"μποτίλιες στο πέλαγο"

 Κύριε, άνθρωποι απλοί
πουλούσαμε υφάσματα,
(κι η ψυχή μας
ήταν το ύφασμα που δεν τ’ αγόρασε κανείς).
Την τιμή δεν κανονίζαμε απ’ την ούγια
η πήχη και τα ρούπια ήταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ:
η αμαρτία μας.
Είχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.
Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά
―πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα.
Τώρα, με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησέ μας· δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας·
Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!
 

Δ.Ι.Αντωνίου Οι κακοί έμποροι. Ποιήματα, (1939) 

Ο Σεφέρης για τον θαλασσινό του φίλο Δ.Ι.Αντωνίου 

(..) 'Ηταν απλός,μ'ένα βλέμμα που κοίταζε πάντα σ'ένα κάποιο ιδεατό περιθώριο δεξιά ή αριστερά μας,συμμαζεμένος,και σίγουρος όταν πραγματικά ήθελε κάτι.Κουβαλούσε μαζί του αυτό το αρκετά ακαθόριστο συναίσθημα που αγαπούμε στους ελάχιστους ανθρώπους που μας βοηθούν να ζήσουμε στον τόπο μας ,και που μας ξεχωρίζει ,αν υπάρχει που μας ξεχωρίζει ,απο τις άλλες φυλλές της γης-το συναίσθημα που θα ονόμαζα με την κάπως επικίνδυνη έκφραση :"καημό της Ρωμιοσύνης"

  

(...) Σπάνια ήθελε να δημοσιέψει. Κάποτε που ταξίδευα μαζί του τον παρακολουθούσα πώς έγραφε. Τους στίχους του τους σημείωνε πάνω στο κουτί των τσιγαρέτων του. Τους ξαναδούλευε άπειρες φορές μες στο μυαλό του. Κι έπειτα, πολύ αργότερα, όταν έφτανε στο λιμάνι, τους αντέγραφε. Θυμάμαι την πρώτη φορά που μου έδειξε την καμπίνα του. Σε μια γωνιά ήταν στοιβαγμένα άπειρα αδειανά κουτιά τσιγαρέτων. Ήταν τα χειρόγραφά του.."οι μποτίλιες μου στο πέλαγο" καθώς τα ονόμαζε.(..)

(..) 'Eτσι μπόρεσα κάποτε να τον ακούσω,ανάμεσα σε δυό προσταγές στον τιμονιέρη,να μου λέει τους στίχους του.Είχαμε βάλει πλώρη κατά το φεγγάρι.Η θάλασσα ήταν ήσυχη και η Ελλάδα κοιμισμένη..(..)

 (..) Τώρα που ξανακοιτάζω τα ποιήματά του με την απρόσωπη όψη της τυπογραφίας -αυτά τα ποιήματα που γράφτηκαν πάνω σε άπειρα κουτιά τσιγαρέτων -δεν μπορώ να μην θυμηθώ εκείνες τις πρώτες μας κουβέντες ..(..) 

(..) μιλώντας για τα κάρβουνα που έπρεπε να φορτωθούν το άλλο πρωί ,συμφωνήσαμε πως στο κάτω κάτω της γραφής ,στο βάθος κάθε ανθρακωρυχείου υπάρχει πάντα ένα άσπρο άλογο ,και πως το χρέος του καθενός μας είναι να βρεί το άσπρο του άλογο ,με κάθε τρόπο (..)

Γ.Σεφέρης :Δοκιμές τόμος πρώτος .

Εκδόσεις Ικαρος 

Ο θαλασσινός φίλος μας -Αθήνα Φθινόπωρο 1936 (σελ.47-49)

Σημειώσεις για μια ομιλία σε παιδιά .Τρίτη 10 Ιουνίου 1941 (σελ.170-172)

 

 Βιογραφικό απο τις εκδόσεις Ικαρος .

 Ο Δημήτριος Αντωνίου γεννήθηκε στην Μπέιρα της Μοζαμβίκης και καταγόταν από μεγάλη ναυτιλιακή οικογένεια της Κάσου. Πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στη γενέτειρά του και στο Σουέζ και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Αθήνα, όπου εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του το 1912. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ασχολήθηκε παράλληλα με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και ερασιτεχνικά με την ορυκτολογία, τη βοτανική, την εντομολογία, τη ζωολογία, τη μουσική. Από το 1928 ακολούθησε στρατιωτική καριέρα στην εμπορική ναυτιλία και έφτασε ως το βαθμό του πλοιάρχου. Συνταξιοδοτήθηκε το 1968. Κατά τη διάρκεια του ελληνογερμανικού πολέμου υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός στο αντιτορπιλικό Κείος (*το οποίο βούλιαξαν τα εχθρικά αερολάνα)

Νέος μπήκε στον κύκλο του Παλαμά και γνωρίστηκε με τους Κωνσταντίνο Τσάτσο, Γιώργο Σεφέρη, Οδυσσέα Ελύτη και τους άλλους λογοτέχνες της λεγόμενης γενιάς του Τριάντα, με τους οποίους συμπορεύτηκε στην ανανέωση του ελληνικού ποιητικού λόγου. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1936 από τις σελίδες των Νέων Γραμμάτων με τη δημοσίευση ποιημάτων που κρίθηκαν ευνοϊκά από το Γιώργο Σεφέρη. Εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές (Ποιήματα, Ινδίες [Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης - 1967], Χάι-Κάι και Τάνκα [Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης - 1972]), ενώ πολλά έργα του (ποιήματα, λογοτεχνικά δοκίμια, μεταφράσεις) βρίσκονται δημοσιευμένα σε εφημερίδες και περιοδικά. Πέθανε το 1994.

 *το οποίο βούλιαξαν τα εχθρικά αερολάνα,αναφορά του Σεφέρη στη κεφάλαιο
Σημειώσεις για μια ομιλία σε παιδιά.

Θούριος