20 Μαΐου 2016

Ταξιδεύουμε προς το ίδιο άγνωστο

Παρασκευή 16 Μάη

Φτάνουμε σήμερα στο Πόρτ -Σάιτ,καθώς μας λένε ..

..Θυμούμαι όλη την ώρα το ταξίδι μου στη Γαλλία το 1918,στο τέλος του περασμένου πολέμου.Έχω την εντύπωση πως δεν μεσολάβησε τίποτε από τότε' πως ο ίδιος πόλεμος εξακολουθεί. Η ίδια ατμόσφαιρα του θαλασσινού κινδύνου και του εχθρού που παραμονεύει,όπως όταν ταξίδευα με το "Βασιλεύς Κωνσταντίνος" από τον Πειραιά στην Κέρκυρα,κι από την Κέρκυρα στην Καλλίπολη με το "Ionio" της εταιρείας "Puglia".Έπειτα τα εφηβικά πρόσωπα των Άγγλων αεροπόρων στο "Albergo Internazionale" που χόρευαν one-step. Ίσως να μου τα θύμισαν αυτά τούτες οι παιδικές φάτσες των αξιωματικών,χωρίς κανένα ύφος καταχτητή ή στρατοκράτη,που τραγουδούν και θυμούνται το σπίτι τους,περιμένοντας να ξαναρχίσει το μακρύ παιχνίδι-κι η μυρωδιά του καπνού Βιρτζίνια .Είχαμε πάρει το τρένο και ταξιδεύαμε προς το βοριά.Το άγνωστο ήταν εκεί,μέσα στη νυχτερινή υγρασία της ιταλικής βλάστησης.Καμία διακοπή ' ταξιδεύουμε προς το ίδιο άγνωστο .Θα καταλάβει κανένα από τα παιδιά μας πως δεν είχαμε ποτέ διάλειμμα μήτε στα λεγόμενα "χρόνια της ειρήνης";

Πως ζήσαμε πάντα μέσα στα σύννεφα ενός ακατανόητου κόσμου ;

Το ragtime που παίζει ο Αυστραλός δίπλα μου είναι ανυπόφορο 'σε κάνει να θυμάσαι ,να αισθάνεσαι ,να συλλογίζεσαι.Να συλλογίζεσαι τους φίλους ,τους ανθρώπους σου,εκείνους που πέθαναν,ή που δεν ξέρεις αν ζουν,εκείνους που αγωνίζουνται ακόμη,τους πικραμένους ,τους σπαταλημένους ,το σταυρωμένο τόπο....

Διάφοροι μέσα στο καράβι συζητούν αδιάκοπα πολιτικά για τις ευθύνες του ενός και του άλλου' γι'αυτούς που εξέθρεψαν τους τόσους Τσολάκογλου και τους άλλους τόσους Παπαδήμηδες..

Βράδυ ,Πόρτ-Σάιτ,ξενοδοχείο "Casino" .Αίγυπτος ,η χαμηλή γη.Η πιο χαμηλή που είδα ποτέ μου.Κανένα βουνό στον ορίζοντα .Τα ψηλότερα πράγματα που βλέπεις,καθώς πλησιάζεις,είναι τα καράβια και τα σπίτια.Κίτρινη θάλασσα του Πρωτέα ,και μέδουσες,πολλές μέδουσες' ένα έντονο γαλάζιο.
Που είναι ο Τόνιο ,που είναι ο Ελύτης ;
Το αντιτορπιλικό που βγήκε να μας οδηγήσει είναι ελληνικό' τα ξύλινα τείχη μας τώρα. Μερικοί από μας φωνάζουν "Αέρα!" κι οι ναύτες του μας αποκρίνουνται "Αέρα!"..
.Ένας Νεοζηλανδός αξιωματικός παίζει στο μηχανικό πιάνο του σαλονιού τη σονάτα claire de lune.

Παράξενη μουσική ,κάτω από τούτο τον ήλιο' ξεκρέμαστη,όπως ακριβώς αρχίζει να γίνεται η ζωή μας..

Γ.Σεφέρης Μέρες Δ' (σελ.85-87) εκδόσεις Ίκαρος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου