Παχιά λόγια και ισχνές αγελάδες

 Αλέξης Καζαντζίδης
στο Αποτύπωμα της ημέρας

Οι θρησκείες σχεδόν στέγνωσαν την ανθρώπινη φύση με τη φράση «Οὐκ ἐπιθυμήσεις πάντα ὅσα τῷ πλησίον σου ἐστι»: Την ακροτελεύτια εντολή που «μαγκώνει» τα πλήθη στην τρέλα και τους συμβιβασμούς. Οι πολλοί δεν είναι καλό να έχουν αυτό που ξεχειλίζει απ’ τους λίγους.

Υπάρχει μια μάλλον θεολογική νομοτέλεια που οδηγεί στη βαρβαρότητα του συμβιβασμού. Η έκκληση ορμονών περιορίζεται στην σπιτίσια ασφάλεια και η βία ξεθυμαίνει μέσα στα ντουβάρια του παραχωρημένου πεδίου απ’ την εξουσία.

Όποιος τολμά να έχει επιθυμίες που ξεφεύγουν απ’ τους τέσσερις τοίχους είναι ο έκπτωτος της κανονικότητας που σμίλεψε η πλειοψηφία των ρασοφόρων-γκουρού στο κοινωνικό σώμα. Τα περισσότερα τραγούδια του λαού μιλάνε για βάσανα και ανακυκλώνουν ήττες. Ακόμα και ο πόνος μοιάζει να ευθυγραμμίζεται με την κυρίαρχη ιδεολογία. Όποιος αμφισβητεί την αυθεντία και τις φωτισμένες δεσποτείες πιθανότατα καίγεται στην πυρά.

Ναι, θέλουμε πλούτο κι εμείς. Επιθυμούμε, με όλο μας το είναι. Ναι, θέλουμε να διασπάσουμε το νόημα. Να πολλαπλασιάσουμε τις ετερόκλητες μορφές. Την ασέλγεια των ασύμμετρων αναγκών και την κατάργηση της αυθεντίας απορυθμίζοντας τις δομές. Ναι, κοιτάμε με μισό μάτι την κυρίαρχη σκέψη, τη Φιλολογία, τη βιβλιογραφία. Στο κύκλωμα που αναπαράγει τη δέκατη εντολή.

Αντιστεκόμαστε είτε με εκρήξεις αισθησιασμού είτε με μεγαλοστομίες αλλά κυρίως με την καθημερινή πάλη. Στήνουμε έργο παραδίδοντάς το απροστάτευτο στην οποιαδήποτε αυθαίρετη χρήση. Μπορεί κάποιος να το αγνοήσει ή να το ερμηνεύσει ή μπορεί ακόμα και να ξεχαστεί μέσα του. Δεν είναι δυνατό όμως να το αποκτήσει, να γίνει ιδιοκτήτης του, να το κατέχει αφού δεν υπάρχει ως αυθεντικό και μοναδικό αλλά πλάθεται και αναδημιουργείται ανάλογα με το κέφι και την περίσταση.

Πολεμούμε για τη ζωντάνια μιας τέχνης προκλητικής στην ασυδοσία και την απροσδιοριστία της. Αντιδρούμε σε μια θρησκευτική πίστη που προσφέρει στον παραλήπτη της την ψευδαίσθηση μιας πλήρους παρουσίας, μόνο αν… κάθεται στα αυγά του.

Οι περισσότερες θρησκείες στήθηκαν πάνω στη χαβούζα των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Στα συνταγματικά δικαιώματα και τους νόμους. Ο φτωχός απαγορεύεται να είναι λάγνος κάτι που αυτονόητα (επιτρέπεται να) είναι ο πλούσιος. Κι αυτό, γιατί αν ο φτωχός αρχίσει να διεκδικεί τη λαγνεία και τα πάθη του, το καλύτερο φαγητό και τις ελάχιστες ώρες εργασίας, αυτομάτως η αυθεντία τού πλουσίου θα καταργηθεί, άρα και η εξουσία του. Δηλαδή θα θιγεί η βασική σχέση του με την κατώτερη τάξη. Θα κατατροπωθεί η αρχή της εκμετάλλευσης.

Η αρχή της εκμετάλλευσης διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού, όμως, και απ’ τις ακαδημίες και τη διανόηση. Τα υποκατάστατα εν πολλοίς ενός άλλου ιερατείου μέσα στο κοινωνικό σώμα. Οι μητροπολίτες και οι διάκοι είναι παντού. Οι απανταχού στρατοί είναι πάντα έτοιμοι να διασφαλίσουν την… δέκατη εντολή. Σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

 intellectum