Anastasia Gkitsi: Η δημιουργική αντιστροφή των ποιητών.

 Η δημιουργική αντιστροφή των ποιητών. Δια χειρός Αναστασίας Γκίτση, δια φωτογραφιών Gemmamou. Charity e-magazine.Κοινοποίηση
Χθες στις 1:06 μ.μ.

 Είναι κάποια όνειρα που τα έχουνε γευτεί, μερικές φορές, εν είδη εφιάλτη, οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που γνωρίζω. Τώρα τελευταία αρχίζω να πιστεύω πως τα γεύονται όλοι οι Έλληνες, που ζούνε ή τουλάχιστον διαισθάνονται ό,τι συμβαίνει γύρω τους με τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις. Η αίσθηση της πτώσης σε κενό, κατά τη διάρκεια ονείρου, δεν έχει εξηγηθεί εις βάθος από τον πρωτεργάτη των ερμηνείας των ονείρων κύριο Freud, ωστόσο δεν αποτελεί δα και δυσκολία να παραλληλίσουμε την αίσθηση της ταραχής που μπορεί να προκαλέσει ένα αναπάντεχο πέσιμο σε κενό, ταραχή που εγκυμονεί φόβο για την απόληξη του και γεννά, σε τελική ανάλυση, πανικό για την αποτρόπαια σύγκρουση με ή σε ό,τι βρίσκεται στο τέλος της διαδρομής.

«Βαθύ βαθύ το πέσιμο / βαθύ βαθύ τ’ανέβασμα» δια χειρός Γιάννη Ρίτσου, και εν μέσω απομονώσεως της ουσίας των λέξεων δια του φακού, οι Έλληνες στις μέρες μας μένουν περισσότερο στο πέσιμο αμφισβητώντας, είτε δειλά είτε φανερά, το επιθυμητό ανέβασμα. Όχι λόγω απαισιοδοξίας, δεν εγγράφεται εξάλλου αυτό το είδος συναισθήματος στο DNA των μαχητικών Ελλήνων, απογόνων των θρυλικών Αθηναίων, Μακεδόνων και Σπαρτιατών, αλλά κυρίως λόγω της επιβεβλημένης (εσωτερικής ή εξωτερικής δεν θα καθίσω να εξετάσω) ταραχής που καθιστά τον Νεοέλληνα είτε έρμαιο και άπραγο θεατή των φιλτραρισμένων, κατά κοινή αποδοχή, δημοσιογραφικών ειδήσεων, είτε φερέφωνο της εκάστοτε κομματικής άποψης βολεμένων ή εν δυνάμει βολεμένων πολιτών.

Όλοι συμφωνούνε ωστόσο πως για το πέσιμο δεν φταίει επ’ουδενί ο λαός, αλλά η αχόρταγη διάθεση αρπαγής χρημάτων από τους προύχοντες της εξουσίας, η χρόνια διαφθορά σε πολιτικό, δικαστικό κι εκκλησιαστικό τομέα, η εγκαθιδρυμένη εκ της παγκοσμιοποιήσεως καταναλωτική κοινωνία, οι απρόσωποι εκ κατακλείδι θεσμοί και ιδεολογίες.

Και όσο ο Ελύτης θα γράφει «Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ακούς / Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ακούς» θα χαίρομαι να ξέρω πως έστω και λίγοι, δεν προβάλλουν προς τα έξω τα τέρατα τους, αλλά ξέρουν πως τα κουβαλάμε μέσα μας, σαν Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, μέσα στην ίδια μας την ψυχή. Η διαδικασία εξημέρωσης δεν ξεκινά παρά στην εσωτερική αρένα της ψυχής μας, στα μύχια της υπάρξεως μας που από νωρίς πρέπει ν’αγκυροβολήσει, τόσο σε σταθερές προσωπικές αξίες όπως αυτές της ηθικής και του προσωπικού αγώνα, όσο και σε
πανανθρώπινες-οικουμενικές αξίες όπως αυτές της αλληλεγγύης και τους αμοιβαίου σεβασμού.

Φαίνεται ξεχνάμε πως τα τέρατα δεν είναι οι απρόσωποι μηχανισμοί του κράτους, και οι απρόσωπες λανθασμένες επιλογές, αλλά πρωτίστως οι άνθρωποι που κινούν τους εν λόγω μηχανισμούς και η διεφθαρμένη τους ανθρώπινη υπόσταση που περηφανεύεται για τους χειρισμούς καταστάσεων και πραγμάτων με σκοπό δήθεν το κοινό καλό, στην ουσία όμως την κατ’ιδίαν ωφέλεια. Με σακατεμένη -χρόνια τώρα!- την παιδεία μας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με σήμα κατατεθέν την διαρκή προσπάθεια αποφυγής του δύσκολου και του πόνου (μη αυθεντικό τρόπο ζωής θα το χαρακτηρίσει ο Heidegger), με αυτοσκοπό την προσωπική ευτυχία επίπλαστα διαμορφωμένη από τα λανθασμένα κοινωνικά πρότυπα της εποχής, με σημαία την εκμετάλλευση του άλλου μπρος την επίτευξη ατομικών επιδιώξεων, με κολοβωμένη την κριτική πανανθρώπινη σκέψη, με τον εκούσιο πλέον εγκλεισμό στον μικρόκοσμο του ο νεοέλληνας, νεόπλουτος και καπιταλιστικός, έχασε την πραγματική σημασία των λέξεων και μεταφορικά επαναπαύθηκε σε έξωθεν πρότυπα που τον οδήγησαν σταδιακά στην κακήν αλλοίωσιν και στον αγχωτικό αποπροσανατολισμό
 Κράτησε παραμάσχαλα κομμάτια της ζωής του χάνοντας ασυνείδητα (ή συνειδητά!) την πληρότητά της. «Βάρκα ελήφθη. / Κουπί και θάλασσα όχι. / Αμέλησες ή τα έκλεψε η ίδια / η μεταφορική τους σημασία» θα αναρωτηθούν άραγε κάποιοι σαν την Κική Δημουλά ή ο εφιάλτης καλά κραττεί χωρίς έξοδο διαφυγής;

Γι’αυτό λοιπόν οι νέοι και οι νέες θα αντιμετωπίζουν με δυσκολία ό, τι τους δόθηκε, ανήμποροι ίσως να επέμβουνε ουσιαστικά στο κοινωνικό, αφού το παζλ δεν εμφανίζεται πάρα μόνο στα κομμάτια που άλλοτε μας επιτρέπονται και άλλοτε αποκτούμε με κόπο. Όσο λοιπόν η Ελλάδα θα κρίνεται για το παρελθόν το παρόν και το μέλλον της, χρειάζεται γι’άλλη μια φορά την εμφανή παρουσία των ποιητών που μετριάζουν με την πανανθρώπινη τους έγνοια την απελπισία και ως άλλοι προφήτες σπέρνουν στην σκέψη και στην ψυχή του καθενός την ελπίδα, επαναπροσδιορίζοντας τις απέριττες απολαύσεις της ζωής που δεν έχουν να κάνουν καθόλου με χρήματα και εξουσία. Οι ποιητές δίνουν μια άλλη προοπτική στη ζωή, άλλου είδους απαντήσεις και εναλλακτικές οδούς σκέψης, άλλη οπτική γωνία στην διαθλασμένη πραγματικότητα, «Αιώνες τώρα χτυπάω τον τοίχο, μα κανείς δεν / απαντάει. Όμως εγώ ξέρω πως πίσω από τον τοίχο / είναι ο Θεός. Γιατί μόνον εκείνος δεν απαντάει».

Η ζωή εξάλλου κατά τους ποιητές εξελίσσεται στο ρου της ιστορίας με τον δικό της τρόπο και δεν καταργείται από λανθασμένους χειρισμούς επειδή πάντα μέσα στα σπλάχνα της θα υπάρχουν φωνές προφητικές που θα στιγματίζουν το λάθος, πάντοτε οι ελάχιστοι θα λειτουργούν ως αναγεννητικό προζύμι υγιών ζυμώσεων. Οι ποιητές θα προτείνουν φωτεινές επιταγές σε σκοτεινούς καιρούς και θα ξοδεύονται σαν κιμωλία κατάλευκη στον μαυροπίνακα της κάθε κρίσης που θα βρίσκει τους συνανθρώπους τους «Και η Ελλάδα / τώρα, σαν ένα μακρινό φεγγάρι από κιμωλία / φέγγει, αμυδρά, στης μνήμης το διάστημα». Ίσως εξάλλου να είναι και οι μοναδικοί που αν και έχουν ζήσει στη ζωή τους τον εφιάλτη μπορούν να τον αντικαταστήσουν με το όνειρο.

Αναστασία Γκίτση

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ:

Οδυσσέας Ελύτης , Το Μονόγραμμα, εκδ. Ίκαρος 2003, σελ. 17
Τάσος Λειβαδίτης, Νυχτερινός Επισκέπτης, εκδ. Κέδρος, σελ. 71
Κική Δημουλά, Τα Εύρετρα, εκδ. Ίκαρος 2010, σελ. 65
Νικηφόρος Βρεττάκος, Ποιήματα – Οδοιπορία, εκδ. Διογένη 1972, σελ. 9
Γιάννη Ρίτσος Ανθολογία, εκδ. Κέδρος 2000, σελ.147

Πηγή:dromoizois