Οι Λαμπεντούζες είναι παντού

Του Περικλή Κοροβέση


Για περίπου τρεις αιώνες το Λονδίνο ήταν το μεγαλύτερο κέντρο αγοραπωλησίας σκλάβων. Τους μετέφεραν από την Αφρική αλυσοδεμένους, σε τόσο άθλιες συνθήκες που σχεδόν οι μισοί πέθαιναν και τους πετούσαν στη θάλασσα. Και όταν άδειαζε η θέση του διπλανού, τότε ο σκλάβος μπορούσε να απλώσει λίγο τα πόδια του και να ξεμουδιάσει. Ηταν τέτοια η αιμορραγία της Αφρικής, που έχασε σχεδόν όλο της τον ενεργό πληθυσμό και δεν μπόρεσε να ξαναπάρει από τότε πάνω της. Να προσθέσουμε και τον αποικισμό, που άλλαξε τις καλλιέργειες που έδιναν τροφή στους ντόπιους πληθυσμούς, για να φυτέψει καουτσούκ ή καπνά που δεν τρώγονταν, αλλά τα είχε ανάγκη ο αναπτυγμένος κόσμος. Καλές επενδύσεις. Αντίστοιχες θα έρθουν και εδώ. Τα διεφθαρμένα αποικιοκρατικά καθεστώτα τα διαδέχθηκαν αιμοσταγείς δικτατορίες και οι πόλεμοι έγιναν η καθημερινή πραγματικότητα. Η πείνα με τις αρρώστιες αποδεκάτισαν τον κόσμο. Σε αυτές τις καταστάσεις δεν υπάρχει άλλη λύση από την άτακτη φυγή με κατεύθυνση τη Δύση. Μεταξύ ενός βέβαιου θανάτου και ενός αβέβαιου, που ενθαρρύνεται με την ελπίδα του Θεού -παίζει και ο Θεός ρόλο στη μετανάστευση- φτάνουμε στη Λαμπεντούζα, όπου...
τριακόσιες πενήντα ψυχές από τη Σομαλία και την Ερυθραία χάθηκαν στον βυθό της θάλασσας. Στον υγρό τάφο της Μεσογείου βρίσκονται ακόμα 17.000 με 20.000 άνθρωποι, που έδωσαν την τελευταία τους πνοή, στη μάχη για να μπουν στο κάστρο της Ευρώπης.

Το Τείχος του Βερολίνου έπεσε. Αυτό το ασήμαντο τείχος έγινε το πιο διάσημο από όλα, γιατί είχε αντικομμουνιστική χρήση. Το τείχος που υπάρχει στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού, το μεγαλύτερο στον κόσμο, έμεινε άσημο, γιατί προστατεύει τον Ελεύθερο Κόσμο από τους λαθρομετανάστες. Εν τούτοις πάνω από δέκα εκατομμύρια άνθρωποι το πέρασαν παράνομα και τελικά πρόσφατα, έγιναν νόμιμοι. Η χαρά μας για την πτώση του «Τείχους του αίσχους» ήταν τόσο μεγάλη που ξεχάσαμε το νέο απόλυτο τείχος που χτίστηκε το 1995 με τη Συνθήκη του Σένγκεν. Από την πρώτη Συνθήκη του Δουβλίνου, έναν χρόνο μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, κάθε χρόνο υπογράφεται και μια σύμβαση για τον περιορισμό της μετανάστευσης. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. 400 νεκρούς είχαμε την περίοδο 1992-1995. 1.750, μεταξύ 1996-1999. Κάθε χρόνο οι νεκροί διπλασιάζονταν ή τριπλασιάζονταν. Για να φτάσουμε στους 6.000 νεκρούς το 2008-2011 (Πηγή: Λίστες Νεκρών. Ενωμένοι ενάντια στον Ρατσισμό. Αμστερνταμ).

Τι άλλο περιμένουμε να δούμε για να παραδεχτούμε πως όχι μόνο δεν είναι επιτυχημένη αυτή η πολιτική, αλλά να δεχτούμε ανοιχτά και ξεκάθαρα πως η Ε.Ε. επανέφερε τη θανατική ποινή για τους μετανάστες. Ομως και η Συνθήκη του Σένγκεν, που τόσο γενναιόδωρα αφήνει ελεύθερη την κυκλοφορία εμπορευμάτων, κεφαλαίων και προσώπων, δεν ισχύει για κάποιους Ρουμάνους και Βούλγαρους που είχαν την ατυχία να ανήκουν σε ανεπιθύμητες μειονότητες, όπως οι Ρομά, καθώς, αν και Ευρωπαίοι πολίτες από το 2007, επαναπατρίζονται βίαια από Ιταλία και Γαλλία. Η Γαλλία ειδικά σε αυτό έχει παράδοση. Τη δεκαετία του ’30, αφού χρησιμοποίησε εργατικό δυναμικό που είχε έρθει από τις αποικίες, την Ιταλία και την Πολωνία, οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί στη χώρα και είχαν δημιουργήσει οικογένειες, εκδιώχθηκαν βίαια. Και κάποιοι Ιταλοί κατέληξαν στις φυλακές του Μουσολίνι.

Γιατί όμως όλα αυτά; Γιατί οι ρατσιστικές απόψεις του Χίτλερ και του Μουσολίνι πέρασαν στην άκρα Δεξιά που με τη σειρά της τις επέβαλε τόσο στα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα όσο και στα σοσιαλδημοκρατικά. Και αυτές οι ιδέες κινούνται σε δύο άξονες. Ο πρώτος είναι πως η κρίση οφείλεται στους μετανάστες. Παίρνουν εργασία από τους ντόπιους και καταχρώνται τις παροχές του κοινωνικού κράτους. Ομως οι μετανάστες σ’ όλο τον κόσμο δημιουργούν νέες δουλειές. Ο δεύτερος άξονας είναι η θρησκεία τους, η κουλτούρα τους, τα ήθη τους, δεν μπορούν να αφομοιωθούν και καταστρέφουν την καθαρότητα της φυλής, που δεν είναι τίποτε άλλο από τη θεωρία της Αρίας Φυλής.

Λαμπεντούζες υπάρχουν σε όλη τη Νότια Ευρώπη. Θα μπορούσε αυτό να συμβεί στη Σάμο, στο Λας Πάλμας, στην Κρήτη ή αλλού. Και ακόμη μία φορά, ο πλούσιος Βορράς αφήνει τον φτωχό Νότο να κάνει τη βρόμικη δουλειά. Οταν η Ε.Ε. δεν μπορεί να ασκήσει μεταναστευτική πολιτική, τότε είναι οι μαφίες που αναλαμβάνουν να ρυθμίσουν το πρόβλημα, με το αζημίωτο βέβαια.

Πηγή : efsyn