Τελευταία παράγραφος

Διαβάζω από το γράμμα σου την τελευταία παράγραφο.

Να γυρίζει ο καιρός και να βλέπεις
τον τιποτένιο μεγάλο
τον ασήμαντο γίγαντα
τον αδύναμο στην ψυχή τιτάνα
τον δούλο αφέντη με της βίας τα δεκανίκια
τον κάλπη μεγιστάνα
τον προδότη ήρωα
τους βωμούς απόπατους
της λήθης τη σκόνη να σωρεύεται
να γίνεται χώμα και των πάντων ταφή.

Λέγεται Ιστορία.

Να βρέχει απάνω σου ντροπή
και φευγιό και οδύνες και οργή
από λησμονημένους ουρανούς
που ποτέ δεν λογαριάστηκαν σαν ουρανοί
και στη λάσπη να στέκεσαι
και να χειροκροτάς την Ιστορία
που παίζει τον εαυτό της.

Λέγεται Κωμωδία.

Κι έτσι γελάς απάνω στη σχεδία σου
μόνο που κανείς δεν το γνωρίζει το γέλιο σου
κι άλλοι το λένε κλάμα
κι άλλοι ύβρη το λένε
κι άλλοι παραμιλητό
της ξένης εποχής που με κλουβί τη 'φεραν
κάποιοι τσιρκολάνοι.

 Κώστας Τριπολίτης