Ήπια... και πότισα δάση..
και γέμισα στέρνες.
Το ν ε ρ ό σου περίσσεψε-
Τα ποτάμια του σύμπαντος,
δεν έχουνε κοίτες. Βυθίζονται.
Τρέχουνε μες από σένα.
Αν μπορούσες να υπάρχεις
έναν αιώνα μετά,
τότε θα 'βλεπες... πώς το φιλί
που σου ακούμπησα
πάνω στο μέτωπο
έγινε... ά σ τ ρ ο.
Νικηφόρος Βρεττάκος Το Νερό και η Ευχαριστία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου