ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ (1925-23 ΙΟΥΝΙΟΥ 2005)
…Φίλοι που ζήσαμε και γεράσαμε στα γήπεδα, ψάχνοντας όχι μόνο τη νίκη, όχι μόνο τους πανηγυρισμούς, όχι μόνο τη δύναμη, την τεχνική ή τον εντυπωσιασμό, αλλά πάντα το κάτι άλλο, την πνοή που μεταβάλλει ένα «ομαδικό παιχνίδι» σε έργο τέχνης, ανεπανάληπτο όπως όλα τα γνήσια έργα τέχνης – γιατί, φίλοι, το βρήκαμε κάποτε αυτό το όνειρο και τώρα μας καταδιώκει και θέλουμε να το ξαναζήσουμε και δε βολεί να το ξαναζήσουμε… Θα μας ξαναθυμίσει άραγε κάποιος καμιά πάλι φορά πως το ποδόσφαιρο δεν είναι πια απλώς τεχνική, δεν είναι πια απλώς δύναμη, δεν είναι άθροισμα από εξωνημένες βεντέτες; Θα μας θυμίσει πάλι κανείς την έμπνευση, τη γοητεία του απρόοπτου, τον αυθορμητισμό που γίνεται σοφία και τη σοφία που φαντάζει σαν αυθορμητισμός, το ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι το πιο μοντέρνο χορογραφικό έργο Τέχνης, όπως μας απέδειξαν και μας το δίδαξαν οι νέοι Νιζίνσκι της δεκαετίας του 70; Βίβα για πάντα, Άγιαξ!
(Στην ‘Αυγή’ τον Οκτώβριο του 1984, δημοσιεύτηκε ένα κείμενο και ο τίτλος του ήταν «Άγιαξ, για πάντα Άγιαξ». Το κείμενο υπέγραφε κάποιος Αλ. Καμής ψευδώνυμο που αρκετά χρόνια μετά αποδείχτηκε ότι ανήκε στον ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, που όπως και ο φιλόσοφος-συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ (απ’ τον οποίο εμπνεύστηκε το ψεύτικο όνομα) ήταν απ’ τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρόφιλους του λογοτεχνικού χώρου.)
πηγή Μάτση Χατζηλαζάρου
φωτογραφία :Έργο του Δημήτρη Λαλέτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου