"Για μένα, τα δέντρα έχουν πάντα μεγαλύτερη διεισδυτικότητα από τους ιεροκήρυκες Τα σέβομαι όταν ζουν σε φυλές και οικογένειες, σε δάση και άλση. Και ακόμη περισσότερο τα σέβομαι όταν στέκονται μόνα τους. Είναι σαν μοναχικά πρόσωπα. Όχι σαν ερημίτες που έχουν φύγει μακριά απο μια αδυναμία, αλλά σαν μεγάλα, μοναχικά άτομα, όπως ο Μπετόβεν και ο Νίτσε. Στα υψηλότερο κλαδιά τους ο κόσμος θροίζει ενω οι ρίζες τους αναπαύονται στο άπειρο ,αλλά δεν χάνονται εκεί, παλεύουν με όλη τη δύναμη της ζωής τους για ένα και μόνο πράγμα: να ολοκληρώσουν τον εαυτό τους, σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους, να δημιουργήσουν τη δική τους μορφή, να εκπροσωπούν τους εαυτούς τους.
Τίποτα δεν είναι ιερότερο ,τίποτα δεν είναι πιο υποδειγματικό από ένα όμορφο, ισχυρό δέντρο. Όταν ένα δέντρο κόβεται και αποκαλύπτεται η γυμνή πληγή του τραύματος στον ήλιο, μπορεί κανείς να διαβάσει ολόκληρη την ιστορία του στο φωτεινό, χαραγμένο δίσκο του κορμού του: Τα δαχτυλίδια του χρόνου είναι οι ουλές , τα σημάδια του, όλος ο αγώνας, όλα τα δεινά , οι ασθένειες ,όλη η ευτυχία και η ευημερία είναι εκει γραμμένη αληθινά ,τα δύσκολα και τα πολυτελή χρόνια, οι επιθέσεις που άντεξε, οι καταιγίδες που είχε υπομείνει . Και κάθε νεαρό αγροτόπαιδο γνωρίζει ότι το πιο σκληρό και το πιο ευγενές ξύλο έχει τα στενότερα δαχτυλίδια, ότι ψηλά στα βουνά και σε συνεχείς κινδύνους μεγαλώνουν τα πιο άφθαρτα και ιδανικά δέντρα.
Τα δέντρα είναι ιερά. Όποιος ξέρει πώς να τους μιλήσει, όποιος ξέρει πώς να τα ακούσει, θα μάθει την αλήθεια. Δεν κηρύττουν μάθηση και παραινέσεις, μιλάνε για τον αρχαίο νόμο της ζωής.
Ένα δέντρο λέει: Ένας πυρήνας είναι κρυμμένος μέσα μου, μια σπίθα, μια σκέψη, είμαι η ζωή ,η αιώνια ζωή. Η προσπάθεια και ο κίνδυνος που η αιώνια μητέρα πήρε μαζί μου είναι μοναδική, μοναδική η μορφή και οι φλέβες του δέρματος μου, μοναδική η μικρότερη ενέργεια των φύλλων στα κλαδιά μου και η μικρότερη ουλή στο φλοιό μου.Φτιάχτηκα για να διαμορφώσει και να αποκαλύψεο την αιωνιότητα και στην πιο μικρή μου λεπτομέρεια
Ένα δέντρο λέει: Η δύναμή μου είναι η εμπιστοσύνη. Δεν ξέρω τίποτα για τον πατέρα μου, δεν ξέρω τίποτα για τα χιλιάδες παιδιά που κάθε χρόνο ξεπηδούν (φύονται ) απο μένα . Ζω το μυστικό του σπόρου μου ως το τέλος και δεν με νοιάζει για τίποτα άλλο. Πιστεύω ότι ο Θεός είναι μέσα μου. Πιστεύω ότι η εργασία μου είναι ιερή. Από αυτή την εμπιστοσύνη ζω.
Hermann Hesse, Bäume. Betrachtungen und Gedichte..
φωτογραφία απο :Pics with a Story
ΥΓ1..Αφιερώνεται στους κατοίκους της Χαλκιδικής για τον μεγάλο αγώνα που δίνουν
ΥΓ.2 Η μετάφραση ειναι ελεύθερη ,ζητάμε προκαταβολικά συγνώμη για τις ατέλειες
Ολόκληρο το κείμενο στα Αγγλικά
“For me, trees have always been the most penetrating preachers. I revere them when they live in tribes and families, in forests and groves. And even more I revere them when they stand alone. They are like lonely persons. Not like hermits who have stolen away out of some weakness, but like great, solitary men, like Beethoven and Nietzsche. In their highest boughs the world rustles, their roots rest in infinity; but they do not lose themselves there, they struggle with all the force of their lives for one thing only: to fulfil themselves according to their own laws, to build up their own form, to represent themselves. Nothing is holier, nothing is more exemplary than a beautiful, strong tree. When a tree is cut down and reveals its naked death-wound to the sun, one can read its whole history in the luminous, inscribed disk of its trunk: in the rings of its years, its scars, all the struggle, all the suffering, all the sickness, all the happiness and prosperity stand truly written, the narrow years and the luxurious years, the attacks withstood, the storms endured. And every young farmboy knows that the hardest and noblest wood has the narrowest rings, that high on the mountains and in continuing danger the most indestructible, the strongest, the ideal trees grow.
Trees are sanctuaries. Whoever knows how to speak to them, whoever knows how to listen to them, can learn the truth. They do not preach learning and precepts, they preach, undeterred by particulars, the ancient law of life.
A tree says: A kernel is hidden in me, a spark, a thought, I am life from eternal life. The attempt and the risk that the eternal mother took with me is unique, unique the form and veins of my skin, unique the smallest play of leaves in my branches and the smallest scar on my bark. I was made to form and reveal the eternal in my smallest special detail.
A tree says: My strength is trust. I know nothing about my fathers, I know nothing about the thousand children that every year spring out of me. I live out the secret of my seed to the very end, and I care for nothing else. I trust that God is in me. I trust that my labor is holy. Out of this trust I live.
When we are stricken and cannot bear our lives any longer, then a tree has something to say to us: Be still! Be still! Look at me! Life is not easy, life is not difficult. Those are childish thoughts. Let God speak within you, and your thoughts will grow silent. You are anxious because your path leads away from mother and home. But every step and every day lead you back again to the mother. Home is neither here nor there. Home is within you, or home is nowhere at all.
A longing to wander tears my heart when I hear trees rustling in the wind at evening. If one listens to them silently for a long time, this longing reveals its kernel, its meaning. It is not so much a matter of escaping from one's suffering, though it may seem to be so. It is a longing for home, for a memory of the mother, for new metaphors for life. It leads home. Every path leads homeward, every step is birth, every step is death, every grave is mother.
So the tree rustles in the evening, when we stand uneasy before our own childish thoughts: Trees have long thoughts, long-breathing and restful, just as they have longer lives than ours. They are wiser than we are, as long as we do not listen to them. But when we have learned how to listen to trees, then the brevity and the quickness and the childlike hastiness of our thoughts achieve an incomparable joy. Whoever has learned how to listen to trees no longer wants to be a tree. He wants to be nothing except what he is. That is home. That is happiness.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου