Ηλιοστάσιο χειμερινό.
Τρείς μέρες η μεγάλη νύχτα κι ύστερα -το νιώθει κανείς;-
αρχίζει ανεπαίσθητα να λιγοστεύει το σκοτάδι,
αντρειεύει πάλι το φως, η σκοτία δεν το κατέλαβε,
ο ήλιος ανίκητος
ανατέλλει εκ φωτός τη φάτνη στο σκότος,
το θαύμα των ποιμένων στης γης το σπήλαιο,
τη δόξα των αγγέλων στη σκάλα τ' ουρανού,
την παρθενία την άμωμη, τη Θεοτόκο,
την καθαρότητα του Λόγου, του κοινού,
κι ας ζούμε οι πιο πολλοί σαν να 'χουμε δική μας φρόνηση,
ηλεκτροφωτισμένοι.
Χρήστος Μποκόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου