Οι φωνές του Καραγκιόζη

«Οι φωνές του Καραγκιόζη, όπως οι φωνές των πλανόδιων μικροπωλητών, δυνατές, αγνές, μεσογειακές, με μια επισημότητα που σε κάνει ν' απορείς και να μην ξέρεις σε ποια μεγάλη αυλή μαθήτεψαν ή από ποια μεγάλη θρησκεία προέρχονται... Όλη η νοστιμάδα της ελληνικής φυλής εκφρασμένη με ήχους...» (Σκόρπιες σκέψεις για τον Καραγκιόζη , από το βιβλίο του Γιάννη Τσαρούχη «Αγαθόν το εξομολογείσθαι», εκδόσεις «Καστανιώτη»).

Σαν σήμερα στην Κηφισιά στις 2 Ιανουαρίου 1924 γεννήθηκε ο Ευγένιος Σπαθάρης,γιος του Σωτήρη Σπαθάρη ,από τους ιδρυτές του Πανελλήνιου Σωματείου Καραγκιοζοπαικτών μαζί με τον Αντώνη Μόλλα.

Πήγαινε για Αρχιτέκτονας ,ο πατέρας ταλαιπωρημένος απ'αυτή τη δουλειά ,δεν ήθελε να ανέβει στη σκηνή ,αλλά μεσολάβησε η κατοχή ..ο ίδιος σε συνέντευξή του στα Νέα (Κυριακή 10 Μαΐου 2009) θα πεί :
  
"Από τον πατέρα μου δεν έμαθα τίποτε, επειδή δεν με άφηνε να μπω στη σκηνή. Πήγαινα για αρχιτέκτονας και ήθελε να με αποκλείσει από το θέατρο σκιών. Είχε τόσο ταλαιπωρηθεί από τη δουλειά αυτή που δεν ήθελε με τίποτε να τη συνεχίσω εγώ. Λογάριαζε, όμως, χωρίς το θεατρώνη, που λένε. Μια μέρα το 1942 έπαιζε στο Μαρούσι και ο θεατρώνης με φώναξε σώνει και καλά να παίξω, για να τραβήξει κι άλλο κόσμο. «Τι να παίξει το παιδί; Δεν ξέρει πού του παν τα τέσσερα», είπε ο πατέρας μου, χωρίς να καταφέρει να του αλλάξει τη γνώμη. Πραγματικά δεν ήξερα τίποτε. Έπεσα στα βαθιά με τη μία και άρχισα τσάτρα πάτρα ακούγοντας ό,τι μου έλεγε ο βοηθός μου. Στην αρχή έπαιζα κωμωδίες, που ήταν ελαφριά έργα – τα ηρωικά ήρθαν αργότερα. Αλλά διάβαζα πολλά ιστορικά βιβλία. Ήξερα πού χτυπήθηκε ο κάθε ήρωας, πόσοι σκοτώθηκαν από τους Έλληνες και πόσοι από τους Τούρκους. Δεν γέμισα απλώς το πανί με εχθρούς. Οι άλλοι δηλαδή τι ήταν; Δεν πολέμησαν κι αυτοί στις μάχες; Γι’ αυτό, νομίζω, ότι ο κόσμος με αγάπησε. Και ο ίδιος μου ο πατέρας κατέβηκε μια μέρα από την Κηφισιά πολύ άρρωστος για να μου πει τελικά: «Έφτασες εκεί που ήθελα. Τώρα θα συνεχίσεις μόνος σου"

Η συνέχεια για τις "φωνές του καραγκιόζη" ηταν κινηματογραφικές ταινίες, ζωντανά στο «Κύτταρο» με τον Σαββόπουλο , «Το μεγάλο μας τσίρκο» , στη σκηνή της Επιδαύρου,διεθνείς διακρίσεις ώσπου δεν υπήρχε έλληνας που δεν γνώριζε και δεν αγάπησε τον Καραγκιόζη

Σταθμός το 1950.
Το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου ,στο θέατρο «Ρεξ» ,παρουσιάζει
«Το Καταραμένο Φίδι» του Μάνου Χατζιδάκι .Ο Ευγένειος Σπαθάρης συμβάλει καθοριστικά στην παράσταση δίπλα στη Ραλλού Μάνου, στο Μάνο Χατζιδάκι και στο Νίκο Χατζηκυριάκο - Γκίκα, που ετοίμασε τα σκηνικά
.Ο ίδιος θυμάται γι'αυτή αυτή τη συνεργασία : «Ο Μάνος, με την αγάπη του, έβαλε ένα λίθο στην τέχνη μου και στην τέχνη του Καραγκιόζη, η δε Ραλλού Μάνου, από το 1950, δεν έπαψε να παρουσιάζει Το Καταραμένο Φίδι του Χατζιδάκι στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Από τότε έγινα κι εγώ μόνιμος συνεργάτης του Χοροδράματος για δεκαπέντε χρόνια, στην εκτέλεση κοστουμιών και σκηνικών. Δεν θα ξεχάσω τα ασταμάτητα χειροκροτήματα στο τέλος της πρεμιέρας του έργου, που, βγάζοντας το κεφάλι μου από το κοστούμι του Φιδιού, μαζί και ο Μάνος και η Ραλλού, αντίκρισα το κατενθουσιασμένο κοινό...»
 (Απόσπασμα από κείμενο του Ευγένιου Σπαθάρη στο βιβλίο «Ανοιχτές Επιστολές στον Μάνο Χατζιδάκι», εκδόσεις «Μπάστας - Πλέσσας», 1996).

Οι φιγούρες του Κραγκιόζη ,θα ξαναπεί ο Τσαρούχης, "δημιουργούν νέες αρμονίες ... όπου το ρεαλιστικό και το φανταστικό συνυπάρχουν σε ευτυχισμένες ενώσεις,με το φως, με τα χρώματα, με κάτι ασύλληπτο που είναι όλη η ουσία της ζωή"




Το απόσπασμα της συνέντευξης στα Νεα απο το κουτί τηε Πανδώρας