Αυτές τις ανάσες τις κερδίσαμε κι αυτές σπρώχνουν ψηλά στα ύψη τους χαρταετούς μας

Από κείνη την αποφράδα μέρα που το γκόλουμ της Ελλάδας, ανακοίνωσε την ένταξη στο μνημόνιο, προσδοκώντας ίσως και να μας καταστρέψει εκτός απ' την οικονομική και την ψυχική ευρωστία μας, κάθε όμορφη ανάμνηση απ' τα νησιά, τις θάλασσές μας, την απλότητα του χωροχρόνου και την αμεριμνησία των διακοπών.... οι φίλοι μου (διαδικτυακοί και μη) στηρίζαμε ο ένας τον άλλον, με μικρές καθημερινές διατάσεις της ζωής...

Μια φωτογραφία, ένα χαρούμενο νέο, μια μικρή νίκη, ένα τραγούδι, μια συζήτηση, ένα αστείο που μοιραστήκαμε γίνονταν σωσίβιο και πυξίδα.. Έτσι κρατούσαμε τις ανάσες μας, σκεφτόμενοι ότι χειροτερεύει πολύ πριν καλυτερέψει... αναλογιζόμενοι αν θα μας έβρισκε ο επόμενος χρόνος μαζί. Θρηνούσαμε ανθρώπους που χάθηκαν με τα δόντια σφιγμένα, με εφιάλτες να στοιχειώνουν τον λιγοστό μας ύπνο, άλλοι με δύσκολη αναπνοή και πρησμένα μάτια απ' τα χημικά κι άλλοι με ραγισμένη τη φωνή απ' τα συνθήματα, αρνούμενοι να παραδοθούμε στο λήθαργο της παράδοσης στο μεσαιωνικό αύριο που μας ξημέρωναν.

Χάσαμε φίλους που δεν άντεξαν κι αφαίρεσαν τη ζωή τους, "χάσαμε" φίλους που προσχώρησαν στις ανίερες συμμαχίες τους για να τη γλυτώσουν... Φασίστες της καθημερινότητάς μας, έβγαλαν φάτσα φόρα το πρόσωπό τους, πετώντας ανακουφισμένοι τις μάσκες και ουρλιάζοντας..." ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΣΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ!!"
Φόβος, αγωνία, φυγή, μιζέρια, φτώχια, άρθρα για γκλομπ, φράχτες, σουγιάδες, ξεπουλήματα και μετανάστευση ήταν η καθημερινή μας ρουτίνα.

Αυτούς τους ανθρώπους, τους γνωστούς και άγνωστους φίλους μου, που με κράτησαν όρθια και ελπίζω να τους κράτησα κι εγώ το χέρι στα δύσκολα, τους ευχαριστώ απ' την καρδιά μου που υπάρχουν μ' οποιονδήποτε τρόπο στη ζωή μου. Αυτές τις ανάσες τις κερδίσαμε κι αυτές σπρώχνουν ψηλά στα ύψη τους χαρταετούς μας με τα φθαρμένα μηνύματα για Ελευθερία, Ισονομία, Δικαιοσύνη και Συλλογική Χαρά...

Μάρω Λαχανά