Μούσκευε στάρι αποβραδίς, ο άρτος του κόσμου τούτου, σπόρος ζωής στη γη θαμμένες οι ψυχές των απ' αιώνος τελευτησάντων, ξεσπυρισμένα μια χούφτα ρόδια, κόκκινες, διάφανες σταγόνες η ομορφιά, πολύτιμα πετράδια, τα ζήλεψε κι η Περσεφόνη στην αγκαλιά του Πλούτωνα· τρία σπυράκια γεύτηκε, τρείς μήνες άνοιξη στον πάνω κόσμο η κόρη φανερώνεται λαμπρή πριν ξανακατεβεί στον Άδη, ευωδιάζανε μπαχαρικά τα αρώματα του κόσμου, γλυκάνισο, κανέλλα και γαρύφαλο κοπανισμένα στο γουδί και ολόκληρες σταφίδες, μαύρες και ξανθές, ο καρπός της αμπέλου, το πνεύμα που ανάδινε το Διόνυσο και τον Χριστό και εύγευστο σώμα των ανθρώπων μελισμένο, οι ξηροί καρποί χοντροτριμμένοι -τα αμύγδαλα ασπρισμένα, οστά γυμνά, ταπεινωμένα εν δόξει, υπόμνηση μοίρας αναπόφευκτης- και ανάμεσα σπαρμένα φυλλαράκια μαϊντανό να γίνει τόπος χλοερός η ευχή να αναπαυθούμε, τέλος, η γιαγιά μου η Πολυξένη στο χαμηλό κουζινάκι πίσω απ’ το σπίτι στα προσφυγικά –κι η μάνα μου ακολούθησε τον τρόπο της κατόπιν στο δικό μας- καβούρντιζε αλεύρι στο μαύρο της τηγάνι να πάρει χρώμα, να γίνει χώμα ελαφρύ να τα σκεπάσει και τα πασπάλιζε άχνη ζάχαρη λευκή, γλυκύτατη αγκαλιά του παραδείσου, να ευφρανθούν τα ζωντανά, να σ’χωρεθούν τα πεθαμένα.
Χρήστος Μποκόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου