6 Μαρτίου 2015

1η Μαρτίου 2015 (Λ.Τ.)


Ανοίγει ο χρόνος την αυλαία του και σπέρνει
πάνω στο στόμα σου μια άγρια φυλή,
Βρίσκει κομμάτια τη ψυχή μου και την παίρνει,
στύβει τη γλώσσα μου και πίνει το φιλί.
Φωτιές παλιές, να ξέρεις, μ’ έχουν κάψει.
Είναι οι ίδιες, που με θέλουν ζωντανό.
Τόνους σκουπίδια ιστορίας έχω θάψει,
για να με βρουν τα γεγονότα ορφανό.

Μέσα μου σέρνονται πληγές και παραμύθια
ξεχειλωμένα χάδια, σ’ αγαπώ φαρδιά…
Το στέρνο μου άνοιξε, αν γυρεύεις την αλήθεια
κι έλα και θρέψου, αν αντέχεις, με καρδιά.

Αν μ’ έχεις πάντα αγκαλιά, όταν κοιμάμαι,
θα ‘χω ένα λόγο σοβαρό, να μη φοβάμαι.

Το παραμύθι που με ‘μάθαν δεν ξεχνώ.
Κάθε μεσάνυχτα το σβέρκο μου δαγκώνει,
κι ένα κοράκι απ’ τη φύση του βραχνό,
στάζει στο στόμα μου, χρησμό που με μαγκώνει:
«Τα δυο σου μάτια στραβωθήκανε στο φως,
μα το σκοτάδι τους θαμπώνει τον καθρέφτη.
Σήκω, αν σε παίρνει, και περπάτησε τυφλός,
ισορροπώντας, σε μια πείνα που σε θρέφει».

Θέλω και πάλι να κρυφτώ μες στη κοιλιά σου.
Σ’ αυτό το κήτος που πεινάει γι’ αρσενικό.
Nα χτίσω νέους σταλακτίτες στη σπηλιά σου,
να βρει η Μήδεια καινούργιο φονικό.

Αν μ’ έχεις πάντα αγκαλιά, όταν ξυπνάω,
θα ‘χω ένα λόγο σοβαρό, να σ’ αγαπάω.

( Ναρκαλιευτής Θαυμάτων : ο Λευτέρης Τηλιγάδας)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου