Ο Πρωθυπουργός του Καθεστώτος εισάγει για πρώτη φορά στο παιχνίδι της πειθούς το επιχείρημα "δεν αποδέχομαι τους σκληρούς όρους, γνωρίζω τον πόνο αλλά είμαι υποχρεωμένος να τους εφαρμόσω, να εφαρμόσω κάτι που δεν πιστεύω".
Ο θύτης υιοθετεί το επιχείρημα του θύματος. Δεν έμεινε τίποτε για μας ούτε καν το βογκητό ούτε ο επιθανάτιος ρόγχος. Μας τα πήρε κι αυτά. Έτσι, ο μεγάλος Νάρκισσος παριστάνει τον Πάσχοντα Άνθρωπο μαστιγωμένο από τις εσωτερικές του συγκρούσεις. Εμείς είμαστε οι τυχεροί γιατί εμείς θα υποφέρουμε μόνο από τα βασανιστήρια ενώ ο Πρωθυπουργός θα υποφέρει και από το ψυχικό βάρος να τα εφαρμόσει αθέλητα.
Το βάρος της ηθικής και με επίγνωση αυτουργίας. Του εκτελεστή.
Θυμήθηκα το περιστατικό με τους δύστυχους μετανάστες που είχαν συλληφθεί και οι σαδιστές μπάτσοι διέταξαν τον ένα, με την απειλή βασανιστηρίων, να χτυπάει και να φτύνει τον άλλον στο πρόσωπο. Έπειτα θα άλλαζαν ρόλους μεταξύ τους. Δυσκολεύτηκα να το παρακολουθήσω. Η προσοχή μου, έφευγε από το σαδισμό του εντολέα και καρφωνόταν στο ζευγάρι των απόκληρων και την ολοκληρωτική, ισοπεδωτική, απέκδυση κάθε ανθρώπινου χαρακτηριστικού που ζούσαν μέσα απ αυτό. Κι όμως, σα να υπήρχε μεταξύ τους μια άρρητη συναίνεση,"θα με χτυπάς και θα σε χτυπάω μέχρι να ξεμπλέξουμε από δω", που χτιζόταν στη βάση της ίδιας δυσχερούς θέσης που μοιράζονταν εξ ίσου κι οι δυο. Κανείς απ τους δυο δεν ήταν δήμιος του άλλου.
Ήταν κι οι δυο θύματα του ίδιου δήμιου.
Κατάλαβες τώρα Πρωθυπουργέ; Εσύ δεν είσαι στην ίδια θέση μ' εμάς. Εσύ είσαι ο Δήμιος με την κουκούλα που θέλει να τον παρηγορούμε όση ώρα μας βασανίζει.
Όχι Πρωθυπουργέ... τον απαγχονισμό μας, θα τον εκτελέσεις χωρίς κουκούλα.
Ελένη Ζάχου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου