Το ΟΧΙ και το "βαλς της Ουτοπίας" Κι αρχίζω πάλι να πιστεύω πως ο κόσμος αλλάζει (αλλάζει)

 Απο τη σελίδα του στο facebook ο γνωστός μουσικοσυνθέτης Γιώργος Καζαντζής παίρνει θέση υπερ του ΟΧΙ ,δίνοντας και είδηση .Η ΑΕΠΙ  και ο  Σύλλογος Ελλήνων Βιομηχάνων προετοιμάζει απο σήμερα τηλεοπτικό σποτ καμπάνιας υπέρ του ΝΑΙ, που θα παιχθεί σε όλα τα "κανάλια"

Η ανακοίνωση

Αγαπητοι φίλοι.

Μόλις με ειδοποίησαν από την ΑΕΠΙ οτι ο Σύλλογος Ελλήνων Βιομηχάνων προετοιμάζει απο σήμερα τηλεοπτικό σποτ καμπάνιας υπέρ του ΝΑΙ, που θα παιχθεί σε όλα τα "κανάλια" και ζήτησε για μουσική "Το Βαλς της Ουτοπίας",έναντι σοβαρής αμοιβής.
Βέβαια είπα ΟΧΙ και ένοιωσα τεράστια ανακούφιση.
Αντε καλή αρχή στα ΟΧΙ.

ΤΟ ΘΕΡΙΟ ΚΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ

«Φοβάται ο Γιάννης το Θεριό και το Θεριό το Γιάννη». Μία σοφή λαϊκή παροιμία που περιγράφει απόλυτα την αέναη σχέση ισορροπίας μεταξύ του Θηρίου και του Γιάννη, βασισμένη αποκλειστικά στον φόβο.
Το Θηρίο φοβάται τον Γιάννη για την δύναμή του.
Ο Γιάννης πάλι φοβάται το Θηρίο γιατί είναι άγριο, οπλισμένο (με αγκάθια και φλόγες στο στόμα), και έχει κακές προθέσεις.
Ο Γιάννης είναι άνθρωπος με μόνη πρόθεση να ζήσει και να χαρεί τη ζωή.
Το Θηρίο όμως δεν είναι άνθρωπος και θέλει να εξουσιάσει, να εκμεταλλευθεί και στο τέλος να καταβροχθίσει τον Γιάννη.

Πιστεύω μέχρι εδώ να συμφωνούμε όλοι στην ανάλυση της λαϊκής μας παροιμίας. Εάν τώρα κάνουμε μια αναγωγή της παροιμίας στην πραγματικότητα θα δούμε πόσο σοφά την αποτυπώνει.
Από τη μία είναι ο Γιάννης , ο Άνθρωπος, που αγωνίζεται να χαρεί την καθημερινότητά του μέσα σε ένα περιβάλλον ποιότητας, δίκαιης αναλογίας δουλειάς-απολαβής και από την άλλη το Θηρίο, ο μη άνθρωπος, η τάση για το κέρδος που γεννά εξουσίες, κάνει πολέμους, αδικεί, ασελγεί, σκοτώνει!!! Δεν διαφέρει από το Θηρίο της Αποκάλυψης ή τον δαίμονα του χρήματος, τον Μαμωνά...

Το χρήμα. Νομίζω ότι και εδώ όλοι θα συμφωνήσουμε . Αυτό κυριαρχεί και αυτό τα προκαλεί όλα.
Το Θηρίο, λοιπόν, εξουσιάζει μεν τον Γιάννη, αλλά συγχρόνως φοβάται και τη δύναμή του. Δεν θέλει να μάθει ο Γιάννης γι’ αυτήν. Γι’ αυτό προσπαθεί να τον κρατά σε αδράνεια, σε ύπνωση, σε άγνοια. Του δίνει ψυχουλάκια για παροχές για να μην χάνει εντελώς το ενδιαφέρον του για τη ζωή, φροντίζοντας να τον κρατά εστιασμένο σε επιδερμικές του ανάγκες και να μην τον αφήνει να επικοινωνεί με την ψυχή του, που είναι ο μόνος πληροφοριοδότης αληθινών αξιών. Τις φοβάται τις αληθινές αξίες το Θηρίο, γιατί αυτές θα μιλήσουν στο Γιάννη για την ελευθερία του ατόμου, την κοινωνική δικαιοσύνη, το σεβασμό στην ύπαρξη, στο περιβάλλον. Αξίες που το Θηρίο έχει εξαφανίσει για να επιβληθεί.

Κι αν κάποτε έχει ο Γιάννης μια αφύπνιση συνειδητοποίησης μέρους της δύναμής του, τότε του δίνει ένα υπνωτικό σιροπάκι με ψίγματα Δημοκρατίας, Συντάγματα που αναιρούνται... έτσι ώστε να νομίσει ότι βρίσκεται σε περιβάλλον δικαίου, ισονομίας, σεβασμού της ύπαρξης... και να συνεχίσει
να απολαμβάνει την ευεργετική για το Θηρίο ύπνωσή του!!!

Το Θηρίο ως μη άνθρωπος, ως μη έχον ηθικές αξίες, σε αντίθεση με τον Γιάννη είναι πανούργο. Αλλάζει συνέχεια μορφή και φοράει πάντα μάσκα για να μην αναγνωρίζεται. Επενδύει στη φαυλότητα και με υποσχέσεις εξουσίας, χρήματος, ματαιοδοξίας, που είναι οι αξίες του, ενσωματώνει στη δύναμή του ανθρώπους που το υπηρετούν σε όλα τα επίπεδα εξουσίας.
Οι άνθρωποι αυτοί, επειδή συνδιαλέγονται μαζί του, εξαρτώνται από αυτό, το συνηθίζουν και αρχίζουν να του μοιάζουν (όπως είπε και ο αείμνηστος Μάνος Χατζιδάκις). Αποκτούν τις ιδιότητές του και ενίοτε, για να κρύψουν την ασχήμια τους, φορούν και αυτοί μάσκα.

Το Θηρίο για να ασκήσει την εξουσία του έχει φροντίσει για ένα τεράστιο δίκτυο παραπληροφόρησης και προπαγάνδας, με όλους αυτούς τους μασκοφόρους που το υπηρετούν. Πολεμάει την Αλήθεια, την Τέχνη, δεν θέλει τον προβληματισμό, την ανάλυση, την αναθεώρηση, την ανατροπή. Όλα εκείνα, δηλαδή, που κινητοποιούν τον Γιάννη να στοχεύσει στο βαθύτερο εαυτό του, να δει την κοινή καταγωγή του με τους άλλους ανθρώπους, να νοιώσει την κοινωνική του θέση και δύναμη.
Το Θηρίο θέλει μόνον ύπνωση. Αυτή το εξυπηρετεί.

Και ο Γιάννης;... Ο άμοιρος ο Γιάννης; Ακόμα κοιμάται... αν ήξερε την δύναμή του, ένα Φού!!! να κάνει,.... το θηρίο θα γίνει βατραχάκι!!!
Αχ, ο Γιάννης κοιμάται...
ή μήπως κάτι γίνεται; Μήπως αρχίζει να ξυπνάει;
Μήπως το γεγονός ότι οι υπηρέτες του Θηρίου άρχισαν να πετούν ένας-ένας τις μάσκες τους και δείχνουν πανικόβλητοι τα δόντια τους και το αποτρόπαιο πρόσωπό τους είναι δείγμα ότι φοβούνται το ξύπνημα του Γιάννη;

Μήπως το γεγονός ότι μια μικρή χώρα 10 εκατομμυρίων Γιάννηδων αρχίζει να ξυπνάει, δημιουργεί ανασφάλειες στους διάφορους υψηλά ιστάμενους υπηρέτες του Θηρίου και στους εδώ συνεργάτες τους;
Μήπως από τον πιο μικρό-μικρή δημοσιογραφίσκο στη χώρα μας μέχρι τον πιο υψηλά ιστάμενο πολιτικό στην Ευρώπη, όλοι παίζουν ένα κακό παιχνίδι εκφοβισμού και τρομοκρατίας για να πάει ο Γιάννης την Κυριακή στην κάλπη και να ψηφίσει μια απ΄τα ίδια; «Τι είχες Γιάννη... τι είχα πάντα»;

Και μόνον αυτός ο πανικός εμένα κάτι μου λέει.
Και μόνον ότι δημοσιογράφοι των άθλιων υπερχρεωμένων, προπαγανδιστικών και ξεπουλημένων στο Θηρίο καναλιών, πέταξαν τις μάσκες τους και πίσω από το αγγελικά φκιασιδομένο πρόσωπό τους φάνηκαν τα δόντια και το τερατόμορφο πρόσωπο του Θηρίου... κάτι μου λέει.

Γιάννη φίλε μου... μη φοβάσαι άλλο!!!!!
Το Θηρίο είναι αυτό που φοβάται Εσένα!!!!
Νίκησε το φόβο σου!!!
Νίκησε το Θηρίο!!!!

Η ζωή είναι Απλή και Ωραία !!!!

Γιώργος Καζαντζής

Μουσικό υστερόγραφο :)

Όσο σιμώνω μακραίνει κι έτσι ποτέ δεν τη φτάνω
Άπιαστη, ωραία ουτοπία- καλά τα λέει ο Γκαλεάνο
Μα όταν γιορτάζει καινούριους δρόμους μου τάζει
Κι αρχίζω πάλι να πιστεύω πως ο κόσμος αλλάζει (αλλάζει)

(Social Waste - Στη Γιορτή Της Ουτοπίας)

Θα’τανε κάποια Κυριακή, κάποια Δευτέρα
Σε κάποιο ποίημα του Λόρκα, στους πίνακες του Ριβέρα
Στη θάλασσα του Χικμέτ, στα λόγια του Γκαλεάνο
Και πριν καλά καλά σε βρω πάντα σε χάνω
Θα’τανε καθημερινή, μπορεί και αργία
Πλακάτ, πανό, «κράτος κλειστόν» και απεργία
Σε κάποιο στίχο του Άκη Πάνου, ή του Ρασούλη που φωνάζει
Κι όμως αλλάζει Κεμάλ, κι όμως αλλάζει

Όσο σιμώνω μακραίνει κι έτσι ποτέ δεν τη φτάνω
Άπιαστη, ωραία ουτοπία- καλά τα λέει ο Γκαλεάνο
Μα όταν γιορτάζει καινούριους δρόμους μου τάζει
Κι αρχίζω πάλι να πιστεύω πως ο κόσμος αλλάζει (αλλάζει)
Κι αμφισβητώ τον Κεμάλ, αμφισβητώ και το Μάνο
Στέκω στις μύτες των ποδιών αλλά και πάλι δε φτάνω
Είν’ το παιχνίδι παλιό κι αν θες το νόημα να βρούμε
Πρέπει λιγάκι ακόμα ψηλότερα να σηκωθούμε
Οι ποιητές μας τα ‘χουν πει, του παιχνιδιού τους κανόνες
Τους έχουν γράψει με πορφυρή μελάνη οι αιώνες
Όπως και τότε στη Χιλή, θα ‘τανε once Setiembre
Κι είπες χαλάλι, και hasta la victoria siempre
Ή σαν και τώρα που μου ‘παν πως σ’είδανε στην Ινδία
Μάζευες ήλιο κι αέρα μ’ όλη την ξυπολυταρία
Με ένα κόκκινο μπερέ σ’είχανε δει μια φορά
Ήσουνα λέξη στο στόμα του Thomas Sankara
Κι ακόμα τώρα σε βλέπουν κι όλο τον κόσμο ρωτάνε
Οι Δον Κιχότοι κι οι Σάντσοι που πάνε;
Γίνεσαι μάϊσα σελήνη, νύχτα χαράζεις πορεία
Και την ημέρα αφήνεις και ταξιδεύουμε στ’αστεία

Θα’τανε κάποια Κυριακή, κάποια Δευτέρα
Σε κάποιο ποίημα του Λόρκα, στους πίνακες του Ριβέρα
Στη θάλασσα του Χικμέτ, στα λόγια του Γκαλεάνο
Και πριν καλά καλά σε βρω πάντα σε χάνω
Θα’τανε καθημερινή, μπορεί και αργία
Πλακάτ, πανό, «κράτος κλειστόν» και απεργία
Σε κάποιο στίχο του Άκη Πάνου, ή του Ρασούλη που φωνάζει
Κι όμως αλλάζει Κεμάλ, κι όμως αλλάζει

Σ’έχω γυρέψει καιρό, πήρα από πίσω τα ίχνη
Σ’ έψαξα μέχρι την Τσιάπας, αντάρτες μες στην ομίχλη
Στο Σύνταγμα στην πλατεία σε ψηλαφίσαν μιλιούνια
Και πιο πριν στην Ιβηρική, plazas del Sol και Catalunya
Στο Μισίρι και στο Τούνεζι ήσουν φλόγα και φως
Στο Μεξικό σε βγάλανε #YoSoy132
Ρίχνει τα πέπλα η Σαλώμη, το κεφάλι στο πιάτο
Μα δε μασάει, αντιστέκεται το precariato
Εργάτες στη Χαλυβουργία, απεργία cabrones!
Και ανθρακωρύχοι στην Asturias, “… hasta los cojones”
Φοιτητές στο Σαντιάγκο μα και στο Μοντρεάλ
Γιατί η παιδεία είναι αγαθό δημόσιο και δωρεάν
Στην Αργεντίνα οδοφράγματα σαν τον παλιό καιρό
Στην Cochabamba δεν πουλιέται ρε κουφάλες το νερό
Σαν Μάη του ΄68 χρόνια να ‘ρθεις σε περιμένω
Σαν τραγούδι του Oscar Chavez απαγορευμένο
Ήσουν βιβλίο που το βάλαν φυλακή στην Τουρκία
Και ανταποκριτής νεκρός στη Χομς στη Συρία
Αλλού σε λένε Ζαπάτα κι αλλού Τουπακ Κατάρι
Αλλού Σαντίνο, Αλλού Τσε, και στην Ελλάδα Άρη