Οι "Αυτοκρατορίες της ντροπής"

Στην «πολιτισμένη» Ευρώπη, κρατούσαν μέσα σε κλουβιά, σε ζωολογικούς κήπους Αβορίγινες και Αφρικανούς (Photos)

Οι "πολιτισμένοι" Βέλγοι, Ολλανδοί, Γερμανοί, σχημάτιζαν ουρές έξω από τους ζωολογικούς κήπους για να δουν αιχμαλώτους μαύρους από τις αποικίες τους στην Αφρική και να διασκεδάσουν με το δράμα τους. Οι άνθρωποι κρατούνταν σαν ζώα μέσα σε κλουβιά.

Πολλοί από αυτούς μάλιστα, ύστερα από ξύλο και βασανιστήρια, είχαν μάθει να παίζουν και το ρόλο τους και να συμπεριφέρονται όσο το δυνατόν περισσότερο σαν άγριοι για να εξάψουν τα πάθη των Ευρωπαίων. ..

Όπως θα δείτε και στις θλιβερές φωτογραφίες συμπεριφέρονταν ακόμη και στα μικρά παιδιά που βρίσκονταν σε κλουβί, όπως στα ζώα.. Τους φώναζαν, τα χειροκροτούσαν, έκαναν θορύβους με το στόμα για να τους τραβήξουν την προσοχή και στο τέλος τους έδιναν ένα γλυκό να φάνε σαν επιβράβευση.

Το 1889 μάλιστα, στην παγκόσμια έκθεση στο Παρίσι υπολογίζεται πως πέρασαν από έναν τέτοιο ζωολογικό κήπο, περισσότεροι από 18.000.000 επισκέπτες. Στο ζωολογικό κήπο υπήρχαν 400 «εκθέματα». Αβορίγινες και Αφρικανοί, ημίγυμνοι μέσα σε κλουβιά.

Στις ΗΠΑ μέχρι το 1906 το σπουδαιότερο και δημοφιλέστερο έκθεμα στο ζωολογικό κήπο του Μπρονξ, ήταν ο πυγμαίος από το Κονγκό Ota Benga, τον οποίον μάλιστα τον είχαν σε ένα τεράστιο κλουβί μαζί με άγρια ζώα. Ο Benga πήρε την εκδίκηση του στα 32 του χρόνια. Μια ηλιόλουστη μέρα και ενώ ο κόσμος είχε πλημμυρίσει στα κάγκελια του κλουβιού του για να τον δει, αυτοκτόνησε.

Η τελευταία έκθεση ανθρώπων σε ζωολογικό κήπο έγινε το 1958 στο Βέλγιο.

Απο το ποντίκι 
 
 ΥΓ. Η βαρβαρότητα .. μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις...

Απαγορεύεται να είσαι ανεξάρτητος

Στα μέσα του 1960, το Κονγκό, που μέχρι τότε ήταν Βελγική αποικία, γιόρτασε την ανεξαρτησία του.

Το κοινό άκουγε τις ατελείωτες εκφωνήσεις λόγων και έλιωνε από την ζέστη και την ανία. Το Κονγκό, ο ευγνώμων μαθητής, υποσχόταν καλή διαγωγή. Το Βέλγιο, αυστηρή δασκάλα, προειδοποιούσε για τους κινδύνους της ελευθερίας.

Τότε ξέσπασε η ομιλία του Πατρίς Λουμούμπα. Κατηγόρησε την αυτοκρατορία της σιωπής, και με τη φωνή του μίλησαν όσοι δεν είχαν φωνή. Εκείνος ο γρουσούζης, που τους είχε χαλάσει τη γιορτή, αναφέρθηκε στους πρωτεργάτες της ανεξαρτησίας, τους δολοφονημένους, τους φυλακισμένους, τους βασανισμένους, τους εξόριστους που όλα εκείνα τα χρόνια είχαν αγωνιστεί ενάντια στην ταπεινωτική σκλαβιά της αποικιοκρατίας.

Στην ευρωπαϊκή εξέδρα έπεσε μια παγερή σιωπή, όμως τα λόγια του διακόπηκαν οχτώ φορές από τις επευφημίες του κοινού.

Εκείνη η ομιλία σφράγισε τη μοίρα του.

Ο Λουμούμπα, που μόλις είχε βγει από τη φυλακή, κέρδισε τις πρώτες ελεύθερες εκλογές στην ιστορία του Κονγκό, και βρέθηκε επικεφαλής της πρώτης κυβέρνησης, όμως ο βελγικός τύπος τον αποκάλεσε «αγράμματο κλέφτη που παραληρεί». Οι μυστικές υπηρεσίες του Βελγίου στις αναφορές τους τον αποκαλούσαν Σατανά. Ο διευθυντής της CIA, ο Άλεν Ντάλες, έστειλε την εξής εντολή στους υπαλλήλους του:

«Η ανατροπή του Λουμούμπα είναι επείγουσα υπόθεση για μας».

Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αϊζενχάουερ είπε στον Βρετανό πρωθυπουργό, λόρδο Χόουμ:

«Θέλω να βρεθεί ο Λουμούμπα μέσα σε ένα ποτάμι γεμάτο κροκόδειλους».

Ο λόρδος Χόουμ έκανε μια εβδομάδα να του απαντήσει:

«Έφτασε η στιγμή να απαλλαχτούμε από αυτόν».

Και ο υπουργός Αφρικανικών Υποθέσεων της βελγικής κυβέρνησης, είπε κι αυτός τη γνώμη του:

«Ο Λουμούμπα πρέπει να φύγει μια για πάντα».

Στις αρχές του 1961, Βέλγοι αξιωματούχοι επικεφαλής οχτώ στρατιωτών και εννέα αστυνομικών εκτέλεσαν τον Λουμούμπα, καθώς και τους στενότερους συνεργάτες του.

Επειδή η βελγική κυβέρνηση και τα ανδρείκελά της, ο Μομπούτου και ο Τσομπέ, φοβόντουσαν την λαϊκή εξέγερση, απέκρυψαν το έγκλημα.

Δεκαπέντε μέρες αργότερα, ο νέος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζον Κένεντι, ανακοίνωσε:

«Δεν θα επιτρέψουμε να επανέλθει ο Λουμούμπα στην κυβέρνηση».

Και ο Λουμούμπα, που είχε ήδη δολοφονηθεί και σάπιζε σε ένα βαρέλι με θειικό οξύ, δεν επανήλθε στην κυβέρνηση.

Εντουάρντο Γκαλεάνο- "Καθρέφτες, μια σχεδόν παγκόσμια ιστορία" Εκδόσεις  Πάπυρος.