"Και δεν απλωνόμαστε μόνο στον χρόνο. Απλωνόμαστε και στο χώρο πολύ περισσότερο απ’ όσο φτάνει το μάτι μας. Κάθε φορά που φεύγουμε από ένα μέρος, αφήνουμε πίσω μας κάτι από τον εαυτό μας· μένουμε εκεί, κι ας φεύγουμε. Και υπάρχουν πράγματα δικά μας, μέσα μας, που δεν μπορούμε να τα ξαναβρούμε, παρά μόνον πηγαίνοντας σ’ εκείνο το συγκεκριμένο μέρος. Ταξιδεύουμε προς εμάς τους ίδιους, πηγαίνουμε προς τον εαυτό μας, όταν ο μονότονος χτύπος των τροχών στις ράγες μας μεταφέρει σ’ έναν τόπο όπου περάσαμε ένα κομμάτι της ζωής μας –όσο μικρό κι αν ήταν αυτό.
(…)
Να μπορούσαμε να περιφερόμαστε σίγουροι και χαλαροί, με το ανάλογο χιούμορ και την ανάλογη μελαγχολία , στα χρονικά και τοπικά απλόχωρο τοπίο του εαυτού μας, του εσωτερικού κόσμου που είμαστε εμείς. Γιατί λυπόμαστε τους ανθρώπους που δεν μπορούν να ταξιδέψουν; Επειδή μην έχοντας τα περιθώρια να απλωθούν απ’ έξω τους, δεν απλώνονται ούτε μέσα τους, δεν μπορούν να πολλαπλασιαστούν. Κι έτσι, δεν έχουν τη δυνατότητα να επιχειρήσουν μεγάλες περιηγήσεις στον εσωτερικό τους κόσμο για να ανακαλύψουν ποιοι θα μπορούσαν να είχαν γίνει."
Πασκάλ Μερσιέ, Νυχτερινό τραίνο για τη Λισαβώνα
Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
ΥΓ. διαβάζοντας το ποστ της φίλης Ελένης Ζάχου.. μια αυθόρμητη σκέψη "Και αν στην ταινία ο Τζέρεμι Άιρονς είχε στις περιπλανήσεις του μουσική υπόκρουση τη μουσική του Σ.Λάντσια; "..
Η φωτογραφία απο την ταινία του Μπίλε Όγκουστ «Νυχτερινό Τρένο για τη Λισσαβόνα» ( που βασίζεται στην ομώνυμη φιλοσοφική νουβέλα του Πασκάλ Μερσιέ ), με πρωταγωνιστή τον Τζέρεμι Άιρονς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου