στο πουθενά του υποκριτή πολιτισμού χαμένοι

Χρήστος Μποκόρος

Δεν έχουν τελειωμό τα πάθη κι οι καημοί του κόσμου. Σήμερα πάλι της υψώσεως του σταυρού, ποιοί τον σηκώνουν; Βλέπω θαλασσοπνιγμένους με τα παιδιά τους αγκαλιά ατέλειωτες σειρές πεζοί, συνωστισμένοι σε καταυλισμούς ανάγκης, μαντρωμένοι, συρματοπλεγμένοι, στοίβαγμένοι ανάμεσα σ' αρπακτικά κι εμπόρους, ξεσπιτωμένοι, άστεγοι με τ’ όνειρό τους μοναχά τροφή κι ελπίδα στο πουθενά του υποκριτή πολιτισμού χαμένοι. Κάπως έτσι ήρθε κι ο παππούς μου δεκαεννιά χρονών απ' το Erenköy, το Οφρύνιο της Τροίας. "Μεγάλο πράγμα η πατρίδα παιδί μου" μου 'λεγε, και δείχνοντας τον ώμο του πρόσθετε "μπορείς να τη φορτωθείς δισάκι ελαφρύ να σε φυλάει χωρίς να σ’ εμποδίζει να πας ορθός μπροστά το δρόμο σου; άντε στο καλό! " με κατευόδωνε όταν έφευγα φοιτητής πρώτη φορά μακρυά απ' τον τόπο μου.

 Χρήστος Μποκόρος