Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να "δικαιώσει" τη σφαγή Παλαιστινίων προσφύγων στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Σάμπρα και Σατίλα στη Βηρυτό το 1982 ,αυτό είναι η Ιστορική μνήμη .Γιατί οι υπαίτιοι δεν λογοδότησαν ,ούτε τιμωρήθηκαν ποτέ για το έγκλημά τους. Στους δε Φαλαγγίτες δόθηκε αμνηστία.
Σαν σήμερα, 33 χρόνια πριν
ξεκινούσε μια από τις χειρότερες σφαγές στη σύγχρονη ιστορία της Μέσης Ανατολής, η σφαγή των Παλαιστινίων προσφύγων αλλά και Λιβανέζων στις προσφυγικές γειτονιές Σάμπρα και Σατίλα της Βηρυτού, από Λιβανέζους Χριστιανούς Φαλαγγίτες, υπό την επίβλεψη των Ισραηλινών Δυνάμεων Κατοχής. Εν μέσω λιβανικού εμφυλίου, και τρεις μήνες μετά τη χερσαία εισβολή των Ισραηλινών, η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης αναγκάστηκε να αποδεχθεί τη διεθνή συμφωνία για αποχώρηση των μαχητών της προς διάφορες χώρες και μετεγκατάσταση των αρχηγείων της στην Τυνησία. Ο ίδιος ο ηγέτης της, ο Γιάσερ Αραφάτ αποχώρησε, στις 30 Αυγούστου, με πρώτο σταθμό την Ελλάδα.
Στις 10-11 Σεπτεμβρίου αποχώρησε η διεθνής δύναμη. Στις 14 Σεπτεμβρίου δολοφονήθηκε ο Μαρονίτης πρόεδρος Μπασίρ Τζεμαγιέλ. Την επόμενη μέρα οι Ισραηλινές Δυνάμεις Κατοχής εισβάλλουν στη Βηρυττό και περικυκλώνουν μεταξύ άλλων τη Σάμπρα και Σατίλα αποκλείοντάς τες πλήρως. Ενώ υπάρχουν αναφορές και για βομβαρδισμό τους από πυρά πυροβολικού. Το απόγευμα της 16ης Σεπτεμβρίου οι Ισραηλινές Δυνάμεις Κατοχής υπό τις διαταγές του Υπουργού Άμυνας Αριέλ Σαρόν, επιτρέπουν στη μιλίτσια των Λιβανέζων Χριστιανών Φαλαγγιτών να εισβάλει στη Σάμπρα και τη Σατίλα. Εκείνοι αναγκάζουν τους άμαχους και ανυπεράσπιστους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, να βγουν από τα σπίτια τους ή εισβάλλουν σε αυτά και τους σφάζουν με τον πιο άγριο τρόπο. Τη νύχτα οι Ισραηλινοί ρίχνουν φωτοβολίδες για να φωτίσουν τα προσφυγικά στρατόπεδα και να διευκολύνουν τη σφαγή. Υπάρχουν καταγγελίες και για παρουσία Ισραηλινών εντός των προσφυγικών στρατοπέδων. Οι Φαλαγγίτες σκοτώνουν, τραυματίζουν και βιάζουν ανενόχλητοι επί σχεδόν δύο εικοσιτετράωρα. Ο δημοσιογράφος Ρόμπερτ Φίσκ που ήταν από τους πρώτους που εισήλθαν στον τόπο της σφαγής περιγράφει εικόνες με πτώματα γυναικών με σκισμένα ρούχα και ανοιχτά πόδια, παιδιών με κομμένους λαιμούς, σειρές νεαρών ανδρών εκτελεσμένων πισώπλατα, μωρών μαυρισμένων από τη σήψη σε σωρούς σκουπιδιών.
Κανείς δεν ξέρει τον ακριβή αριθμό των θυμάτων. Οι πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις των Ισραηλινών, μιλούν για κάπου 800, αλλά δεδομένων και των εξαφανίσεων, άλλες αναφορές κάνουν λόγο για 2.500 έως και 3.500 χιλιάδες θύματα
Σχετικό : GAZA Eduardo Galeano
Απο : perianagnosis
Για να δικαιολογήσει τη στάση της, η κρατική τρομοκρατία κατασκευάζει τρομοκράτες: σπέρνει ανέμους και θερίζει θύελλες..
. 'Οπως όλα δείχνουν η σφαγή στη Γάζας, που σύμφωνα με τους σχεδιαστές της επιθυμεί να αποτελειώσει τους τρομοκράτες, στο τέλος θα καταφέρει να τους πολλαπλασιάσει.
Από το 1948, οι παλαιστίνιοι ζουν καταδικασμένοι σε μια συνεχή ταπείνωση. Δεν μπορούν ούτε να αναπνεύσουν χωρίς άδεια. Έχουν χάσει την πατρίδα τους, τη γη τους, το νερό τους, όλα. Δεν έχουν δικαίωμα ούτε καν να εκλέξουν κυβέρνηση. Όταν ψηφίζουν κάποιον που δεν πρέπει, καταδικάζονται. Η Γάζα καταδικάζεται. Έχει μετατραπεί σε ποντικοφωλιά χωρίς διέξοδο, από τότε που η Χαμάς κέρδισε δίκαια στις εκλογές το 2006. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί το 1932, όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα κέρδισε τις εκλογές στο Ελ Σαλβαδόρ. Αιματοκυλισμένοι, οι κάτοικοι της χώρας εξέτισαν την ποινή για την κακή τους συμπεριφορά, ζώντας υποταγμένοι σε δικτατορικά καθεστώτα. Η δημοκρατία για κάποιους αποτελεί πολυτέλεια.
Είναι καρποί της ανημποριάς οι αυτοσχέδιες ρουκέτες που οι στρατευμένοι της Χαμάς, όμηροι οι ίδιοι στην Γάζα, εκτοξεύουν με αδέξια ευστοχία πάνω στα εδάφη που ήταν κάποτε παλαιστινιακά και που η ισραηλινή κατοχή σφετερίστηκε. Και η απελπισία, στην όχθη της αυτοκτονικής παράνοιας, είναι ο σπόρος των εκφοβισμών που αρνούνται το δικαίωμα στην ύπαρξη του Ισραήλ, κραυγές χωρίς κανένα αποτέλεσμα, ενώ ο πολύ αποτελεσματικός κι εξοντωτικός πόλεμος αρνείται, εδώ και χρόνια, το δικαίωμα στην ύπαρξη της Παλαιστίνης. Ολίγη Παλαιστίνη έχει μείνει πια. Βήμα βήμα, το Ισραήλ τη σβήνει από το χάρτη.
Οι έποικοι εισβάλουν κι ακολουθούν οι στρατιώτες προκειμένου να «διορθώσουν» τον χάρτη. Οι σφαίρες τους, ως νόμιμη άμυνα, εξαγνίζουν τη ληστεία. Δεν υπάρχει επιθετικός πόλεμος που να μην υποστηρίζει ότι είναι αμυντικός. Ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία για να μην εισβάλει η Πολωνία στην Γερμανία. Ο Μπους εισέβαλε στο Ιράκ για να μην εισβάλει το Ιράκ σε όλο τον κόσμο. Σε κάθε έναν από τους αμυντικούς του πολέμους το Ισραήλ καταπίνει κι ένα καινούριο κομμάτι της Παλαιστίνης και το γεύμα συνεχίζεται. Η λαιμαργία του δικαιολογείται από τους τίτλους ιδιοκτησίας που του απέδωσε η Βίβλος, από τα δυο χιλιάδες χρόνια διωγμών που υπέφερε ο εβραϊκός λαός και από τον πανικό που προκαλούν οι κρυπτόμενοι παλαιστίνιοι.
Το Ισραήλ είναι η χώρα που ποτέ δεν συμμορφώθηκε με τις συστάσεις και τις προτάσεις του ΟΗΕ, ούτε με τις καταδίκες των διεθνών δικαστηρίων, χλευάζει το Διεθνές Δίκαιο και είναι η μόνη χώρα που έχει νομιμοποιήσει τα βασανιστήρια κρατουμένων. Ποιος του έδωσε το δικαίωμα να αρνείται όλα τα δικαιώματα; Ποιος του εμπνέει αυτή την αίσθηση ατιμωρησίας με την οποία εκτελεί τις σφαγές στη Γάζα; Η ισπανική κυβέρνηση ποτέ δεν θα μπορούσε να βομβαρδίσει την χώρα των Βάσκων για να αποτελειώσει την ΕΤΑ, ούτε η βρετανική θα μπορούσε να ισοπεδώσει την Ιρλανδία για να εξοντώσει τον ΙΡΑ. Μήπως η τραγωδία του Ολοκαυτώματος περιλαμβάνει κάποιον όρο αιώνιας ατιμωρησίας; Ή αυτό το πράσινο φως προέρχεται από την μεγάλη υπερδύναμη που θεωρεί το Ισραήλ ως τον πιο φανατικό από τους υποτελείς της;
Ο στρατός του Ισραήλ, ο πιο σύγχρονος κι εκπαιδευμένος στον κόσμο, ξέρει ποιον σκοτώνει. Δεν σκοτώνει κατά λάθος. Σκοτώνει για να τρομάξει. Οι απώλειες πολιτών αποκαλούνται παράπλευρες απώλειες, σύμφωνα με το λεξιλόγιο άλλων επεκτατικών πολέμων. Στην Γάζα, σε κάθε δέκα τέτοιες παράπλευρες απώλειες, οι τρεις αφορούν παιδιά. Και φτάνουν τις χιλιάδες οι ακρωτηριασμένοι, θύματα μιας τεχνολογίας ανθρώπινου τεμαχισμού, που η πολεμική βιομηχανία δοκιμάζει επιτυχώς σε αυτή την επιχείρηση εθνικής εκκαθάρισης. Κι όπως πάντα, πάντα το ίδιο: στην Γάζα, εκατό προς έναν. Για κάθε εκατό παλαιστινίους νεκρούς, ένας ισραηλινός. Επικίνδυνα άτομα, προειδοποιεί ένας άλλος βομβαρδισμός, αυτός των μέσων μαζικής χειραγώγησης που μας καλούν να πιστέψουμε ότι μια ζωή ισραηλινού αξίζει όσο εκατό παλαιστινίων. Κι αυτά τα μέσα επίσης μας καλούν να πιστέψουμε ότι είναι ανθρωπιστικές οι διακόσιες ατομικές βόμβες του Ισραήλ κι ότι μια πυρηνική δύναμη ονόματι Ιράν ήταν αυτή που διέλυσε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.
Η αποκαλούμενη διεθνής κοινότητα, υπάρχει; Είναι κάτι περισσότερο από ένα κλαμπ πολεμόχαρων εμπόρων και τραπεζιτών; Είναι κάτι περισσότερο από το καλλιτεχνικό όνομα που χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ όταν υποκρίνονται; Απέναντι στην τραγωδία της Γάζας, λάμπει η παγκόσμια υποκρισία, για άλλη μια φορά. Όπως πάντα, αδιαφορία, ομιλίες άνευ περιεχομένου, δηλώσεις κενές, βαρύγδουπες δημηγορίες, διφορούμενες τοποθετήσεις, αποδίδουν φόρο τιμής στην αιματοκυλισμένη ατιμωρησία. Απέναντι στην τραγωδία της Γάζας, οι αραβικές χώρες νίπτουν τας χείρας τους. Όπως πάντα. Κι όπως πάντα, οι ευρωπαϊκές χώρες τρίβουν τας χείρας τους. Η γηραιά ήπειρος, τόσο ικανή στην ομορφιά αλλά και στην διαστροφή, αφήνει να της ξεφύγει άλλο ένα δάκρυ ενώ στην πραγματικότητα πανηγυρίζει για την υπέροχη παρτίδα. Γιατί το κυνήγι των εβραίων ήταν ανέκαθεν ευρωπαϊκό χούι, όμως εδώ και μισό αιώνα αυτό το ιστορικό χρέος πληρώνεται από τους παλαιστίνιους, που επίσης είναι σημίτες και φυσικά ποτέ δεν ήταν, ούτε είναι, αντισημίτες. Αυτοί είναι που τώρα πληρώνουν, με αίμα ζεστό και τοις μετρητοίς, τα χρέη αλλονών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου