Γυάλινος κόσμος ..

Στην αναπόληση, το καθετί γίνεται μουσική. Γι’ αυτό κι ο ήχος του βιολιού στις κουίντες…

Ναι, μαντίλια πολύχρωμα φανερώνω απ’ τις τσέπες μου και τραπουλόχαρτα απ’ τα μανίκια μου. Όμως δεν είμαι ταχυδακτυλουργός, κάθε άλλο. Αυτός δίνει ψευδαισθήσεις πού’χουν την όψη της αλήθειας. Εγώ δίνω αλήθεια με την ωραία μάσκα της ψευδαίσθησης....Και για ν’ αρχίσω, γυρνάω πίσω. Στα ’30, σε κείνη την παράξενη εποχή, όπου η τεράστια μεσαία τάξη της Αμερικής είχε γραφτεί σ’ ένα σχολείο τυφλών. Τα μάτια τους δε βλέπαν πια, ή είχανε χάσει τα μάτια τους, κι έτσι έπρεπε να ψάχνουν ψηλαφώντας με τα δάχτυλα στο πύρινο αλφάβητο μιας ξεχαρβαλωμένης οικονομίας
Μια αναπόληση είναι το έργο.
Κάτι σαν έργο αναπόλησης, φωτίζεται θαμπά, είναι αισθηματικό, δεν είναι ρεαλιστικό.
Στην αναπόληση, το καθετί γίνεται μουσική. Γι’ αυτό κι ο ήχος του βιολιού στις κουίντες…

Tennessee Williams, “The Glass Menagerie” -Απόσπασμα σκηνή πρώτη , μιλάει ο Τομ....
Μετάφραση: Νίκος Σπάνιας – Εκδόσεις Δωδώνη

  *απ'τις "κουίντες" εδω ο Νίκος Κυπουργός

Η μεγάλη ύφεση  της Αμερικής, το κραχ, ανεργία, φτώχια κι "αναβρασμός" Διαχρονική η ανάγκη των ανθρώπων να καταφεύγουν σε ψευδαισθήσεις, στην απομόνωση ή στην τέχνη πλάθοντας "έναν γυάλινο, εύθραυστο κόσμο".

"Οταν η  πραγματικότητα  γίνεται βάρβαρη, σκληρή και βάναυση, ο άνθρωπος επινοεί έναν δικό του «γυάλινο κόσμο», μέσα στον οποίο καταφεύγει για να αντέξει… Πολλές φορές ζητάμε ένα παραμύθι, μια ψευδαίσθηση που να μας βγάλει από αυτό που καθημερινά ζούμε. Οπότε με διάφορες παραλλαγές όλοι έχουμε "γυάλινους κόσμους" ( Δημήτρης Καταλειφός)