Ο Φον Δημητράκης έχει αντίκρισμα στο σήμερα."Είναι θέμα σφριγηλού χαρακτήρος" (βίντεο).

"Είναι θέμα σφριγηλού χαρακτήρος"

Πρόλογος του Δημήτρη Ψαθά για το "Φον Δημητράκη"
«Τύποι προδοτών υπάρχουν πολλών λογιών. Ο «Φον Δημητράκης» δεν είναι ο στυγνός προδότης που τραβά τον δρόμο του με πλήρη συvείδηση του έργου του. Είναι ο κωμικοτραγικός Ρωμιός πολιτικάντης, που τους ειρηνικούς καιρούς απέτυχε και γελοιοποιήθηκε οικτρά ζητώντας την ψήφο του λαού, κι όμως τον καίει πάντα ο καημός ν’ ανέβει.

Έναν τέτοιο τύπο είχα υπ' όψιν μου πάντα v' ανεβάσω στη σκηνή. Τοποθετώντας τον μέσα στην Κατοχή, είχα όλη την ευκαιρία να τον αναπτύξω και να τον φωτίσω, γιατί τους ανθρώπους αυτούς που τον καιρό της ελεύθερης πολιτικής ζωής αποδοκiμασε και γελοιοποiησε ο λαός, ήρθε v' αποζημιώσει η μεγάλη ευκαιρία που παρουσιάστηκε. Τα Υπουργεία, τις Νομαρχίες, τους Δήμους τα καβαλούσε ο καθένας αρκεί να ήταν πρόθυμος να πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο. Την πουλήσανε πολλοί που τους έκαιγε ο καημός της εξoυσiας. Πρόσωπα απίθαvα και γελοία χύμηξαν στ' αξιώματα, την ώρα που ο ελληνικός λαός αγωνιζότανε τον υπέρτατο αγώνα για τη λευτεριά του.

Έτσι το ευνοϊκό κλίμα της Κατοχής βοήθησε v' αvθiσουv όλες οι αποτυχημένες φιλοδοξiες. Άλλοι δέχτηκαν να υπηρετήσoυv τον κατακτητή με το πρόσχημα της «πολιτικής σύνεσης», άλλοι δiχως προσχήματα. Eίναι η ατελεiωτη σειρά των κάθε είδους Κουϊσλιγκς που χρησιμοποίησε ο χιτλερισμός για τα σχέδιά του και που προσφέρθηκαν μ' όλη την ψυχή να εργαστούνε... για το έθνος τους.

Ανάμεσα σ' αυτούς τους αποτυχημένους και νοσηρά φιλόδοξους, ο Χίτλερ δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να βρεί τα όργανά του. Ένας τύπος σαν τον «Φον Δημητράκη», γελοίος, αυταρχικός, δειλός, επιπόλαιος, δεν μπορούσε σε καμμιά άλλη περίσταση να ικανοποιήσει τους καημούς και τα όνειρά του παρά μόνο την εποχή εκείvη.

Γι’ αυτό τον τοποθέτησα μέσα στην Κατοχή που χαρακτηρίζεται από δυό φλέγουσες πλευρές, το έπος της αντίστασης και την πρoδoσία. Τους ανθρώπους του λαού που ανέβηκαν και θυσιάστηκαν στον αγώνα για τη λευτεριά και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και τους άλλους που κατρακύλισαν στη ντροπή της «συνεργασίας». Η θεατρική ανάπλαση του διπλού αυτού θέματος - ηρωϊκού και κωμικού- μαζί με την ανασύνθεση της εποχής σ’ έναν πίνακα συνθετικό δεν ήταν έργο εύκολο.

Δούλεψα το θέμα μου με ειλικρίνεια και αγάπη. Στον λαό που έζησε την εποχή εκείνη, μ' όλες τις ψυχικές αντιδράσεις που προκάλεσε, μένει να κρίνει το αποτέλεσμα». Δ.Ψαθάς