Δεκεμβριανά Οδός Κυδαθηναίων

 Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσουν

Ο Τελευταίος Σταθμός του Γ.Σεφέρη ,σύμφωνα με την ένδειξη του ποιητή, γράφεται στο λιμάνι Cava dei Tirreni, κοντά στο Σαλέρνο της Ιταλίας, στις 5 Οκτωβρίου 1944. Εκεί έχουν φτάσει από την Αίγυπτο οι ελληνικές διπλωματικές υπηρεσίες και είναι έτοιμες να επιστρέψουν στην Ελλάδα, από την οποία αποχωρούν οι Γερμανοί (από την Αθήνα έφυγαν στις 12 Οκτωβρίου 1944). Το δράμα φαίνεται να τελειώνει, αλλά σε λίγο θ’ αρχίσουν νέες συμφορές...

Το ποίημα κλείνει με σχήμα κύκλου, καθώς έχουμε επαναφορά του αρχικού στίχου."Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσουν". Η αλλαγή στο χρόνο του ρήματος, από τον αόριστο «μ’ αρέσαν», στον ενεστώτα «μ’ αρέσουν», εκφράζει την πεποίθηση του ποιητή πως οι δύσκολες στιγμές δεν πρόκειται να τερματιστούν εκεί..

 Δεκεμβριανά

3 Δεκέμβρη 1944. Η μεγάλη διαδήλωση στο Σύνταγμα χτυπιέται απο την Αστυνομία,βάφεται στο αίμα. 33 ημέρες θα κρατήσει ο σκληρός Δεκέμβρης.
Τυπικά κλείνει στις 12 Φεβρουαρίου του 1945 με τη Συμφωνία της Βάρκιζας..
Ο Γιώργος Σεφέρης ζει στο κέντρο των μαχών.Απο την οδό Κυδαθηναίων όπου μένει ,απέναντι από την εκκλησία του Σωτήρα, καταγράφει στα ημερολόγια του:

Κυριακή, 3 Δεκέμβρη. Οδός Κυδαθηναίων

 Προχτές κυβερνητική κρίση· παραίτηση των αριστερών υπουργών πάνω στο στρατιωτικό.
Σήμερα ηλεχτρικό δεν υπάρχει· γενική απεργία. Συλλαλητήριο: νεκροί.

Δευτέρα, 4 Δεκέμβρη
 Κηδεία των νεκρών του χτεσινού συλλαλητηρίου. Χτυπιούνται στο Θησείο.

Τετάρτη, 6 Δεκέμβρη. Τ’ Άι-Νικόλα
Μαύρη μέρα. Από την αυγή ο αλληλοσπαραγμός.

Πέμπτη, 7 Δεκέμβρη
Όλη τη νύχτα πυροβολικό· κατά τον Αρδηττό. Στον ουρανό λίγες σφαίρες σαν αναμμένα κάστανα. Τώρα, 12.30’, ησυχία έπειτα από σποραδικό τουφεκίδι ή πολυβολισμούς. Από το μέρος Κυδαθηναίων, κάτω από το γραφείο, ερημιά.
Ο χτεσινοβραδινός σκοτωμένος ακόμη στη θέση του, πεσμένος μπρούμουτα.

Κανόνι· βαριές κανονιές από μακριά.

Ένα φορτηγό αυτοκίνητο στάθηκε μπροστά στην πόρτα μας, μ’ ένα άσπρο χαρτί κολλημένο στο μέτωπο όπου είναι ζωγραφισμένο με μπλε μολύβι το γράμμα Χ. Πίσω του κάτι αλητόπαιδα κι ένας χωροφύλακας με κράνος κι ένα τουφέκι υπερβολικά μακρύ για τα χρόνια μας. Μια γυναίκα με άσπρα μαλλιά μισανοίγει τα παντζούρια από το αντικρινό υπόγειο· τους κάνει νόημα να πάρουν το σκοτωμένο δείχνοντας τη μύτη της, όπως όταν θες να πεις πως κάτι βρωμά. Οι άλλοι σηκώνουν τους ώμους και φεύγουν. Μένουν οι Άγγλοι μ’ έναν ηλικιωμένο της γειτονιάς που κάνει χειρονομίες απελπισμένου. Φεύγουν κι αυτοί κατά την οδό Φιλελλήνων· η γυναίκα από το υπόγειο τους φωνάζει: «God bless you».

Τ’ απόγεμα μεγάλη κίνηση στο δρόμο μας. Ένα μικρό αγγλικό αρχηγείο εγκαθίσταται στ’ αντικρινό μας σπίτι. Μας ζητούν να τους δώσουμε ένα ισόγειο διαμέρισμα για πρόχειρο χειρουργείο· πήραν το εμπρός· οι ένοικοι έχουν φύγει προτού αρχίσουν οι ταραχές· λένε πως ήταν εαμίτες. Οι Άγγλοι έρχουνται πάνω και κάνουν εγκατάσταση συρμάτων από τα παράθυρα για το φως και τον ασύρματο. Οι αξιωματικοί πολύ απασχολημένοι, κλειστοί, χωρίς ευγένεια στους τρόπους· οι άντρες καλύτεροι. Ένας που δένει τα σύρματα μου λέει: «Δε μας αρέσει αυτή η δουλειά, αλλά πρέπει να την κάνουμε» (εννοούσε τούτο τον πόλεμο).

πηγές Γ.Σεφέρης ,απόσπασμα από τις «Μέρες Δ’», Εκδόσεις Ίκαρος 1977

 Sandi Whetzel :Ο Τελευταίος Σταθμός 

youtube