Ευχαριστούμε ,Καλό ταξίδι κύριε Φο

Θεατράνθρωπος με την πλήρη σημασία του όρου .Συνδύαζε τον συγγραφέα, το σκηνοθέτη, τον ηθοποιό και τον εμπνευστή θεατρικών επεμβάσεων. Στόχοι της σάτιράς του οι μηχανισμοί της εξουσίας ,οι κατεστημένοι θεσμοί, οι στερεότυπες ιδέες και προκαταλήψεις, οι κοινωνικές ανισότητες, οι μορφές αλλοτρίωσης ,η πολιτική ορθότητα

"ό,τι μας έχει γίνει κατά καιρούς βραχνάς και φόβητρο στη ζωή από την εξουσία, είναι γιατί δεν γελάσαμε όσο πρέπει με τα χάλια της…. Η εξουσία φοβάται όποιον ανεβάζει στη σκηνή το σκοτεινό της πρόσωπο και καλά κάνει. «Ενα δυνατό γέλιο, τη σωστή στιγμή, μπορεί πράγματι να τους θάψει όλους"(Ντάριο Φο )

Ευχαριστούμε για το Mistero Buffo και τη συγκλονιστική ομιλία -παράσταση κατά την απονομή του Νόμπελ .
 Καλό ταξίδι κύριε Φο.

**Σύμφωνα με το σκεπτικό της Σουηδικής Ακαδημίας, το βραβείο Νομπέλ για τη λογοτεχνία δόθηκε στον Ντάριο Φο γιατί «συναγωνίζεται τους γελωτοποιούς του Μεσαίωνα μαστιγώνοντας την εξουσία και διαφυλάσσοντας την αξιοπρέπεια των καταπιεσμένων…». Ο Ντάριο Φο απεδέχθη τον χαρακτηρισμό του γελωτοποιού που του έδωσαν οι Σουηδοί αθάνατοι. Χωρίς, ωστόσο, να διστάσει τους ρώτησε: «Μα τι τρέχει; Τρελαθήκατε εντελώς;»

Ο Φο μετέτρεψε τη βράβευσή του σε μια θεατρική παράσταση. Μίλησε για σαλτιμπάγκους και παραμυθάδες, θυμήθηκε τους κλόουν, τους μίμους, τους γελωτοποιούς, τις μαγικές αλληγορικές ιστορίες της περιοχής που γεννήθηκε, τίμησε όλους τους «κωμικούς της Τέχνης», τους δασκάλους του στην Ιταλία και στην Ευρώπη. Κατά τον Ντάριο Φο, όλοι τους είχαν ένα «μειονέκτημα». Μιλώντας για την καθημερινή ζωή, τη χαρά και τη δυστυχία των απλών ανθρώπων, ξεσκεπάζοντας την υποκρισία, την έπαρση των ισχυρών και τις αδικίες που προκαλούσαν, έκαναν τον κόσμο να γελά. Και το γέλιο -κατέληγε- ποτέ δεν άρεσε στην εξουσία…

Η ομιλία του ξεκινούσε, ακριβώς, με την υπόμνηση του νόμου του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β΄ (το 1221 μ.Χ. στην πόλη Μεσσίνα), που επέτρεπε στους πολίτες τη χρήση βίας εις βάρος των γελωτοποιών, χωρίς να αντιμετωπίζουν κάποια τιμωρία ή ποινή.

" Οι γελωτοποιοί κατά το Μεσαίωνα προέρχονταν από το λαό και από το λαό έπαιρναν την οργή του για να του τη μεταδώσουν πάλι πίσω. Ήταν άνθρωποι με έφεση στις μιμητική, στο χορό και το τραγούδι, αλλά ήταν συνήθως καμπούρηδες, άσχημοι, κλπ. Στις αυλές τους χρησιμοποιούσαν για να διώξουν το κακό μάτι. Είχανε το «απυρόβλητο» όσον αφορά τα αστεία τους, όταν όμως ξεπερνούσαν τα όρια τους εξοντώνανε με διάφορους τρόπους: Τους κόβανε τη γλώσσα, τους γδέρνανε, τους καίγανε ζωντανούς ή τους πετάγανε στον πάτο της θάλασσας με βαρίδια. Το 1221 ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Β΄ θέσπισε ένα νόμο που είχε σαν τίτλο «Εναντίον των αθυρόστομων γελωτοποιών». Ο νόμος αυτός επέτρεπε σε όλους τους πολίτες να προσβάλλουν τους γελωτοποιούς, να τους ξυλοφορτώνουν, ακόμα και να τους σκοτώνουν, χωρίς να διατρέχουν κάποιον κίνδυνο να οδηγηθούν στα δικαστήρια και να τιμωρηθούν."

Ντάριο Φο
Εναντίον των αθυρόστομων γελωτοποιών
Σκίτσα και ομιλία στην απονομή του Νομπέλ Λογοτεχνίας
μετ.: Γιολάντα Τσιαμπόκαλου (Sadahzinia)
εκδ. ΚΨΜ, 2006,
http://www.kapsimi.gr/enantion-ton-athyrostomon-gelotopoion…