Κάπως έτσι το καθημερινό e-κουκλοθέατρο συνεχίζεται

O ένας αγωνιά ότι "σημασία έχει να μην μας πάρουν τη γλώσσα", οι άλλοι μοιράζουν χριστουγεννιάτικα δέντρα σε αστέγους.

Κάπως έτσι το καθημερινό e-κουκλοθέατρο συνεχίζεται με νέες παραστάσεις και ίδια πρόσωπα.

Διάβαζα χθες βράδυ ένα απόσπασμα του Paul Celan:
"Μέσα σε τόσα που χάθηκαν, μόνο ένα σώθηκε κι έμεινε προσιτό, κοντινό: η γλώσσα.
Η γλώσσα, ναι, μόνο αυτή σώθηκε παρ' όλα αυτά. Αλλά έπρεπε να περάσει μέσα από την ίδια την αδυναμία της να δώσει απαντήσεις, να περάσει μέσα από τα χιλιάδες σκοτάδια του θανατηφόρου λόγου. Πέρασε, αλλά δε βρήκε λέξεις για ό,τι έγινε
αλλά πέρασε μέσα απ' αυτό το γεγονός. Πέρασε μέσα απ' όλα αυτά και μπόρεσε να βγει ξανά στο φως, "εμπλουτισμένη". Εκείνα τα χρόνια και τα χρόνια που ακολούθησαν, προσπάθησα να γράψω ποιήματα σ' αυτή τη γλώσσα: για να μιλήσω, για να προσανατολιστώ, για να καταλάβω πού βρέθηκα και προς τα πού τραβούσα, για να σχεδιάσω την πραγματικότητά μου"

Αναπάντητη παραμένει όμως η ερώτηση.
Είχαν ντύσει με πουλόβερ αυτά τα χριστουγεννιάτικα δέντρα που δώρισαν στους αστέγους να μην κρυώνουν τις παγωμένες νύχτες αυτού του χειμώνα;

 Nikos Priovolos

ΥΓ.
ο ένας με τη γλώσσα  
Οι άλλοι με τα δέντρα