Μ’ αρέσουν οι καρδιές σαν τη δική μου

10 Μάη 1905, γεννιέται στη Σύρο ο Μάρκος...

Το 2000 κυκλοφόρησε σε βιντεοκασέτα ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο: "Μ’ αρέσουν οι καρδιές σαν τη δική μου, Μάρκος Βαμβακάρης"
Ένα πορτρέτο του Μάρκου Βαμβακάρη βασισμένο τόσο στην ηχογραφημένη συνέντευξη που έδωσε ο ίδιος στην Αγγελική Καλαμαρά, όσο και στις μαρτυρίες των συγγενών και των ανθρώπων που έζησαν κοντά του και δούλεψαν μαζί του.

Όπως αναγράφεται στο σημείωμα του οπισθόφυλλου - υπήρξε ο σημαντικότερος δημιουργός της κλασικής περιόδου του ρεμπέτικου τραγουδιού. Η ταινία περιέχει σημαντικά και σπάνια ντοκουμέντα, οπτικά, ηχητικά, οπτικοακουστικά, που φωτίζουν την περίπτωσή του και το ιστορικό-κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκε. Μαρτυρίες ειδικών, φίλων και συγγενών για τη ζωή και το έργο του. Ρεμπέτικα τραγούδια και χορούς.
 Κυρίως όμως το περιβάλλον, τους χώρους, την ατμόσφαιρα όπου έζησε ο Βαμβακάρης και οι οποίοι διατηρούν ακόμη σήμερα αναλλοίωτη την ατμόσφαιρα της μουσικής του: μια σκληρότητα που ενίοτε συναντιέται με μια μεγάλη τρυφερότητα.

Το σενάριο ήταν του Γιώργου Ζέρβα και του Βαγγέλη Παπαδάκη, η σκηνοθεσία του Γιώργου Ζέρβα. η διεύθυνση παραγωγής της Τζίνας Πετροπούλου.
διεύθυνση φωτογραφίας του Ηλία Κωνσταντακόπουλου
στον ήχο Μαρίνος Αθανασόπουλος ,Μοντάζ Ηλέκτρα Βενάκη
Αφήγηση Μιχάλης Μαραγκάκης, Στάθης Λιβαθηνός, Κάτια Γέρου, Αντώνης Πάλλης.

H ταινία απέσπασε το βραβείο Ελλήνων δημοσιογράφων στο διεθνές φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης το Μάρτιο του 2000.
πηγή :ogdoo.gr



ΥΓ. Απόσπασμα από τη διάλεξη του Μάνου Χατζιδάκι-Eρμηνεία και θέση του σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού (ρεμπέτικο)
"...Κι ερχόμαστε σε μια από τις πιο βασικές κατηγορίες που προβάλλουν «οι υγιείς ηθικολόγοι» για το ρεμπέτικο. «Είναι αρρωστημένο» λεν μ’ αυστηρότητα, «ενώ το δημοτικό τραγούδι, γεμάτο υγεία και λεβεντιά» και κινούν το κεφάλι με σημασία, ενώ είμαι βέβαιος πως το δημοτικό μας τραγούδι τους είναι το ίδιο οχληρό όπως και το ρεμπέτικο, με τη διαφορά πως δεν τολμούν να ομολογήσουν ότι δεν τους αρέσει. Είναι σαν να βγουν και να πουν ότι δεν τους αρέσει ο Σαίξπηρ -για παράδειγμα- ή κάτι παρόμοιο. Ανέχονται το δημοτικό όχι όμως και το ρεμπέτικο. Το τελευταίο είναι κάτι που κυκλοφορεί ανάμεσά τους και μπορούν να το πετάξουν -έτσι φαντάζονται- επειδή δεν έχει κρεμαστεί ακόμη με χρυσές κορνίζες. Ίσως ξεχνάν ότι τα χρόνια μας δεν έχουν τίποτε κοινό με τα χρόνια της κλεφτουριάς, άσχετα αν οι ηρωικές πράξεις του στρατού μας τοποθετούνται δίκαια από την ιστορία πλάι στους Καραϊσκάκηδες και τους Κολοκοτρωναίους. Οι κύριοι αυτοί αγνοούν την εποχή μας καθώς και το ότι ένα λαϊκό τραγούδι καθρεφτίζει με μοναδική ένταση όχι μόνο μια τάξη ή μια κατηγορία ανθρώπων μα τις επιδράσεις μιας ολάκερης εποχής σε μια φυλή, σ' ένα έθνος μαζί με τις διαμορφωμένες τοπικές συνθήκες.

Η εποχή μας δεν είναι ούτε ηρωική ούτε επική και το τελείωμα του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου άφησε σχεδόν όλα τα προβλήματα άλυτα και μετέωρα. Τα μετέωρα αυτά προβλήματα δημιουργούν περιφερόμενα ερωτηματικά, που δεν περιορίζονται φυσικά μόνο στον τομέα της πολιτικής και της κοινωνιολογίας, μα εξαπλώνονται με την ίδια δύναμη και στη φιλοσοφία και την τέχνη, ακόμη και στην πιο καθημερινή στιγμή τ΄ ανθρώπου. Ο τόπος μας επιπλέον εξακολουθεί, σχεδόν δίχως διακοπή, ένα πόλεμο με επιμονή και με πίστη για την τελική νίκη, μα πάντα και ιδιαίτερα σήμερα, κοπιαστικό και οδυνηρό. Σκεφθείτε τώρα κάτω απ΄ αυτές τις αδυσώπητες συνθήκες την παρθενική ψυχικότητα του λαού μας. Παρθενική, γιατί τα εκατό χρόνια μόνον ελεύθερης ζωής δεν ήσαν ικανά ούτε να την ωριμάσουν ούτε και ν΄ αφήσουν περιθώριο για να ριζωθούν τα τελευταία ευρωπαϊκά ρεύματα.."