20 Μαΐου 2017

Το σχέδιο “Λευκός θάνατος”: Ο ανθελληνικός ρόλος των Γερμανικών τραπεζών στη Μικρασιατική καταστροφή


Του Ευθύμη Λεκάκη

Δυο πράξεις του ίδιου δράματος α) Οικτρή έξοδος και β) Ανελέητη λεηλασία.

13 Ιούνη 1914. Η πρώτη οικτρή ομαδική έξοδος των Ελλήνων από τη Μικρασία.

Χριστιανικοί πληθυσμοί, κατέφθαναν από το εσωτερικό της χώρας, εξ αιτίας της σκληρής καταπίεσης από τους οπαδούς του κινήματος των Νεότουρκων. Την ίδια περίοδο, σημειώνονται βίαιοι αλλά και εκούσιοι από φόβο εξισλαμισμοί, μεταφορές με βία κοριτσιών στα χαρέμια των αγάδων, νεαρά αγόρια πουλιόταν στο μεγάλο σκλαβοπάζαρο του Ικονίου για λίγα μόνο μετζίτια.

300.000 πρόσφυγες ήδη είχαν πάρει το δρόμο της προσφυγιάς και βρίσκονταν στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, περιμένοντας την έκβαση των εξελίξεων αλλά και τις αντιδράσεις των λεγόμενων “Μεγάλων Δυνάμεων”.

3.800 Έλληνες, Οθωμανοί υπήκοοι, στοιβαγμένοι σαν τα ζώα, μέσα σ’ ένα πλοίο κατέφυγαν κυνηγημένοι από το λιμάνι της Παλιάς Φώκαιας με προορισμό τη Θεσσαλονίκη και άλλοι 2.000, κάτω από τις ίδιες συνθήκες, για τον Πειραιά.

Ο Γάλλος φιλέλληνας Γκυφραί, κάτοικος Σμύρνης, διέθεσε δυο ρυμουλκά ιδιοκτησίας του, τα οποία υπό Ελληνική Σημαία, μετέφεραν συνέχεια κόσμο στη Μυτιλήνη.

Μ’ αυτό τον τρόπο ολοκληρώθηκε το πρώτο στάδιο της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών, με την κωδική ονομασία “Λευκός Θάνατος”.

Εμπνευστής του σχεδίου ήταν ο Γερμανός Όθων Λίμαν φον Σάντερς*, ο οποίος θέλησε να δει με τα ίδια του τα μάτια το αποτέλεσμα του “εμπνευσμένου” σχεδίου του. Πρώτος σταθμός της περιοδείας του υπήρξε η Σμύρνη και κατόπιν οι παράλιες πόλεις της Μικράς Ασίας. Ο Σάντερς όμως διαπίστωσε ότι είχαν παραμείνει τόσο στις πόλεις όσο και διασκορπισμένοι στα δάση, αρκετές χιλιάδες χριστιανοί, Έλληνες και Αρμένιοι. Αγανακτισμένος για την αποτυχία του εγχειρήματός του είπε: “Αυτός ο πληθυσμός, σε ενδεχόμενη εκστρατεία της Ελλάδας, μπορεί, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, να οπλιστεί και να χρησιμοποιηθεί σαν στρατός μάχης. Συνεπώς, επιβάλλεται να συμπληρωθεί το έργο του διωγμού”.

Με τη συνεργασία των Κεμαλικών δυνάμεων και των των Τσετών, συνέχισαν να τρομοκρατούν τους χριστιανούς. Στη συνέχεια, οι Γερμανοί, έβαλαν σ’ εφαρμογή τη δεύτερη πράξη του σχεδίου:
Ανελέητη λεηλασία. Της αρπαγής των περιουσιών των πληθυσμών αυτών, κατά το οποίο, μικρά και μεγάλα καταστήματα στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη, θα περιέρχονταν στην κατοχή τους. Στο σημείο αυτό, μπήκε στο ύπουλο ανθελληνικό παιχνίδι και η Γερμανική κρατική τράπεζα “Ντόιτσε Μπάνκ” (Deutsche Bank)*.

Η Ντόιτσε Μπάνκ, άνοιξε τα σεντούκια της και πλέρια χρηματοδοτούσε όποιο Γερμανό επιθυμούσε να επενδύσει στα Ελληνικά ακίνητα σ’ολόκληρη την Τουρκική επικράτεια.

Καραβιές με χιλιάδες Γερμανούς κατέφθασαν στα παράλια, με μοναδικό στόχο ν’ αγοράσουν τις περιουσίες των Ρωμιών.

Η ευκαιρία αυτή φάνταζε για τους Ρωμιούς μοναδική, αφού ο καθένας σκεπτόταν να πουλήσει το μαγαζί του για να διαφύγει από τον κίνδυνο που αυξάνονταν μέρα με τη μέρα. Αρκετοί ήταν εκείνοι οι Ρωμιοί που αρνούμενοι να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες, ελπίζοντας σε υποστήριξη των χριστιανικών λαών της Ευρώπης, δε ζητούσαν χρήματα, αλλά πρόσφεραν μεταβίβαση μέρος της επιχείρησής τους σε Γερμανούς, με μοναδικό αντάλλαγμα να γραφτεί το Γερμανικό τους όνομα στις επιγραφές των καταστημάτων τους.

Μ’ αυτό τον τρόπο, οι Γερμανοί, έγιναν κάτοχοι εκατοντάδων καταστημάτων στις ελληνικές συνοικίες του Πέρα και του Γαλατά της Κωνσταντινούπολης και του Φραγκομαχαλά της Σμύρνης.

Εκεί που κάποιος έβλεπε προηγούμενα επιγραφές με Ελληνικά ονόματα π.χ. Ιωαννίδης, Παπαδόπουλος κλπ, κατόπιν έβλεπε, πάλι με ελληνικούς γραφικούς χαρακτήρες, τα Γερμανικά ονόματα Κάρολος Φρανκλάιν, Γουλιέλμος Χόλβενστάιν κλπ

Την ώρα που οι Νεότουρκοι έσφαζαν και λήστευαν τις Ρωμαίικες και γενικότερα χριστιανικές περιουσίες στο εσωτερικό της χώρας, την ίδια εποχή, οι Γερμανοί, χρησιμοποιώντας το φόβο, άρπαζαν τα καταστήματα στις παράλιες πόλεις και κωμοπόλεις της Μικράς Ασίας.

Σ’ αυτό το σημείο, δεδομένου ότι μετά το 1923, δεν αμφισβητήθηκε από τη νέα Τουρκική κυβέρνηση το ιδιοκτησιακό καθεστώς των Γερμανικών ιδιοκτησιών, τίθεται ένα ερώτημα:

Πως τα κατάφεραν οι Γερμανοί;
Η απάντηση είναι πολύ απλή και έχει αποδειχτεί ιστορικά.
Μπούκωσαν με χρυσάφι τους ηγήτορες της Τουρκίας.
Πρώτα το Σουλτάνο και κατόπιν το Μουσταφά Κεμάλ.
Μίζες τότε, μίζες και τώρα!!!
Αρκεί να γίνει πράξη το “Deutscheland uber alles”

*Όθων Λίμαν φον Σάντερς, (Otto Liman von Sanders), (1855-1929), γνωστός σαν Λίμαν φον Σάντερς. Γερμανός στρατηγός, που είχε αναλάβει στρατιωτικός σύμβουλος και ανώτατος στρατιωτικός διοικητής του στρατού της Τουρκίας κατά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο. Μετά το τέλος του πολέμου, το Φλεβάρη του 1919 και ενώ κρατούνταν στη Μάλτα με προορισμό να δικαστεί για εγκλήματα πολέμου, έξι μήνες μετά, λόγω μη έγερσης αξιώσεων από μέρους και της ελληνικής κυβέρνησης, αφέθηκε ελεύθερος, παραιτούμενος τον ίδιο χρόνο από τον Γερμανικό στρατό.

*Deutsche Bank. Ιδρύθηκε το 1870 στο Βερολίνο σαν τράπεζα για το εξωτερικό εμπόριο της Γερμανίας. Το Καταστατικό της Τράπεζας εγκρίθηκε στις 22 Γενάρη του 1870.

Από αγώνας της Κρήτης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου