Το επικερδές επάγγελμα του κεντροαριστερού

 

 

Κίμων Ρηγόπουλος

Πρόκειται για έναν εσμό ανθρώπων που πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.

Ευυπόληπτοι συμπολίτες μας που βρίσκονται σε διαρκή κινητικότητα.

Μέλη μιας συντεχνίας που η κρίση παραδόξως τους ευνοεί.

Υπέροχοι κατασκευαστές ενός σύγχρονου γεφυριού της Άρτας, αμειβόμενοι αδρά για το μάταιο της προσπάθειάς τους.

Ανοιχτοί πάντοτε στο έργο τετραγωνισμού ενός κύκλου που περιέχει το μικροσυμφέρον εαυτών και αλλήλων.

«Αντιλαϊκιστές» σφόδρα και διαζευγμένοι από την πραγματικότητα.

Δεν υπάρχει γι’αυτούς κοινωνικό ολοκαύτωμα αλλά μια αγορά έτοιμη να εκπληρώσει-αν όχι σήμερα, αύριο- την επινοητικότητα των αετονύχηδων με νύχια γαμψά.

Το επάγγελμά τους δεν είναι ακριβώς βαρύ και ανθυγιεινό αλλά δυσώδες.

Δεν τους αφορά που καίγεται το Κορδελιό αφού τα αποκαϊδια δεν βρωμίζουν ακόμα την αυλή τους.

Η πνευματική οκνηρία τους διακόπτεται βιαίως μόνο όταν οσφραίνονται μπαξίσι.

Δεν είναι οι εφευρέτες της αλητείας, αλλά η αλητεία είναι ο φυσικός τους χώρος. Εκεί αισθάνονται ο εαυτός τους.

Ρυθμίζουν ευμενώς γι’αυτούς την οικονομική τους κατάσταση, μεταρρυθμιζόμενοι αενάως.

Σταθερά ευμετάβλητοι ή όπου φυσά ο ούριος άνεμος. Κάτι σαν τους κατοχικούς μαυραγορίτες, αλλά αντί για λάδι πουλάνε αέρα κοπανιστό. Καταλαμβάνονται από δυσανεξία απερίγραπτη όταν το φέρνει η κουβέντα για την αντίθεση εργασίας- κεφαλαίου. Εδώ, στην επικράτεια του μεταμοντέρνου, οι τάξεις καταργούνται. Όλα μεταλλάσσονται σε ένα Σιλωάμ εξαγνιστικό των ανομιών και της ιδιοφέλειας. Τα πράγματα αυτονομούνται από τις προθέσεις. Οι προθέσεις αυτονομούνται από τα πρόσωπα. 

 

Κεντροαριστερά σημαίνει: εμείς καλά και οι άλλοι χειρότερα. Περάστε από το ταμείο. Δεν είναι απαραίτητο το δελτίο παροχής υπηρεσιών. Αρκεί η δήλωσή σας ότι συμμετέχετε κι εσείς στο κολοσσιαίο εγχείρημα της ανασύστασης του ανυπόστατου χώρου της. Πονηρούληδες όλου του μικρόκοσμου ενωθείτε.

 

πηγή : Αριστερό blog

Το «κάποτε» είναι τώρα!

 

 Σε ένα εξαιρετικής βαρύτητος άρθρο του σε κυριακάτικη εφημερίδα, ο κ. Κώστας Σημίτης θέτει για μια ακόμα φορά επί τάπητος τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Όπως το συνηθίζει, ο κ. Σημίτης μιλά ευθέως, χωρίς λαϊκισμούς, αποφεύγοντας να χαϊδέψει αυτιά, και -το σημαντικότερο- παρακάμπτοντας το γεγονός ότι ήταν για οκτώ χρόνια πρωθυπουργός της χώρας.
Έτσι, για παράδειγμα, αποδίδει τα δημοσιονομικά ελλείμματα, και κατά συνέπεια το χρέος, «στο κράτος παροχών, την πελατειακή πολιτική και την... πλημμύρα των συντεχνιακών ομάδων». Ο κ. Σημίτης θα το ξέρει καλύτερα από εμάς, καθώς επί πρωθυπουργίας του δεκάδες εκπρόσωποι των «συντεχνιακών ομάδων», πρόεδροι της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, πρόεδροι ομοσπονδιών και συνδικαλιστές εφοριακοί, συνέχισαν τη λαμπρή τους καριέρα ως βουλευτές του κόμματός του και υπουργοί των κυβερνήσεών του.

Αλλά μιλώντας για ελλείμματα δεν φαίνεται να έχει ακουστά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ούτε το πάρτι της μίζας και των υπερτιμολογήσεων στα δημόσια έργα και τις προμήθειες. Ούτε την υποφορολόγηση του πλούτου τη χρυσή εκείνη εποχή που ο κάθε λεφτάς έχτιζε το σπίτι του ως οφσόρ, το εξοχικό του ως τουριστική μονάδα του ΕΟΤ, το σκάφος του ως τουριστική επιχείρηση και είχε και φοροαπαλλαγή από αυτά που χάλαγε στα μπουζούκια ως έξοδα της εταιρείας του.

Ξεχνάει ο κ. Σημίτης ότι επί των ημερών του τα στελέχη του κόμματός του βρέθηκαν με αμύθητες περιουσίες. Και μας κουνάει το χέρι για τα ελλείμματα ο εκσυγχρονιστής και αντιλαϊκιστής εκείνος πολιτικός που πέταξε αφειδώς δημόσιο χρήμα στο Χρηματιστήριο για να κρατήσει ψηλά τον γενικό δείκτη και να κερδίσει τις εκλογές του 2000.

Ακολούθως ο κ. Σημίτης βρίσκει την παραγωγική βάση της χώρας περιορισμένη και το κόστος παραγωγής υψηλό. Αναρωτιέται βέβαια κανείς γιατί δεν τα λέει σε αυτούς που θέλουν να φέρουν γάλα από τη Γερμανία, σε αυτούς που έκλεισαν τα λιπάσματα, σε αυτούς που διέλυσαν τα ναυπηγεία και κλείνουν τώρα και τις χαλυβουργίες. Προφανώς τώρα δεν ασχολείται με την πολιτική ο άνθρωπος, διαβάζει.

Όταν όμως ήταν πρωθυπουργός, δισεκατομμύρια ευρωπαϊκό χρήμα, αντί να διοχετευτεί σχεδιασμένα στην παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας, απορροφήθηκε μέσω προγραμμάτων μαϊμού και πλαστών τιμολογίων. Αυτά είναι για τα οποία μας σκυλόβριζαν οι Γερμανοί και η "Μπιλντ" την εποχή που μας φόρτωναν με τα Μνημόνια. Και έτσι η ανάπτυξη βασίστηκε στα καταναλωτικά δάνεια -τα οποία μας δίνανε σχεδόν με το στανιό-, και τις εισαγωγές καταναλωτικών αγαθών, με την ακρίβεια να θερίζει, την ανεργία να φουντώνει και τον κ. Σημίτη και τους επιτελείς του να πανηγυρίζουν για τη θηριώδη μεγέθυνση του ΑΕΠ.

Κανείς από όλους αυτούς, του κ. Προβόπουλου και του κ. Παπαδήμου συμπεριλαμβανομένων, δεν είχε σκεφτεί ούτε για αστείο να επισημάνει ότι καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε. Μας το λένε εκ των υστέρων, θεωρώντας -όχι εντελώς άδικα- ότι η κοινή γνώμη έχει μνήμη χρυσόψαρου.

Όμως το πιο συγκινητικό στο άρθρο είναι η αγωνία για τις «δυσκολίες στην πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων». Προφανώς με τον όρο «μεταρρυθμίσεις» ο κ. Σημίτης αναφέρεται στο θεάρεστο έργο που επιτελούν ο Άδωνις Γεωργιάδης στην Υγεία και ο Αρβανιτόπουλος στην Παιδεία (αλήθεια, πώς πάει η δικαστική περιπέτεια της συνεργάτιδός του που κατηγορείται ότι τα έτρωγε από το ΝΑΤ;). Ενδεχομένως να έχει στο μυαλό του και την επιβολή ενιαίας σύνταξης 200 ευρώ, αφού σε λίγο τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα υπάρχουν.

Σίγουρα όμως θα εννοεί και το τελευταίο πακέτο της τρόικας για τα εργασιακά: ενοικιαζόμενοι παντού, ατομικές συμβάσεις, κατώτατος μισθός 586 ευρώ και ελεύθερες απολύσεις. Σε τέτοιες μεταρρυθμίσεις αντιδρούν, κατά τον πρώην πρωθυπουργό, «οι συντεχνίες και τα πελατειακά δίκτυα», υπονομεύοντας συνειδητά την επιστροφή της χώρας στην αλματώδη ανάπτυξη.

Ίσως όλα γυρίσουν προς το καλύτερο αν ο κ. Σημίτης (που το 2004 την κοπάνησε από τις εκλογές παραδίδοντας νύχτα στον Γ. Παπανδρέου) επανέλθει στο προσκήνιο ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Θα είναι μια μεγάλη δικαίωση τόσο για τον ίδιο, όσο και για την Κεντροαριστερά, που τόσα προσέφερε σε αυτό τον τόπο. Τελικά ήταν πολύ προφητικό εκείνο το ρητό του Μηλιώκα «να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλ...κες». Το «κάποτε» είναι τώρα.
  

Τσέκερης Άγγελος απο Αυγή

 

Η ανατομία ενός μανιφέστου

 Διάβασα με δυο μέρες καθυστέρηση το κείμενο των «58». Μικρό το κακό. Εκείνοι άργησαν δυο δεκαετίες να το γράψουν. Τότε, βλέπεις, αρκετοί εξ αυτών είχαν άλλες προτεραιότητες -πέριξ της εξουσίας- και δεν πρόκαναν.

Του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Μοχθούσαν δηλαδή να φέρουν την Ελλάδα εδώ που την έφεραν, υπηρετούσαν το μοντέλο της χρεοκοπίας εν τη γενέσει του, για να ‘ρθουν είκοσι χρόνια αργότερα να μας εξηγήσουν αφ’ υψηλού με ποιον τρόπο πρέπει τώρα να το αλλάξουμε εκ θεμελίων.

Ωραίο το κείμενό τους για την ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού χώρου. Τόσο ωραίο, που ωραιοποιεί αυτό που ζούμε σε υπερθετικό βαθμό. Για παράδειγμα, στις 1.641 λέξεις του δεν αναφέρεται ούτε μία φορά κάποια από τις λέξεις άνεργος, ανεργία, επισφαλής εργασία, ανασφάλιστος, απλήρωτος εργαζόμενος, άστεγος. (Ουπς, λάθος. Τώρα που το ξαναδιαβάζω διαπιστώνω ότι στη 14η παράγραφο αναφέρεται άπαξ η λέξη «ανεργία». 1/1.641 – καλό σκορ). Προφανώς στην αυριανή Ελλάδα που οραματίζονται με τόσο αισιόδοξα χρώματα, γι’ αυτές τις ενοχλητικές κατηγορίες δεν θα υπάρχει χώρος.
 Η κοινωνία των δύο τρίτων στην πλήρη ανάπτυξή της. Ούτε βέβαια θα υπάρχει χώρος για μετανάστες, για φτωχοδιάβολους, για λούζερ παντός είδους και προελεύσεως. Το όραμά τους μοιάζει σαν την καθαρή Αθήνα που υπόσχεται ο κ. Καμίνης φροντίζοντας (λέμε τώρα) για τη βιτρίνα, και κρύβοντας κάτω απ’ το χαλί τα γκέτο, τις χωματερές, τα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών και τις επιχειρήσεις αρετής. Εκτός αν πίστεψαν όλοι αυτοί οι κεντροαριστεροί το success story ή –το πιο πιθανό- αν έχουν αναθέσει στην κυβέρνηση Σαμαρά-Δένδια να εκκαθαρίσει το τοπίο για να έρθουν μετά εκείνοι να μεγαλουργήσουν.

Τους «58» φαίνεται να τους ενοχλούν πολλά. Τους ενοχλεί «το τραύμα της εθνικής πόλωσης», η «κομπλεξική εθνική αλαζονεία γι' αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε ενώ δεν είμαστε» (σωστό αυτό), οι «εθνικές ολιγωρίες», η «ευρωπαϊκή αμφισημία», οι «διάσημοι ‘προφήτες’ της καταστροφής μας», η «διχαστική ατμόσφαιρα», η «ακραία δημαγωγική στάση των ποικίλων αντιπολιτεύσεων», η «χυδαία λαϊκιστική δημοσιογραφία» (σωστό κι αυτό, αλλά δεν φαίνεται να τους ενοχλεί καθόλου η χυδαία συστημική απολογητική δημοσιογραφία), οι «συνωμοσιολόγοι και οι ψευδολόγοι που μοίραζαν φρούδες ελπίδες και μαγικές λύσεις», ο «μικρός (sic) δικομματισμός ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ», η «τερατογένεση της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής» (κι αυτό σωστό), η «αίσθηση εμφύλιας αντιπαράθεσης».

Δεν φαίνεται αντιθέτως να τους ενοχλούν οι υφεσιακές πολιτικές, η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η αστυνομική βία, η αθλιότητα της διαθεσιμότητας και των απολύσεων, η παντοκρατορία των τραπεζών, η ασυλία των μιντιαρχών, οι ρατσιστικής έμπνευσης κυβερνητικές πολιτικές, η ύποπτη θεωρία των δύο άκρων, η διαπλοκή, η αποικιοκρατική λογική των αποκρατικοποιήσεων, η σκανδαλώδης φοροδιαφυγή των πλουσίων, οι Σκουριές, οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις, οι νεοναζιστικοί θύλακες εντός του κράτους, οι φορολογικές επιδρομές, οι ανάλγητες λογικές της απασχολησιμότητας και της εισπραξιμότητας, τα λουκέτα, η εξαθλίωση της παιδείας, η εθνικοθρησκευτική αναδίπλωση του κράτους, η φτηνιάρικη μαζική τουριστική ανάπτυξη, η πετρελαϊκή δημαγωγία, οι ψευτοανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οι, οι, οι…

Έχουν κι έναν τρόπο να μιλούν για όσα όλους τους άλλους μας πονάνε και μας εξοργίζουν, με μια κομψότητα και μια καλλιέπεια λόγου που απονευρώνει την όποια (υποτιθέμενη) κριτική τους διάθεση. Αντί για την τυραννία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος προτιμούν να μιλούν για «χαοτικό καπιταλισμό». Στην ηγεμονία του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού στην Ε.Ε εκείνοι βλέπουν «μιαν Ευρώπη που αναζητά την προοπτική της». Τις δύσκολες ακόμα πιο υφεσιακές μέρες που έρχονται προτιμούν να τις παρομοιάζουν με «ωδίνες της ανασυγκρότησης». Οι Έλληνες δεν είναι θύματα ενός ταξικού συστήματος εκμετάλλευσης, ούτε διεθνή πειραματόζωα, είναι «υπεύθυνοι και άτυχοι». Οι μνημονιακές πολιτικές και ο θυσιασμός του ελληνικού λαού για να γλιτώσουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες κρίνονται ως «λάθη της συνταγής που δόθηκε για τη θεραπεία». Η ταξική έναντι της κοινωνίας και δουλική έναντι των πιστωτών στάση των ελληνικών κυβερνήσεων αντιμετωπίζεται ως «λάθη και μετριότητα των κυβερνητικών χειρισμών», αλλά και ως «ιδιοτελής ολιγωρία του πολιτικού συστήματος» (σωστό αν και ήπιο).

Δεν θέλω να αδικήσω τη νέα προσπάθεια. Ψάχνω εναγωνίως να δω τις συγκεκριμένες προτάσεις διεξόδου, για την απουσία των οποίων ενοχοποιείται συνήθως από τους ίδιους κονδυλοφόρους η «δημαγωγική Αριστερά». Μονάχα μία τέτοια απόπειρα εντόπισα στο κείμενο, την πρόταση για την «καθιέρωση ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος». Σωστή. Αλλά δεν τη λες από μόνη της συγκροτημένο οικονομικό πρόγραμμα. Χώρια που όταν τα προτείνει αυτά η Αριστερά, η ερώτηση-καταπέλτης αντιλαλεί κατευθείαν: Πείτε μας πού θα βρεθούν τα λεφτά!

Εν κατακλείδι, θέλω να σημειώσω ότι για μένα το ζουμί του κειμένου των «58» βρίσκεται σε δύο συγκεκριμένα σημεία, κι όλα τα υπόλοιπα αποτελούν γαρνιτούρα και περιτύλιγμα πολιτικής ηθικολογίας και πλουραλιστικού βερμπαλισμού.

Παράγραφος 14: «Η αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου απαιτεί τη μέγιστη διανοητική και συναισθηματική προσπάθεια, σε συνδυασμό με την τεχνοκρατική και διοικητική γνώση».
Σ’ αυτή την περίτεχνη διατύπωση διακρίνω τη φωτογραφία των συντακτών του κειμένου, την αυταπάρνηση με την οποία αυτοπροτείνονται ως διαχειριστές του μελλοντικού εθνικού πρότζεκτ. Μόνο που αυτό το έργο το ‘χουμε ξαναδεί από τη μεταπολίτευση μέχρι τώρα πολλές φορές. Είναι η ίδια η ιστορία της μεταπολίτευσης, με όρους μανδαρινισμού.

Παράγραφος 27: «Ο φορέας μπορεί να συσταθεί τους προσεχείς μήνες μέσα από μια Ιδρυτική Συνέλευση με συμφωνημένες διαδικασίες, και να εξελιχθεί στο κέντρο των κοινών επεξεργασιών για το σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης, με προτεραιότητα στο πρόγραμμα για τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές.»

Σ’ αυτή την ωμή διατύπωση διακρίνω τη βασική πολιτική στόχευση της πρωτοβουλίας. Όλα από τις επικείμενες εκλογές φαίνεται ν' αρχίζουν. Και όλα κάπου εκεί είναι πιθανό να τελειώσουν..

πηγη :.thepressproject.

 Η φωτογραφία λιγο "πειραγμένη", δάνειο  απο το ποντίκι

Το πλήρες κείμενο των 58 .....