ΕΡΤ, μνήμες και προοπτική

 Του Γιώργου Παπαχριστοδούλου 

Τηλεόραση στο σπίτι αγοράσαμε το ’88. Ουράνια. Θυμάμαι ακόμη «Το καπλάνι της βιτρίνας» κι αργότερα «Το κάμπινγκ». Καθώς μεγάλωνα, εκτός από τις εφημερίδες, το ραδιόφωνο. «Λαϊκοί βάρδοι», 7 με 8 κάθε απόγευμα, με τον Πάνο Γεραμάνη και το Σάββατο «Οι άσσοι των γηπέδων» - ο λαϊκός πολιτισμός, με τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις του στο προσκήνιο. 

Κάτι σαν οδοδείκτης της ημέρας- θυμάμαι ακόμη τον πατέρα μου να συντονίζεται, καλοκαίρι στο βουνό, με τα γίδια να έχουν σκαρίσει για την απογευματινή «βόλτα». Σε λίγο, θα γυρίζαμε στο κονάκι, το φαί, την ξεκούραση.

Η θεία, άνθρωπος με ανησυχίες που ξεπερνούσαν τον ασφυκτικό κύκλο του χωριού, αγόραζε κάθε Παρασκευή «Ραδιοτηλεόραση» - κι εμείς, τα τελευταία χρόνια, από το υστέρημά μας ακούσαμε κι άλλο ραδιοφωνικό θέατρο, εκτός από εκείνο της Δευτέρας στο «Τρίτο».  Τι άλλο; Πάνος Χρυσοστόμου, Μαργαρίτα Μυτιληναίου, Σήφης Βοτζάκης και ΕΡΑ ΣΠΟΡ κάθε Κυριακή, «τσοπανάκος» Ρουμελιώτης, Κώστας Αλαγιάννης και «διεπαφή», Γιώργος Γιουκάκης και Ευαγγελία Μπαλτατζή, Κούλογλου και «ρεπορτάζ χωρίς σύνορα», «Κουτί πανδώρας» και βαξεβάνης, συν πλην με Τσουκαλά, Ροδίτη, Λένα Αρώνη, Στιγμές από τον νέο ελληνικό κινηματογράφο, γαλλικές ταινίες στην ΕΤ-3 στις 12:30 μ.μ., «Σινεμανία», «Μονόγραμμα», «Παρασκήνιο», Μπακογιαννόπουλος.

Η ΕΡΤ είναι κομμάτι της μνήμης- της συλλογικής μνήμης. Οι εξουσίες, κάθε είδους εξουσίες, πράσινες, κόκκινες, μπλε, ροζ, μαύρες, θέλουν να σβήσουν τη μνήμη, να τη διαστρέψουν, να την περιχαρακώσουν, να την διαβάσουν με τον δικό τους τρόπο- ως κέρδος και απόλυτη εξουσία.

Όχι, τη μνήμη των Ελλήνων, όπως μηχανικά επαναλαμβάνει ο αριστερός πατριωτισμός και η κεκαλυμμένη δεξιά, αλλά την παγκόσμια συλλογική μνήμη, τη μνήμη των καθημερινών ανθρώπων- των ναυτικών στα πέρατα του κόσμου, των μοναχικών γυναικών που τηλεφωνούν το βράδυ να πουν μία κουβέντα, των εφήβων που ψάχναμε να ακούσουμε μία στάλα καλή μουσική (θυμάμαι, έναν Αύγουστο με έκλειψη ηλίου που διάβασα ένα ποίημα γραμμένο σε τσιγαρόχαρτο στην εκπομπή του Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ), των αγροτών που έβλεπαν Καντερέ για τον καιρό της εβδομάδας, των ανδρών που αγωνιούσαν για το αποτέλεσμα της Εθνικής στην παγωμένη Δανία, του παππού στο χωριό που έψαχνε να ακούσει το αποτέλεσμα των εκλογών αφού η καταμέτρηση στα ορεινά τελείωσε νωρίς, των φορτηγατζήδων στην Εθνική, των, των, όλων...

Τη μνήμη των καθημερινών ανθρώπων που μπόρεσαν να καταθέσουν κομμάτια της ψυχή τους μέσα από τις συχνότητες της ΕΡΤ. Όσο τους άφησαν.
Διότι ο δημόσιος λόγος, κάθε δημόσιος λόγος, έχει όρια. Όρια που οφείλουν μπαίνουν από τους κοινωνικούς θεσμούς μίας δημοκρατίας που ξέρει να περιορίζεται, χωρίς απαγορεύσεις και φίμωτρα.

Οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ- όχι όλοι- σιώπησαν πολλές φορές. Για τα δικά τους και για τα έξω. Δεν είναι οι μόνοι. Ο αναμάρτητος πρώτος τω λίθω βαλέτω, εντούτοις. Πολλοί προσελήφθησαν από την κλαδική ή το υπουργικό γραφείο. Κάποιοι, ιδιαίτερα στα περιφερειακά μέσα, δεν εργάζονταν όσο οι συνάδελφοι του ιδιωτικού τομέα.
Σήμερα, στα Γιάννενα, συνταξιούχος συνάδελφος, με θυμό και συγκίνηση μαζί, αφηγούνταν πως εργαζόμενος μονιμοποιήθηκε από το γραφείο του Προέδρου με μόνο προσόν την σωστή απάντηση στο ποιος έγραψε τον εθνικό ύμνο.
Οι δημοσιογράφοι αγνοήσαμε την Κοινωνία, αφού πρώτα αγνοήσαμε την αξιοπρέπεια του εαυτού μας. Ακόμη και σήμερα κάποιοι επιμένουν να σκέφτονται με τον παλιό , εξαρτημένο, κομματικό, τρόπο: μας κλείνει η δεξιά, υπονοεί ένας φίλος.
Και σιωπούν μπροστά στα σοσιαλδημοκρατικά παρανυφάκια της και τους ακροδεξιούς ψάλτες της νεοφιλελεύθερης χριστιανορθόδοξης συμμορίας που μας κυβερνά.
Όπως σιώπησαν πολλές φορές μπροστά στην άλλη όψη, την όψη που αποφάσιζε και καταλήστευε την ΕΡΤ: απροκάλυπτη κυβερνητική προπαγάνδα, Μαρούδας, Ρουσόπουλος, Παναγόπουλος, ακριβές παραγωγές, πλάνα στους ιδιώτες χωρίς χρέωση, ακριβοπληρωμένοι σύμβουλοι του εκάστοτε υπουργού, λογοκρισία στις ανταποκρίσεις.

Γνωστά φαινόμενα, φαινόμενα που προέκυψαν από την έλλειψη ουσιαστικού κοινωνικού ελέγχου, από την κρατικιστική αντίληψη που μοιράζονται τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά – σκέφτομαι, δυο μέρες τώρα, με κάμποση συμπόνια, τα παιδιά με τις κόκκινες σημαίες πώς γίνεται να διαβάζουν αδόκητα την κομματική δημοσιογραφία και την ίδια ώρα να υπερασπίζονται την ελευθερία του λόγου.
Η απόφαση για «μαύρο» στην ΕΡΤ εντάσσεται στην στρατηγική της έντασης, όπως την ζήσαμε στην περίπτωση των καθηγητών: εάν τα παρανυφάκια συμφωνήσουν, ο «ηγέτης» βγαίνει αλώβητος.
Ασφαλώς, εξυπηρετεί ξεκάθαρα τα συμφέροντα της μιντιακής ολιγαρχίας που εκμεταλλεύεται, σε πανελλαδικό και τοπικό επίπεδο, τις δημόσιες συχνότητες ώστε να εξουσιάζει και να κερδοσκοπεί.

Όσο ευνοούνται το Μέγκα και ο Σκάι , το ίδιο ευνοούνται το ITV και ο GIGA FM – επειδή η πίτα θα ξαναμοιραστεί από την πολιτική εξουσία. Με τη συχνότητα να παίζει τον ρόλο της ερπύστριας.
Εάν το εννοούν οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, έστω και τώρα, ακόμη και τώρα που λύνεται η γλώσσά τους, έχουν μία ευκαιρία: μείνουν ή φύγουν. Να ανοίξουν τον δρόμο ώστε να φτιαχτούν μέσα πληροφόρησης που θα υπηρετούν την Κοινωνία- με αυτοδιαχείριση και άμεση δημοκρατία. Τους πολλούς. Τους αδύναμους. Τους χωρίς φωνή. Το δημόσιο συμφέρον, τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Όχι, τους ισχυρούς, τους τραπεζίτες, τους πολιτευτές, τους κομματάρχες, τους νεοφιλελεύθερους κρατικιστές, τους εφοπλιστές, τους εργολάβους. ΟΧΙ, ΤΗΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ.

 πηγη :http://xarmada.blogspot.gr/2013/06/blog-post.html