Απο euobserver του Leigh Phillips
Μερικές φορές θαυμάζω πόση (αποστείρωση – ανοστιά) – έχει η γλώσσα κάποιων από τα πλέον άθλια σε βαθμό παλιανθρωπιάς εγγράφων.
Την περασμένη εβδομάδα η Ευρωπαϊκή οικονομική ερευνητική ομάδα της JP Morgan – αυτός ο οικονομικός κολοσσός – εξέδωσε ένα 16σελιδο έγγραφο στο θέμα της προσαρμογής του ευρώ. Περιλαμβάνει μία επισκόπηση των εργασιών που έγιναν έως τώρα σε σχέση με την κυριαρχία, νοικοκυριών και τραπεζών επάνδρωση, δομική αναθεώρηση (μείωση του κόστους εργασίας, ευκολία απολύσεων, ιδιωτικοποιήσεις, άρση ελέγχου, απελευθέρωση «προστατευόμενων» εργασιών, κλπ) μαζί με εθνική και πολιτική αναθεώρηση.
Αυτό που εξάγεται εν συντομία από την έρευνα είναι πως οι συντάκτες ομολογούν ότι η Ευρωζώνη είναι στα μισά του χρόνου προσαρμογής, οπότε η λιτότητα μοιάζει ορατή στον ορίζονται «για πολύ μεγάλο χρόνο».
Οι αναλύσεις των τραπεζών δεν υπήρξαν στο επίκεντρο της αναφοράς – όλοι ξέρουμε το κακό σκυλί
– Η Μεγάλη Τράπεζα Προβλέπει Πολλά Ακόμη Χρόνια Λιτότητας! Δεν περίμενε κανείς ότι η λιτότητα θα εξαφανιζόταν σύντομα, αν και οι χώρες που είναι στο πρόγραμμα των EU-IMF έχουν δεχτεί προσφορά χαλάρωσης των υποχρεώσεων του χρέους για να προλάβουν ένα βηματισμό της δομικής αναπροσαρμογής.
Η έλλειψη αυτής της κάλυψης είναι κάπως ντροπιαστική διότι είναι το πρώτο δημόσιο έγγραφο που αντικρίζω στο οποίο οι συντάκτες είναι τόσο άμεσα ειλικρινείς ότι το πρόβλημα δεν είναι το θέμα της δημοσιονομικής αναδιοργάνωσης κι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας αλλά ότι υπάρχει ακόμη υπερβολική δημοκρατία σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες που χρειάζονται κούρεμα.
«Στις πρώτες μέρες της κρίσης, νομίζαμε πως τα εθνικά προβλήματα ήταν κυρίως οικονομικά: υπερ-κυριαρχία, νοικοκυριά και τράπεζες, εσωτερικό ισοζύγιο και διαρθρωτικές αγκυλώσεις. Όμως με τον καιρό αντιληφθήκαμε ξεκάθαρα ότι υπάρχουν εθνικά κληρονομημένα προβλήματα πολιτικής φύσεως. Τα συντάγματα κι οι πολιτικές συνθήκες της νοτιοανατολικής περιφέρειας, μετά την πτώση του φασισμού, έχουν έναν αριθμό περιπτώσεων που δεν ταιριάζουν σε περαιτέρω σύμμειξης της περιοχής. Όταν οι Γερμανοί πολιτικοί και οι εκπρόσωποι τους – μιλούν για μια δεκαετία μακρά διαδικασία προσαρμογών, μάλλον αυτό που έχουν στο μυαλό τους είναι η ανάγκη από κοινού ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΡΟΣΑΡΜΟΓΉΣ» (έμφαση αναγκαία)
Ναι! Καλά το διαβάζετε! Είναι τα σκληρά τραπεζικά λόγια. Οι εκφραστές μιλούν για νόμους και συντάγματα της νότιας Ευρώπης που είναι πολύ αριστερά και έχουν συνταχτεί από αντι-φασίστες. Αυτές οι βαθειά ριζωμένες αντιλήψεις στην περιφέρεια λένε οι David Mackie, Malcom Barr και οι φίλοι τους – «στην δική μας ματιά λένε – χρειάζονται αλλαγές εάν το EMU πρόκειται να λειτουργήσει καλά σε βάθος χρόνου».
Δεν υπερβάλλω καθόλου! Στη συνέχεια του εγγράφου πηγαίνουν σε λεπτομέρειες σε ένα κεφάλαιο που ονομάζουν «ταξίδι των εθνικών πολιτικών αναθεωρήσεων».
«Τα πολιτικά συστήματα της περιφέρειας σταθεροποιήθηκαν στη δύση των δικτατοριών κι πάνω σ’ αυτήν την εμπειρία. Τα Συντάγματα τείνουν να έχουν ισχυρές σοσιαλιστικές επιρροές, αντανακλώντας μια πολιτική ισχύ αριστερών κομμάτων που αυξήθηκαν από την ήττα του φασισμού».
Όλα αυτά είναι υπερφορτωμένα ιστορικά. Η Ιταλία π.χ. είναι το παράδειγμα που δεν πέρασε ποτέ τη φάση της γερμανικής από-ναζιστικοποίησης, ενώ στην Ισπανία ο δημοκρατικίζων βασιλιάς Χουάν Κάρλος έπαιξε μέγα ρόλο σ’ αυτήν την μεταβίβαση. Μόνο στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία υπήρξαν κοινωνικά σοσιαλιστικά κινήματα που συνέβαλλαν η εγκαθίδρυσαν την πτώση τέτοιων κυβερνήσεων. Στην Αθήνα το Πολυτεχνείο έπαιξε τον κύριο ρόλο για την «Μεταπολίτευση» (αν και σημαντικότερο ρόλο έπαιξε η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο). Στην Πορτογαλλία μία κανονική αριστερή επανάσταση (βλέπε κείμενο στα Ισπανικά) των γαρυφάλλων έριξε την κυβέρνηση. Οπότε είναι αληθές πως το επίπεδο διαβίωσης σε αυτές τις χώρες στα 1970 και 1980 οδηγήθηκαν από κοινωνικά δημοκρατικές δυνάμεις, οι αρχιτέκτονες της Μετα-Ιταλικής πυγμής με τους Χριστιανοδημοκράτες – που παρέμειναν στην εξουσία για 50 χρόνια.
«Τα πολιτικά συστήματα γύρω από την περιφέρεια εκφράζουν τυπικά τα εξής χαρακτηριστικά: αδυναμία οργάνωσης, αδύναμες κεντρικές εξουσίες, συνταγματική προστασία των δικαιωμάτων εργασίας, οικοδομικό σύστημα βασισμένο στη δωροδοκία, και το δικαίωμα να αντισταθούν σε κάθε πολιτική η οικονομική αλλαγή. Αυτά τα βλέπουμε (δωροδοκία) στη περίοδο της κρίσης. Οι χώρες αυτές έχουν λίγη αποτελεσματικότητα κι επιτυχία δημοσιονομικών, με κυβερνήσεις που εμποδίζονται από το σύνταγμα (Πορτογαλία) – παντοδύναμες περιφέρειες (Ισπανία) και άνοδο κοινωνικών κομμάτων (Ιταλία και Ελλάδα)».
Να μείνουμε σ’ αυτή την παράγραφο! Αδυναμία εξουσίας σημαίνει ισχυροποίηση νόμων. Δεν θα ήταν αυτό καλό? Να θυμηθούμε πως αυτό χρειάζεται ισχυρή Βουλή. Η εξουσία στην δημοκρατία υποτίθεται είναι το κυρίως σώμα που κάνει νομοθεσία. Υπάρχει λόγος γιατί η ελεύθερη δημοκρατία ζητά Βουλή κι όχι σύστημα εκλεγμένων βασιλέων.
Α και δεν θέλουμε ισχυρές κεντρικές δομές. Τίποτα τίποτα από τις τοπικές χαζές δημοκρατίες, παρακαλώ!
Η JP Morgan και προσφάτως η EU – χρηματιστές υπήρξαν κάθετα ειλικρινείς – θέλουν την απομάκρυνση των συνταγματικών δικαιωμάτων εργασίας και του δικαιώματος της διαμαρτυρίας. Και να εμποδιστούν οι λαοί/άνθρωποι να ψηφίζουν τα λάθος κόμματα!
Με ευχαρίστηση οι συντάκτες του άρθρου σημειώνουν «υπάρχει μια αυξάνουσα αναγνώριση του προβλήματος τόσο στο κέντρο όσο και στην περιφέρεια. Η αλλαγή αρχίζει να φαίνεται.»
Συγκεκριμένα δηλώνουν πως η Ισπανία άρχισε να αντιμετωπίζει κάποιες μετα-Φραγκικές συνθήκες ως προς τις επαρχίες της.
Τέλος πάντως η από-δημοκρατικοποίηση κι όπως το λένε αυτοί (η διαδικασία πολιτικής αναδιάρθρωσης) έχει την άσχημη φράση «αρχίζει να φαίνεται».
Μπορεί το κείμενο της JP Morgan να έχει γραφεί στα Αγλικά αλλά περιέχει μια διεθνή Ισπανική φράση – που όλοι οι αντιφασίστες στην ευρωζώνη και περιφέρεια ξέρουν – η πιο απλή απάντηση στην πρόκληση ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!!!
Το άρθρο στα Αγγλικά θσ το δειτε εδω: JP Morgan to eurozone periphery: “Get rid of your pinko, anti-fascist constitutions”
Για τη μεταφραση ευχαριστούμε τον φίλο Γιώργο..E.F.B. (friend of Πάγια)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου