Η Παλαιστίνη δεν υπάρχει... "θα ξεσκίσουν τα πάντα τριγύρω / φύλαγε τα νώτα σου"

Γράφει: Ηρακλής Οικονόμου - Ούτι + Μπαρούτι - 22/07/2014

Ο Χάρολντ Πίντερ έγραφε και ποιήματα. Ένα από τα ποιήματά του έχει τον τίτλο «Δημοκρατία». Μεταφράζω ελεύθερα από τα αγγλικά: Δεν υπάρχει σωτηρία / τα μεγάλα καθίκια βγήκαν παγανιά / θα ξεσκίσουν τα πάντα τριγύρω / φύλαγε τα νώτα σου. Για την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ έγραψε το ποίημα ο Πίντερ, αλλά δεν μπορώ να βρω ακριβέστερη περιγραφή γι’ αυτό που συμβαίνει στη Γάζα σήμερα.

Η ευαισθησία των διανοουμένων μας, βεβαίως, είναι επιλεκτική, ειδικά ως προς τη βία. Κι αν δεν τις τρώει από βλάκες τραμπούκους ο ανιστόρητος ιστορικός Νίκος Μαραντζίδης ή αν δεν συλλαμβάνεται από την αντιτρομοκρατική ο κάθε αντεπαναστάτης «επαναστάτης», δεν υπάρχει περίπτωση να δείτε διανοουμένους να γράφουν για τη βία. Γιατί αποστολή τους είναι να την κρύβουν, ή να την αποδίδουν – να την «φορτώνουν» – στα πραγματικά της θύματα.

Το αίμα των γυναικόπαιδων ρέει άφθονο στη Γάζα, αλλά ποιος χέστηκε για τη Γάζα όταν εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δώσει συγχαρητήρια στον Κικίλια για τα κατορθώματά της ομάδας ΔΙΑΣ; Ποιόν ενδιαφέρουν οι 500 ή οι 600 ή οι 700 νεκροί Παλαιστίνιοι όταν πρέπει να κερδίσουμε το μισθό μας, γράφοντας για τα δύο άκρα και για την αριστερά της βίας και της τρομοκρατίας;

Αυτός είναι ο καθεστωτικός φιλελευθερισμός, και η σιωπή των αρθρογράφων του δεν προκαλεί καμία εντύπωση. Για τον φιλελευθερισμό δεν υπάρχει βία του Ισραήλ, παρά μόνο νόμιμη άμυνα στην τρομοκρατία. Όπως οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί του Ιράκ ήταν νόμιμη αντίδραση στα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ (ποια όπλα;). Και όπως κάποτε οι νεκροί του Σουχάρτο και του Πινοσέτ ήταν το νόμιμο τίμημα για την προστασία από τον κομμουνισμό (!), και οι νεκροί του Βιετνάμ ήταν η νόμιμη άμυνα των ΗΠΑ εναντίον της σοβιετικής επεκτατικότητας (!!).

Κάθε φορά που μου μιλάνε για βία και τρομοκρατία, δεν ξεχνώ ότι μεγαλύτερη βία και μεγαλύτερη τρομοκρατία από εκείνη του ιμπεριαλισμού δεν υπήρξε κι ούτε θα υπάρξει ποτέ. Αυτό ζούμε σήμερα, κι αυτό απειλεί πλέον ανοιχτά όλη την ανθρώπινη ύπαρξη: η τυφλότητα της βίας του ιμπεριαλισμού, που δεν διστάζει να σκοτώνει απροκάλυπτα, να κολυμπά στο αίμα όπως εσύ κολυμπάς στο Αιγαίο, για να επιβιώσει, να εξουσιάσει και να επεκταθεί.

Αλλά μην περιμένεις τους Protagon να γράψουν γι’ αυτά (το έψαξα, δεν γράφουν). Τα γυναικόπαιδα της Γάζας δεν υπάρχουν (το έψαξα σου λέω, δεν θα βρεις ούτε λέξη). Η Παλαιστίνη δεν υπάρχει, τελεία και παύλα. Δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο η «ανοιχτή κοινωνίας» μας, που την ίδια στιγμή που δολοφονεί ή συναινεί στη δολοφονία, κάνει κήρυγμα εναντίον της βίας. Κι ύστερα, κοιμάται ήρεμα το βράδυ, χορτασμένη στο αίμα, στο χρήμα, και στον …φιλελευθερισμό.

Κάπου μεταξύ παραλίας και χωριάτικης σαλάτας, προσπαθώ να μη βγάλω από τη σκέψη μου τους νεκρούς, που το Ισραήλ φρόντισε να προσφέρει απλόχερα κι αυτό το καλοκαίρι. Σκέψη τουλάχιστον, σκέψη, γιατί όποιος συναινεί σε τούτο το έγκλημα μόνο ως άνθρωπος δεν μπορεί να λογίζεται. Σκέψη, όπως το ίδιο το ελληνικό τραγούδι μας έμαθε – όταν αντί να κάνει ρεμίξ τον Τσιτσάνη για 100η φορά μελοποιούσε ως και Παλαιστινιακή ποίηση, άμα λάχει. Σκέψη και πράξη και αντίσταση∙ ως τον ύστατο χτύπο.

  Ως τον ύστατο χτύπο

Στίχοι: Σαχίμ Κασέμ
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Χαράλαμπος Γαργανουράκης
Δίσκος: Παράθυρο στη Μεσόγειο (1983)

Ίσως να στερηθώ και το ψωμί μου,
ίσως το στρώμα ξεπουλήσω και τα ρούχα μου,
ίσως δουλέψω σκουπιδιάρης, πετροκόπος και χαμάλης,
ίσως να σωριαστώ γυμνός και πεινασμένος.

Αλλά δεν παζαρεύω
κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου
θ” αντιστέκομαι.

Ίσως αρπάξεις απ” τη γη μου και την τελευταία σπιθαμή,
ίσως θα ρίξεις στις φυλακές τη νιότη μου,
ίσως μου κλέψεις την κληρονομιά του παππού μου,
ίσως καθίσεις πάνω απ” το χωριό μας εφιάλτης.

Αλλά δεν παζαρεύω
κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου
θ” αντιστέκομαι.

Ίσως από τις νύχτες μου να σβήσει κάθε φως,
ίσως να στερηθώ της μάνας το φιλί.
ίσως στερήσεις στα παιδιά μου καινούργιο ρούχο στη γιορτή,
ίσως στις μέρες μου καρφώσεις το σταυρό.

Αλλά δεν παζαρεύω
κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου
θ” αντιστέκομαι.


πηγη Το περιοδικό