Εδώ και κάποια χρόνια η συζήτηση για τον πολιτισμό διεξάγεται πάνω στη φράση που τεχνηέντως επιχειρείται να πλασαριστεί ως αξίωμα: «ο πολιτισμός είναι οικονομία».
Μάλλον όλοι όσοι πιστεύαμε ότι ο πολιτισμός είναι κατ’αρχήν παιδεία, βιωματική σχέση με την ιστορία και το παρελθόν, παίδευση και ταξίδι, μάλλον κάναμε λάθος. ‘Η τουλάχιστον κάναμε το λάθος του δρασκελισμού σε άλλη εποχή και άλλη κοινωνία.
Εδώ που ζούμε, λοιπόν, για να διασκεδαστεί το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν έχουν δικαίωμα στην εργασία, την υγεία, την κατοικία, το ψωμί, άρα δεν έχουν δικαίωμα ούτε στον πολιτισμό, τους λένε ότι ο πολιτισμός θα φέρει λεφτά.
Και είναι αλήθεια ότι θα φέρει λεφτά. Σε εκείνους που ετοιμάζονται στο περιβάλλον μνημείων και μουσείων να επενδύσουν και φυσικά μιλάμε για το τουριστικό και κατασκευαστικό κεφάλαιο και όχι για μικρομεσαίους και φτωχούς που ονειρεύονται να ανοίξουν ένα καφενείο. Για τους τελευταίους είναι αρκετό το «παραμύθι» που στήνεται με τα ρεπορτάζ των καθεστωτικών ΜΜΕ γύρω από τον τάφο της Αμφίπολης, όπου οι κάτοικοι του χωριού φέρονται, ή και καθοδηγούνται, να ονειρεύονται ξενοδοχεία, καφετέριες, εστιατόρια και φυσικά ορδές τουριστών ενώ οι ίδιοι θα μεταμορφώνονται σε επιτυχημένους επιχειρηματίες.
Είναι βολικό για την καθεστωτική προπαγάνδα να τους υποδεικνύει τη «σωτήρια» λύση των roomstolet με θέα τον… τάφο. Όταν τελειώσει το παραμύθι, κυβέρνηση και τρόϊκα, θα έχουν κάνει την καταστροφική δουλειά τους ενώ οι κάτοικοι του χωριού θα έχουν αποκοιμηθεί περιμένοντας το «θησαυρό του μακαρίτη».
Στο μεταξύ ένας ολόκληρος λαός για μία ακόμη φορά θα έχει παραπλανηθεί και την ώρα που με το ένα χέρι θα του χαϊδεύουν το μαλακό υπογάστριο της εθνικής μεγαλοσύνης με το άλλο θα του αρπάζουν και τα ψιλά από την τσέπη.
Και κανείς δεν θα έχει καταλάβει τίποτα, περί του τι σημαίνει αποκάλυψη των στοιχείων της ζωής μιας άλλης εποχής, χιλιάδες χρόνια πριν, δεν θα έχει μάθει ν’ αγαπάει το παρελθόν του, να το σέβεται, να μαθαίνει από αυτό, να το θεωρεί μέρος της συλλογικής και κυτταρικής του μνήμης.
Γιατί αυτή θα ήταν μια πραγματική κοινωνική και παιδευτική διάσταση του πολιτισμού. Και όχι ο τυχοδιωκτισμός της αρπαχτής τον οποίο έχουν αναγάγει σε εθνική θεωρία.
Ημεροδρόμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου