Για όλους τους λόγους του κόσμου.

 
Για το αίμα των διαδηλωτών που έβαψε την πλατεία Συντάγματος στη μάχη του μεσοπρόθεσμου.

Για τα ουρλιαχτά των διαδηλωτών μέσα στο πνιγμένο από χημικά μετρό,28 και 29 Ιούνη 2011.

Για τα εκατοντάδες ανοιγμένα κεφάλια,τα σπασμένα χέρια και πόδια,τους ανθρώπους πάνω στα φορεία,τους γονατισμένους,τους δεμένους πισθάγκωνα με χειροπέδες.

Για τον ηλικιωμένο κύριο που εδώ και 2 χρόνια τον συναντάς μεταμεσονύχτια στα φανάρια του Χίλτον να πουλάει χαρτομάντηλα. Είναι καλοντυμένος και καθαρός και την ώρα που σου απλώνει το χέρι,νιώθεις ότι η ντροπή του δεν μπορεί να κρύψει τη φυσική του αξιοπρέπεια.

Για τους νεκρούς εργάτες που ξεψύχησαν πάνω στο βωμό του κέρδους των αφεντικών τους.

Για τη Ν.,την περσινή μου μαθήτρια,που ήταν τόσο αδύνατη κι όμως δεν είχα καταλάβει,παρά μόνο όταν μου είπε «πεινάω,στο σπίτι μας δεν έχουμε πράγματα για να μου ετοιμάζει η μαμά μου κολατσιό».

Για τη γιαγιά της Ιερισσού,που στέκεται με μια μαγκούρα μπροστά στις κλούβες των ΜΑΤ και τραγουδάει «δε μας φοβίζουν,μάνα μου,οι σφαίρες και τα κανόνια,μόν” μας φοβίζουν,μάνα μου,του Βιζανιού τα χιόνια».

Για τον Παύλο Φύσσα,που έδιωξε τους φίλους του και στάθηκε μόνος του μπροστά στο φασιστικό μαχαίρι.

Για τις μέρες του Δεκέμβρη που έθεσαν την ερώτηση και περιμένουν ακόμα την απάντηση.

Για τους φίλους μας που έφυγαν μετανάστες. Για τους παππούδες που ντρέπονται,γιατί δεν έχουν να δώσουν ένα χαρτζιλίκι στα εγγόνια τους.

Για το ιστορικό νήμα που μας συνδέει με τους 100 τρελούς που κατέλαβαν τη Νομική το ΄73,με το πάντα θλιμμένο βλέμμα του Άρη,το γαρύφαλλο του Μπελογιάννη,τους προς εκτέλεση που «δε ΄θελαν να τους δέσουνε τα μάτια».

Για όλους τους λόγους του κόσμου.

Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι…

Πηγή (κειμενο &φωτο ) Olympia Georga