Θα είμαστε είτε ναϊδες είτε μπουκιά στο στόμα ενός άγριου θηρίου.

Κυριακή,8 Οκτώβρη1944

Βράδυ έφτασε Συνδίκας από το Κάιρο. Έφυγε σαράντα μέρες πριν από την Αθήνα. Καθώς μιλάμε στο πόδι για διάφορα ,'ερχεται η κουβέντα στις σχέσεις μας με τη Ρωσία .”Τι να τους κάμουμε”, μου λέει ,”αν δεν τους αρέσει ο Παπανδρέου.έχουν άδικο. Τι θέλουν ,να βάλουμε πρωθυπουργό τον Κλάρα;”Πολύ νευρικός . Θά'λεγα πως μιλά όπως έχει κανείς ένα τικ στο πρόσωπο.Εκείνο που δεν είναι νεύρα ,η ουσία της απάντησής του που βλέπει κανείς και σε πολλούς άλλους και που βασίζεται στην ακόλουθη μονοκόμματη και απελπιστική σκέψη: 'Ενα από τα δύο: είτε οι Άγγλοι έχουν τη δύναμη ,είτε οι Ρώσοι.Στην πρώτη περίπτωση οι Άγγλοι θα μας προστατέψουν,στη δεύτερη οι Ρώσοι θα μας φάνε .Και στις δύο περιπτώσεις θα γίνει ό,τι είναι να γίνει.Θα είμαστε είτε ναϊδες είτε μπουκιά στο στόμα ενός άγριου θηρίου. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε και κάθε κουβέντα ή προσπάθεια είναι μάταιη. Ο σωζόμενος σωθήτω. Καθαρά ψυχολογία πανικού τελειωμένων ανθρώπων.

Παρασκευή 13 Οκτώβρη 1944

Καθώς γυρίζαμε από τη Νάπολη τ'απόγευμα ,μου λένε από αμερικάνικη πηγή ότι λευτερώθηκε η Αθήνα από τους αντάρτες.-
Το βράδυ ,δίνει τα μαντάτα και το ραδιόφωνο.Συζήτηση κάτω στο γραφείο αν είπε το ραδιόφωνο “αντάρτες” ή “πατριώτες” και αν “πατριώτες” σημαίνει όλους τους αντάρτες.Αυτό το άθλιο πνεύμα του Μάτσα που ήθελε την άλλη φορά να υπερασπίσει τον Ράλη. Παράξενο ,στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης δεν ξεσπάς,δεν ξαλαφρώνεις,δεν σε τινάζει η χαρά.Αισθάνεσαι πως σε φόρτωσαν ακόμη περισσότερο ίσως.Παράξενος που είναι ο πόλεμος μας-drolle de guerre- μήπως ήρθε η σειρά μας ; (Παράξενο πως μας σαράκωσε η ξενιτειά)

Γ.Σεφέρης Πολιτικό ημερολόγιο Α' 1935-1944
Εκδόσεις Ικαρος (σελ.273-275)

-drolle de guerre- Περίεργος πόλεμος .Έκφραση που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την πρώτη φάση του Β'Παγκοσμίου πολέμου απο τον Αύγουστο του 1939 ,που κηρύχθηκε,ως τον Απρίλη του 1940,όταν ο Χίτλερ εισέβαλε στη Νορβηγία και στη Δανία ,φάση που δεν κινήθηκαν σχεδόν καθόλου οι αντίπαλοι στρατοί στο Δυτικό μέτωπο.

 
Ο Τελευταίος Σταθμός

ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ του 1941 οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ελλάδα, η ελληνική κυβέρνηση κατέφυγε στο Κάιρο. Ο Γ. Σεφέρης, που ήταν διπλωματικός υπάλληλος, την ακολούθησε και από την υπηρεσιακή του θέση (στο Κάιρο και στην Πραιτόρια της Ν. Αφρικής) έζησε τις διπλωματικές ζυμώσεις μεταξύ των Ελλήνων πολιτικών και των συμμάχων, οι οποίες αφορούσαν το πολιτικό μέλλον της Ελλάδας. Στα ημερολόγιά του, που εκδόθηκαν μετά το θάνατό του με τον τίτλο Μέρες και Πολιτικό Ημερολόγιο, έχει καταγράψει τους πολιτικούς αυτούς αγώνες, τις δολοπλοκίες και τους καιροσκοπισμούς ανθρώπων και υπηρεσιών, σε μια εποχή που η Ελλάδα με την Αντίστασή της συνέχιζε τον αγώνα εναντίον των κατακτητών και υπέφερε τα πάνδεινα (πείνα, εκτελέσεις, βασανιστήρια, πυρπολήσεις κτλ.). Οι εμπειρίες αυτές του Σεφέρη βρίσκουν την ποιητική τους έκφραση στα ποιήματα της συλλογής Ημερολόγιο Καταστρώματος Β'. Τελευταίο ποίημα της συλλογής είναι ο Τελευταίος Σταθμός, γραμμένος, σύμφωνα με την ένδειξη του ποιητή, στο λιμάνι Cava dei Tirreni, κοντά στο Σαλέρνο της Ιταλίας, στις 5 Οκτωβρίου 1944. Εκεί έχουν φτάσει από την Αίγυπτο οι ελληνικές διπλωματικές υπηρεσίες και είναι έτοιμες να επιστρέψουν στην Ελλάδα, από την οποία αποχωρούν οι Γερμανοί (Από την Αθήνα έφυγαν στις 12 Οκτωβρίου 1944). Το δράμα φαίνεται να τελειώνει, αλλά σε λίγο θ' αρχίσουν νέες συμφορές...