Ο χαρταετός

Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας

 Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα τιμωρημένη ώρες και ώρες.

Γλασέ χαρτί ήταν; Δεν είμαι σίγουρη πια.
 Κόλλες μεγάλες από το βιβλιοπωλείο.
Να κόψουμε όμορφα σχήματα και να τα κολλήσουμε προσεκτικά να μη βρει χαραμάδες ο άνεμος. Ξυλαράκια από το μαραγκούδικο του κυρ Παναγιώτη.
Να μας κυνηγάει γελώντας κάτω από τα σκονισμένα μουστάκια του.
Σπάγκο ελαφρύ για τα ζύγια.
 Εφημερίδες ψαλιδισμένες στην ουρά.
 Κι η καλούμπα στεριωμένη στο κέντρο.

Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
δεν ονειρευόμουν — ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.
 Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω
κάτι σαν την “ανάμνηση τον μέλλοντος”

Μέρες παλεύαμε να τον … αναστήσουμε.

Μπλεγμένα στη φαντασία μας όλα τα σύνεργα.

Ψαλίδια, ξυλοκοπτική, χαρτοκοπτική.

Οι τέμπερες που βαζαν το χρώμα.

Κι η ψυχή να φτερουγάει μη βρέξει.

Να ΄ναι ο ουρανός του καλοτάξιδος.

Να πάει ψηλά. Να δει και να μας φέρει κόσμους.

 

 Κι ο Θεός των ανέμων δεν είχε πάντα κατανόηση στα ντέρτια μας.

Μας κρυφοκοίταζε στο δασάκι που πασχίζαμε.

Κι άλλοτε γέλαγε κρατώντας την κοιλιά του με τις τρεχάλες μας.

Κι άλλοτε έπαιζε μαζί μας κι αυτός, φυσώντας τις ελπίδες μας.

Και τότε η καλούμπα ξέκοβε, ανασαίνοντας ελευθερία.

Μέναμε να τον κοιτάμε να μακραίνει, το ίδιο λεύτερα κουρασμένοι.

 

Έκλεινα τα μάτια και τον έβλεπα να πετά ακούραστος.

Ένα τοσοδούλικο φτεράκι στον άνεμο.

Η κουκίδα που “στειλα στα πέρατα.

Τότε πίστευα πως μια μέρα θα τον ξαναβρω

θα λύσω τα ξυλίκια και θα μάθω όσα είδε.

Σαν εικόνες να δίπλωνε για χάρη μου στα ζύγια.

Παιδιάστικες σκέψεις …

 

Οδυσσέας Ελύτης  ΜΑΡΙΑ-ΝΕΦΕΛΗ