Μιλούσες για πράγματα που δεν τα `βλεπαν
κι αυτοί γελούσαν.
Όμως να λάμνεις στο σκοτεινό ποταμό
πάνω νερά·
να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο
στα τυφλά, πεισματάρης
και να γυρεύεις λόγια ριζωμένα
σαν το πολύροζο λιόδεντρο
Άφησε τους κι ας γελούν.
Και να ποθείς να κατοικήσει κι ο άλλος κόσμος
στη σημερινή πνιγερή μοναξιά
στ’ αφανισμένο τούτο παρόν
Άφησε τους κι ας γελούν.
Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής
υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανείς.
Γ.Σεφέρης ,Θερινό Ηλιοστάσιο
πίνακας: Γιάννης Ψυχοπαίδης (Συνοδοιπόροι σε δύσβατους, παράλληλους δρόμους η εικόνα και ο λόγος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου