Ωδή στον Παύλο Τσίμα.

Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζωνη μου σφιγμένο
ένα μικρό αγελαδινό λόου φατ γιαούρτι
όπως αυτά που συνηθούν και δίνουν οι διαιτολόγοι
που από έναν γέρο γαλατά αγόρασα απ'τη στάνη

Θυμάμαι, ως τώρα να `τανε, το γέρο γαλακτοπώλη,
όπου έμοιαζε με μια παλιά ελαιογραφία του Γκόγια,
ορθόν πλάι σε μαλακά τυριά και σε βαρέλια φέτα,
να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:

«Ετούτο το γιαούρτι, εδώ, που θέλεις ν’ αγοράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το `χει πήξει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το `χαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει λερώσει.

Ο Δον Μπαζίλιο λέρωσε μ’ αυτό τη Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του γιατί τον απατούσε.
ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, τον δύστυχο αδελφό του
με το γιαούρτι τούτο εδώ κρυφά λιμοκτονούσε.

Ένας αράπης τη μικρή (λ)ερωμένη του από ζήλεια
και κάποιος τσοπάνης Ιταλός ένα Γραικό κτηνοτρόφο.

Χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.

Σκύψε και δες το, ένα κεσέ κι μία πέτσα έχει,
είναι αλαφρύ για πιάσε το δεν πάει ούτε ένα κουάρτο,
μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο να πετάξεις.»
Πόσο έχει; Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις φάτο.

Ένα γιαούρτι έχω λευκό, στη ζωνη μου πηγμένο,
που η ιδιοτροπία μ’ έκαμε και το `καμα δικό μου,
κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να λερώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά λεκιάσω τον εαυτό μου...
  
Γιάννης Χασανάκος
ο λόγος εδω