Οι οφθαλμοί της επληρώθησαν δακρύων και εγώ εσιώπησα.
Βιζυηνός Γεώργιος
Tο αμάρτημα της μητρός μου
του Γιώργου Ζεβελάκη απο Dim-Art -Ο άνθρωπος που ξενύχτησε τον νεκρό Βιζυηνό
Σήμερα συμπληρώνονται 120 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου πεζογράφου μας στις 15 Απριλίου 1896. Δεν διασώθηκαν, νομίζω, μαρτυρίες λογίων που τον είδαν νεκρό εκτός από εκείνη του Ζαχαρία Παπαντωνίου (Ζ.Π.), δημοσιευμένη μεταγενεστέρως στο Σκριπ. Περιέχεται σε χρονογράφημά του στο οποίο νεκρολογούσε τον ατυχή Νικόλα, υπηρέτη της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Καρύτση. Τον υπηρέτη του ναού που έζησε με «το παράπονο του τρελλού κατά της κοινωνίας η οποία τον εβασάνιζε, κατά της πολιτείας η οποία δεν εμπόδιζε την κοινωνίαν να τον βασανίζη». Που πλήρωνε με άγρια πειράγματα από τους λούστρους και τα μαθητούδια των δημοτικών σχολείων, τη μονομανία του να σαρώνει με μια μακριά σκούπα τα πεζοδρόμια της γειτονιάς. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου θυμάται:
"Όταν απέθανεν ο Βιζυηνός τον έφεραν από το φρενοκομείον την νύκτα εις τον ναόν του Αγίου Γεωργίου και τον άφησαν εκεί σε μια γωνιά, έρημον, συντροφευόμενον μόνον από την λαμπάδα που έρριχνεν ανησύχους λάμψεις εις το φέρετρον και εγέμιζε με κινουμένας σκιάς το βάθος του ναού. Ολίγους ψυχικούς σεισμούς έχω αισθανθή ωσάν εκείνον που μου έφερεν η θέα του ποιητού νεκρού και παντέρημου μέσα εις την εκκλησίαν, φρικωδώς αγνωρίστου μετά τεσσάρων ετών βάσανον εντός των τοίχων του φρενοκομείου, του πολυθρηνήτου τραγουδιστού των «Ατθίδων Αυρών». Ενώ δε εκυττάζαμεν άφωνοι εγώ και ένας συνάδελφός μου τον Βιζυηνόν καταμόναχον μέσα εις την εμπνέουσαν ρίγη νυκτερινήν ερημίαν του ναού, επρόβαλον δύο υαλώδεις οφθαλμοί από το σκότος, και μετ’ ολίγον η λαμπάς του φερέτρου εφώτισεν εμπρός μας έναν άνθρωπον αλλόκοτον. Ήτο ο τρελλός υπηρέτης της εκκλησίας. Ο τρελλός αυτός εσυντρόφευεν όλην την νύκτα τον Βιζυηνόν"
(Εφημερίς Σκριπ, 13 Απριλίου 1898)
Δημήτρης Γκιώνης από Ελευθεροτυπία : Το πικρόν της ζωής του ταξείδιον
