Φτου ‘ ξελευθερία για όλους ρε παιδιά..

"Δεν είμαι παρά ένας ζητιάνος που περιφέρεται ανά τον κόσμο, παρακαλώντας για λίγο καλό ποδόσφαιρο στα γήπεδα.
- Ένα καλό παιχνίδι, για το Θεό.
Και όταν η ευχή πραγματοποιείται, πανευτυχής για το θαύμα, λίγο με νοιάζει ποια ομάδα ή ποια χώρα παίζει."

"Η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ένα θλιβερό ταξίδι από το πηγαίο στο αναγκαίο. Καθώς το ποδόσφαιρο κατέληξε να γίνει βιομηχανία, εξορίστηκε σιγά σιγά η ομορφιά που πηγάζει από την απόλαυση να παίζεις και μόνο. Στον κόσμο μας σήμερα, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο καταδικάζει οτιδήποτε άχρηστο, και είναι άχρηστο οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδος. Κανείς δεν κερδίζει από αυτή την τρέλα που κάνει τον άντρα να γίνεται για λίγο παιδί, να παίζει δηλαδή όπως παίζει ένα πιτσιρίκι με το τόπι του ή μια γάτα με ένα κουβάρι μαλλί· μπαλαρίνα που χορεύει πετώντας στον αέρα ένα ελαφρύ μπαλόνι, μάλλινο κουβάρι που κυλά αβίαστα: να παίζει χωρίς να ξέρει καν ότι παίζει, χωρίς σκοπό, χωρίς χρονόμετρο και χωρίς διαιτητή. Το παιχνίδι έχει μετατραπεί σε θέαμα, σε ποδόσφαιρο προς θέαση, με λίγους πρωταγωνιστές και πολλούς θεατές, και αυτό το θέαμα έχει γίνει μια από τις πλέον κερδοφόρες οικονομικές δραστηριότητες παγκοσμίως. Οργανώνεται όχι για να γίνει παιχνίδι αλλά για να εμποδιστεί να είναι παιχνίδι. Η τεχνοκρατία του επαγγελματικού αθλητισμού έχει επιβάλει ένα ποδόσφαιρο ταχύτητας και δύναμης, που απαρνείται τη χαρά, σκοτώνει τη φαντασία και απαγορεύει την τόλμη. Ευτυχώς, εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο, και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή και το κοινό στις κερκίδες, για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας."

Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως (απόσπασμα) -Ε Γκαλεάνο
Εκδόσεις Πάπυρος 

Oι λέξεις ταξιδεύουν

"Ισως ,Ας είναι ευλογημένη τούτη η λέξη, που μας βοηθάει να ζούμε. Αμφιβάλλω, άρα υπάρχω.
..δεν φοβάμαι να αμφιβάλλω. Δεν εμπιστεύομαι τις απόλυτες βεβαιότητες και τις απόλυτες αλήθειες: προέρχονται από ανθρώπους ξύλινους, όχι από ανθρώπους με σάρκα και οστά..

... Έχουμε κόψει τη μνήμη σε κομμάτια και γράφω προσπαθώντας να ανακτήσω την αληθινή μας μνήμη, τη μνήμη της ανθρωπότητας που είχε ακρωτηριαστεί από αλαζονεία, από ρατσισμό, από τον μιλιταρισμό και πολλούς άλλους «ισμούς», που σκότωσαν με τρομερό τρόπο το μεγαλείο μας και την ομορφιά.."
Εντουάρντο Γκαλεάνο

Ο Γκαλεάνο έγραψε για τις μεγάλες "σιωπές της ιστορίας" ,οι καταπιεσμένοι και οι μεγάλοι ηττημένοι ήταν η έμπνευσή του .
13 Απριλίου 2015

Γυναίκες

 Μάρμαρο με πνοή
 
Η Αφροδίτη ήταν η πρώτη γυμνή γυναίκα στην ιστορία της ελληνικής γλυπτικής. Ο Πραξιτέλης τη σμίλεψε με τον χιτώνα πεσμένο στα πόδια της, αλλά η Κως απαίτησε από τον γλύπτη να την ντύσει.
Όμως μια άλλη πόλη, η Κνίδος, την καλωσόρισε προσφέροντάς της έναν βωμό. Και στην Κνίδο έζησε η πιο γυναικεία θεά, η πιο θεϊκή γυναίκα. Μολονότι κλειδωμένη και καλά φυλαγμένη, οι φύλακες δεν μπορούσαν να αποτρέψουν την εισβολή ορισμένων τρελά ερωτευμένων μαζί της. Κάποια μέρα, μην αντέχοντας άλλο την παρενόχληση, η Αφροδίτη το ’σκασε..
"Γυναίκες"- Εδουάρδο Γκαλεάνο.

Ο ύστατος αποχαιρετισμός του Εδουάρδο Γκαλεάνο στους αναγνώστες του,είναι ένας ύμνος στη γυναίκα Ο ίδιος δεν πρόλαβε να δει τυπωμένο το βιβλίο.Στην πρώτη ιστορία η Σεχραζάντ ,από τις "Χίλιες και μια νύχτες", αφηγείται ιστορίες στον βασιλιά για να μην τη σκοτώσει και ο Γκαλεάνο καταγράφει ιστορίες για γυναίκες που άφησαν το δικό τους στίγμα στην ιστορία,για να μην αφήσουμε τη μνήμη να πεθάνει .
( ..γιατί τα αληθινά κορίτσια, δεν χάνονται ποτέ. Δεν τ’ αρπάζει ο καιρός. Ξανάρχονται με τη μορφή βιβλίων, προσευχών και τραγουδιών..όπως έλεγε και ο Μάνος)
.
Mujeres from Zoi Gialitaki on Vimeo.

 Γυναίκες: EDUARDO GALEANO
Εκδόσεις Πάπυρος

 Η πρώτη γυναίκα ναύαρχος
Η ναυμαχία της Σαλαμίνας έγινε πέντε αιώνες πριν από τη γέννηση του Χριστού. Η Αρτεμισία, η πρώτη γυναίκα ναύαρχος της παγκόσμιας ιστορίας, είχε προειδοποιήσει τον Ξέρξη, τον βασιλιά της Περσίας: το στενό της Σαλαμίνας δεν ήταν το κατάλληλο μέρος για τα βαριά περσικά πλοία που θα πολεμούσαν τις ευέλικτες ελληνικές τριήρεις.
Ο Ξέρξης δεν την άκουσε. Ομως κατά τη διάρκεια της μάχης, όταν ο στόλος του είχε υποστεί βαρύ πλήγμα, αναγκάστηκε να παραχωρήσει τη διοίκηση στα χέρια της Αρτεμισίας, κι έτσι μπόρεσε να σώσει τουλάχιστον κάποια πλοία και κάτι από την τιμή του. Ο Ξέρξης, ντροπιασμένος, παραδέχτηκε: «Οι άνδρες έγιναν γυναίκες και οι γυναίκες άνδρες». Στο μεταξύ, μακριά από εκεί, ένα παιδί με το όνομα Ηρόδοτος έκλεινε τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής του. Αργότερα, θα διηγιόταν αυτή την ιστορία.

"Ο παράδεισος της ανάπτυξης και της προόδου"

"Δεν υπάρχει φύση που να μπορεί να θρέψει ένα shopping center στο μέγεθος του πλανήτη. Αυτό το μοντέλο ζωής το οποίο μας παρουσιάζουν σαν τον οργασμό της ζωής κι’ αυτή η καταναλωτική φρενίτιδα που λένε ότι είναι η φρενίτιδα της ευτυχίας, αρρωσταίνουν το σώμα μας, δηλητηριάζουν τη ψυχή μας και μας αφήνουν ανέστιους: χωρίς εκείνη την εστία που κάποτε ήθελε να γίνει ο κόσμος μας."

Μία γέφυρα δίχως ποτάμι.
Ψηλές προσόψεις κτιρίων δίχως τίποτε από πίσω. Ο κηπουρός ποτίζει το πλαστικό γρασίδι.
Κυλιόμενες σκάλες που δεν οδηγούν πουθενά. Ο αυτοκινητόδρομος που μας δίνει την δυνατότητα να γνωρίσουμε τόπους, που εξ αιτίας του έχουν καταστραφεί. Η οθόνη της τηλεόρασης δείχνει μία τηλεοπτική συσκευή που περιέχει μίαν άλλη τηλεοπτική συσκευή μέσα στην οποία υπάρχει μία τηλεοπτική συσκευή...

Αυτός ο πολιτισμός δεν αφήνει κανέναν να κοιμηθεί, ούτε τα λουλούδια, ούτε τις κότες ούτε τους ανθρώπους. Το χειμώνα τα λουλούδια τοποθετούνται κάτω από συνεχή φωτισμό, ώστε να μεγαλώνουν πιό γρήγορα. Στα ορνιθοτροφεία η νύχτα είναι απαγορευμένη για τις κότες. Και οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι στην αϋπνία, λόγω της αγωνίας τους να αγοράσουν και του άγχους τους να πληρώσουν.

Το κατά Γκαλεάνο ποδόσφαιρο

Ο μεγάλος Ουρουγουανός για την «σκιά» και το «φως» του λαϊκότερου παιχνιδιού της ανθρωπότητας

Ένα χρόνο μετά τον θάνατο του μεγάλου Ουρουγουανού συγγραφέα, οι εκδόσεις Πάπυρος τιμούν τη μνήμη του παρουσιάζοντας, σε μετάφραση της Ισμήνης Κανσή, «Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως». Σε τούτο το βιβλίο ο Εδουάρδο Γκαλεάνο μιλάει για την ιστορία και την κουλτούρα του ποδοσφαίρου όντας βουτηγμένος μέσα σε αυτή, ένας διανοούμενος που είναι παθιασμένος με τη στρογγυλή «θεά» και με τις χορογραφίες των παικτών χωρίς βέβαια να παραλείπει την βιομηχανοποίηση του ποδοσφαίρου, την πολιτικοποίησή του και τον οικονομικό του τζόγο. Λίγο πριν την έκδοση του βιβλίου το Περιοδικό εξασφάλισε μια σειρά χαρακτηριστικά αποσπάσματα.

ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ένα θλιβερό ταξίδι από το πηγαίο στο αναγκαίο. Καθώς το ποδόσφαιρο κατέληξε να γίνει βιομηχανία, εξορίστηκε σιγά σιγά η ομορφιά που πηγάζει από την απόλαυση να παίζεις και μόνο.

Έτσι γεννήθηκε ο μύθος του Ελντοράντο

Potosi (From Hermann Moll's 1726 map of South America)

Η παγκόσμια κατανομή της εργασίας έχει ως αποτέλεσμα το διαμοιρασμό των χωρών σ'αυτές που κερδίζουν και σ' αυτές που χάνουν. Η δική μας περιοχή της γης, που σήμερα ονομάζεται λατινική Αμερική, είχε το θλιβερό προνόμιο να χάνει ευθύς εξαρχής, απ' τις παλιές εκείνες εποχές όπου οι Ευρωπαίοι και η Αναγέννηση ρίχτηκαν στη θάλασσα για να μπήξουν τα δόντια τους στο λαιμό της.

Το παραπάνω κείμενο είναι η εισαγωγή απο το βιβλίο του Εντουάρντο Γκαλεάνο "Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής".Η ωμή του ειλικρίνεια, βγάζει στο φως το ανήκουστο έγκλημα που διέπραξαν οι φωτισμένες δεσποτείες της Ευρώπης -Ισπανία, Γαλλία, Αγγλία, Ολλανδία, Γερμανία- κατά την ανακάλυψη της Αμερικής.. Μετά την ανάγνωση του βιβλίου αυτού, κανείς πια πάνω στη γη δεν θα μπορεί να επικαλεστεί το δικαίωμα ότι δεν ξέρει.

Έτσι γεννήθηκε ο μύθος του Ελντοράντο

(....) Ο Κολόμβος, όταν έφτασε στο νησί του Σαν Σαλβαδόρ, θαμπώθηκε απ' την πολύχρωμη διαφάνεια της Καραϊβικής, από το πράσινο, σ' όλες τις αποχρώσεις, του τοπίου, απ' τη γλυκύτητα και την καθαρότητα της ατμόσφαιρας, απ' τα υ­πέροχα πουλιά κι από τους νέους άντρες "ψηλόκορμοι κα­θώς ήταν, μια ράτσα ανθρώπων πραγματικά πολύ όμορφη" και "καλού χαρακτήρα" που κατοικούσαν εκεί πέρα. Χάρισε στους ιθαγενείς "κόκκινους σκούφους και μαργαριτάρια α­πό γυαλί που τα φόρεσαν στο λαιμό-τους, και πολλά άλλα αντικείμενα ευτελούς αξίας, που τους έδωσαν μεγάλη χαρά, και συμφιλιωθήκαμε τόσο πολύ μαζί τους, που ήταν υπέρο­χο". Ο Κολόμβος τους έδειξε τα σπαθιά-τους. Εκείνοι δεν είχαν δει ποτέ σπαθιά, τα έπιαναν απ' την κόψη κι έκοβαν τα χέρια-τους.

Σ' όλο το διάστημα αυτό, αφηγείται ο ναύαρ­χος στο ημερολόγιο καταστρώματος που κρατούσε, "τους ερευνούσα προσεχτικά, και προσπαθούσα να μάθω αν υπήρ­χε χρυσάφι. Είδα ότι μερικοί φορούσαν κάτι μικρό που κρε­μόταν από μια τρύπα που ανοίγουν στη μύτη τους, και κατάφερα με χειρονομίες να μάθω απ' αυτούς ότι γυρίζοντας το νησί τους και βάζοντας πλώρη κατά τα νότια, θα έβρισκα μια χώρα της οποίας ο βασιλιάς διέθετε πελώρια βάζα με χρυσάφι και μια μεγάλη ποσότητα απ' το μέταλλο αυτό". Γιατι "το χρυσάφι κάνει το θησαυρό, κι αυτός που το κατέ­χει κάνει ό,τι θέλει εδώ κάτω. Μπορεί ακόμα και να στέλνει τις ψυχές στον Παράδεισο"..

Τι άφησε το ΔΝΤ στη Γουατεμάλα,

  «Ο πλούτος μας πάντα δημιουργούσε την πείνα μας και έθρεφε την ευημερία των άλλων. Στην αποικιοκρατική και νεο-αποικιοκρατική αλχημεία, ο χρυσός μετατρέπεται για εμάς σε σκουριασμένη λαμαρίνα και η τροφή σε δηλητήριο».

 Εδουάρδο Γκαλεάνο – Συγγραφέας και φιλόσοφος

 Η Γουατεμάλα, στην Κεντρική Αμερική, έχει πληθυσμό και έκταση περίπου όση η Ελλάδα. Μακροοικονομικά, είναι η χώρα των χιλίων θαυμάτων!

Εμφανίζεται ως μια από τις πιο σταθερές και αναπτυσσόμενες οικονομίες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Ο πληθωρισμός της είναι ελάχιστος, η νομισματική της ισοτιμία συνεχώς σταθερή, η ανεργία βρίσκεται κάτω απ’ το 3% και οι εξαγωγές της ανθίζουν.

«Η Γουατεμάλα έχει κάνει ρεκόρ. Παρουσιάζει ένα ιστορικό συμμόρφωσης και εκπλήρωσης υποχρεώσεων ιδιαίτερα ικανοποιητικό. Έχει επιδείξει αξιέπαινη φορολογική πολιτική και έχει επιτύχει σε όλα τα επίπεδα με τον πιο ικανοποιητικό τρόπο!». Τα τελευταία εφτά χρόνια, η Γουατεμάλα εμφανίζει εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη που θα ζήλευαν πολλές ανεπτυγμένες χώρες. Ο μέσος όρος αγγίζει το 4%!

Όμως, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, και κάποια άλλα στοιχεία έρχονται να μετριάσουν τον ενθουσιασμό. «Είμαστε η χώρα της Κεντρικής Αμερικής με τον υψηλότερο δείκτη χρόνιου υποσιτισμού. Έχουμε περισσότερο από το μισό πληθυσμό μας να ζει σε συνθήκες φτώχειας, με λιγότερο από 2 δολάρια τη μέρα.

Υπάρχουν τεράστιες ανισότητες και μεγάλες αντιφάσεις, που παρά τη μεγάλη παραγωγή πλούτου, και παρόλο που η χώρα μας είναι παραγωγός τροφίμων, το 49% των παιδιών μας κάτω των 5 ετών υφίστανται χρόνιο υποσιτισμό», σημειώνει ο Χόρχε Σάντος, συντονιστής του Κέντρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Σύμφωνα με έρευνα που εξέδωσε η UNICEF το 2009, από τα 1200 παιδιά που γεννιούνται καθημερινά, τα 599 πρόκειται να ζήσουν υποσιτισμένα. Λόγω και του υποσιτισμού της μητέρας, τρία παιδιά θα πεθάνουν την πρώτη μέρα της γέννησής τους, πριν κλείσουν μια εβδομάδα ζωής, τέσσερα πριν κλείσουν ένα μήνα, και 64 μωρά θα πεθάνουν πριν γίνουν 5 ετών. Ο χρόνιος παιδικός υποσιτισμός είναι η εθνική τραγωδία της Γουατεμάλα, μια σιωπηλή γενοκτονία που διεξάγεται υπό την ευημερία των αριθμών…

«Έχουμε ένα τόσο μεγάλο ποσοστό υποσιτισμένων και την ίδια στιγμή έχουμε τη μεγαλύτερη συγκέντρωση πλούτου σε όλη την Κ. Αμερική. Σε αυτή την κατάσταση έφτασε η χώρα μας μετά τις συμφωνίες με το ΔΝΤ!», λέει θυμωμένα ο Τζιάκομπο Ομάρ Τζερόνιμο, συνδικαλιστής της οργάνωσης αγροτών Platforma Agraria.

Μέχρι το 1980, αν και τότε υπέφερε ακόμα τον αιματηρότερο εμφύλιο πόλεμο όλης της αμερικανικής ηπείρου, η Γουατεμάλα ήταν μια χώρα αυτάρκης σε παραγωγή τροφίμων. Το 1984, η αιμοσταγής δικτατορία προχώρησε σε συμφωνία με το ΔΝΤ, ξεκινώντας μια άγρια οικονομική πολιτική, η οποία συνεχίστηκε από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις, στρατιωτικές ή δημοκρατικές.

Μέσα σε σκάνδαλα διαφθοράς για τα οποία ποτέ κανείς δεν τιμωρήθηκε, οι κρατικές επιχειρήσεις ιδιωτικοποιήθηκαν, οι φυσικοί πόροι πουλήθηκαν σε ξένες πολυεθνικές, το κράτος συρρικνώθηκε, οι μισθοί και τα εργασιακά δικαιώματα περικόπηκαν. Σήμερα, η χώρα παράγει μόνο το 50% των τροφίμων που χρειάζεται, και τα υπόλοιπα είναι εισαγόμενα. Κι όμως, υπολογίζεται ότι με τις εκτάσεις γης που έχει, η Γουατεμάλα θα μπορούσε να παράγει τρόφιμα για όλη την Κ. Αμερική!

Στα νοσοκομεία, οι γονείς αγωνιούν για τη ζωή των παιδιών τους. «Τα λεφτά δε φτάνουν για να αγοράσεις τα απαραίτητα για τα παιδιά. Ούτε μια λίβρα ζάχαρη δε μπορείς να αγοράσεις. Υπάρχουν μέρες που σε πιάνει απόγνωση και θλίψη, γιατί δεν μπορείς να κάνεις τίποτα!», λέει η Μαρία Λεονόρα και η Κωνσταντίνα συμπληρώνει:

«Η Κυβέρνηση στέλνει ανθρώπους να ζυγίσουν τα παιδιά, αλλά ποτέ δεν στέλνει κάτι για τα παιδιά. Έρχονται να τα ζυγίσουν, λένε ότι είναι υποσιτισμένα και ότι πρέπει να παχύνουν. Αλλά πώς θα παχύνουν, αφού δεν στέλνουν τίποτα! Στέλνουν μόνο ανθρώπους για να τα ζυγίσουν!».

Ο σοσιαλδημοκράτης Πρόεδρος Άλβαρο Κολόμ κέρδισε τις εκλογές το 2008, υποσχόμενος διατροφική ασφάλεια για τους φτωχούς. Το 2009 κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, σε μια προσπάθεια να βρει διεθνή χρηματοδότηση, για να αντιμετωπίσει την επισιτιστική κρίση που πλήττει τη χώρα του. Επί των ημερών του, οι τιμές που ήδη είχαν εκτιναχθεί στα ύψη αυξήθηκαν και πάλι, αυτή τη φορά κατά 83%! Σχεδόν ο μισός πληθυσμός αποκλείστηκε από βασικά είδη τροφίμων.

«Διαχρονικά, αυτό οφείλεται στις πολιτικές της υποτιθέμενης απελευθέρωσης του εμπορίου, γιατί τελικά δεν απελευθερώνεται. Δεν έχουμε καν ελεύθερη Αγορά! Στην πραγματικότητα αυτό που έχουμε είναι νομοθεσίες χωρίς τέλος, που ωφελούν τις μεγάλες εταιρίες κι αφήνουν σε μειονεκτική θέση τους μικροκαλλιεργητές!», επιχειρηματολογεί ο συνδικαλιστής αγρότης Τζερόνιμο. Στη Γουατεμάλα, το 97% της παραγωγικής γης βρίσκεται στα χέρια του 3% του πληθυσμού. Η κατοχή γης είναι άπιαστο όνειρο για το μεγαλύτερο –και φτωχότερο- τμήμα του πληθυσμού.

Μόνο ένας επιχειρηματικός όμιλος ελέγχει το 50% του σιταριού, ένας άλλος το 60% του ρυζιού, και ένας τρίτος το 80% του καλαμποκιού. Στα πιο εύφορα εδάφη δεν καλλιεργούνται πλέον τρόφιμα. Καλλιεργούνται μπανάνες, καφές, ζαχαροκάλαμα, καουτσούκ και βιοκαύσιμα, σε τεράστιες φυτείες που ανήκουν σε εταιρείες.

Κι όπως λένε οι αγρότες πικρά: «Σήμερα στη Γουατεμάλα τα παραγωγικά εδάφη του Πολοτσίκ χρησιμοποιούνται για τον αφρικανικό φοίνικα. Ο αφρικανικός φοίνικας παράγει λάδι, που τελικά θα καταλήξει στο ντεπόζιτο των αυτοκινήτων, και όχι στην κοιλιά των φτωχών!».

Τα τελευταία εφτά χρόνια η χώρα εμφανίζει εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη που θα ζήλευαν πολλά ανεπτυγμένα κράτη. Ο μέσος όρος αγγίζει το 4%! Ωστόσο, την ίδια στιγμή, το 1 στα 2 παιδιά κάτω των 5 ετών υποφέρει από την πείνα και τον υποσιτισμό.

ΥΓ.. ΤΟ Δ.Ν.Τ. βρίσκεται στη Γουατεμάλα από το 1984. Τα τελευταία εφτά χρόνια η χώρα εμφανίζει εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη που θα ζήλευαν πολλά ανεπτυγμένα κράτη. Ο μέσος όρος αγγίζει το 4%! Ωστόσο, την ίδια στιγμή, το 1 στα 2 παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν από την πείνα και τον υποσιτισμό. Ένα ντοκιμαντέρ συγκλονιστικών αντιφάσεων, όπου τα υπέροχα οικονομικά στοιχεία δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική. ζωή. Γιώργος Αυγερόπουλος Εξάντας

Πηγές: Εξάντας 

H προδοσία λέγεται ρεαλισμός

ΣΤΗ ΒΙΚΤΟΡΙΑΝΗ ΕΠΟΧΗ δεν μπορούσες να αναφέρεις τη λέξη παντελόνια μπροστά σε μια δεσποινίδα. Στις μέρες μας ορισμένα πράγματα δεν είναι σωστό να λέγονται δημοσίως: Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ φέρει το καλλιτεχνικό όνομα της οικονομίας της αγοράς.
Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ λέγεται παγκοσμιοποίηση.
ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ λέγονται χώρες υπό ανάπτυξη, που είναι σαν να αποκαλείς τους...νάνους παιδιά.
Ο ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ λέγεται πραγματισμός.
Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ λέγεται ρεαλισμός.
Η ΦΤΩΧΕΙΑ λέγεται στέρηση ή στενότητα και οι φτωχοί άνθρωποι με ανεπαρκείς πόρους.
Η ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ από το εκπαιδευτικό σύστημα είναι γνωστή με το όνομα σχολική λιποταξία.
ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ να απολύει τους εργάτες χωρίς αποζημιώσεις ή εξηγήσεις λέγεται ευελιξία της αγοράς.
Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΓΛΩΣΣΑ αναγνωρίζει τα δικαιώματα των γυναικών ως δικαιώματα μειονοτήτων, λες και ο μισός αρσενικός πληθυσμός της ανθρωπότητας είναι η πλειονότητα.
ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ, λέμε μεταβατική κυβέρνηση.
ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ λέγονται παράνομος καταναγκασμός ή φυσικές και ψυχολογικές πιέσεις.
OΤΑΝ ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΚΑΛΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ δεν είναι κλέφτες αλλά κλεπτομανείς.
Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ των δημόσιων αποθεμάτων από διεφθαρμένους πολιτικούς φέρει το όνομα αθέμιτος πλουτισμός.
ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ που διαπράττουν τα αυτοκίνητα καλούνται ατυχήματα.
ΟΤΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΤΥΦΛΟΙ, λέμε μη διορατικοί.
ΟΙ ΜΑΥΡΟΙ είναι έγχρωμοι.
OΠΟΥ ΔΕΙΣ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗ και επάρατος ασθένεια, πρέπει να διαβάζεις καρκίνο ή AIDS.
ΑΙΦΝΙΔΙΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ σημαίνει καρδιακή ανακοπή.
ΠΟΤΕ ΔΕN ΛΕΜΕ ΘΑΝΑΤΟΣ, λέμε το μοιραίο.
ΠΟΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΙ όσοι εξοντώνονται στις στρατιωτικές επιχειρήσεις: οι νεκροί της μάχης είναι απώλειες και οι απλοί πολίτες που σκοτώνονται, χωρίς να φταίνε σε τίποτε, είναι παράλληλες ζημίες.
Mετάφραση: Γεωργία Ζακοπούλου

Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο (3 Σεπτεμβρίου 1940-13 Απριλίου 2015) ήταν συγγραφέας, χρονικογράφος και δημοσιογράφος. Από τα πιο γνωστά έργα του είναι: Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής, Μέρες και νύχτες αγάπης και πολέμου, Ένας κόσμος ανάποδα. Ο Γκαλεάνο ήταν επίσης θερμός υπερασπιστής των κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών και ένωσε τη φωνή του με νομπελίστες συγγραφείς όπως οι Gabriel Garcia Marquez, Marco Benedetti, Mayra Montero. Έχει τιμηθεί με το βραβείο Casa de las Americas, το American Book Award και με το Βραβείο για την Πολιτισμική Ελευθερία του Ιδρύματος Λάναν.

Πηγή: bibliotheque
"doctv"

Περί απαγορεύσεων

Στον τοίχο μιας ταβέρνας στη Μαδρίτη  υπάρχει μια πινακίδα που λέει :
"Απαγορεύεται το τραγούδι"

Στον τοίχο του αεροδρομίου του Ρίο ντε Ζανέιρο υπάρχει μια πινακίδα που λέει :
"Απαγορεύεται να παίζετε με τα καροτσάκια"

Με άλλα λόγια υπάρχει ακόμα κόσμος που τραγουδά ,και κόσμος που παίζει.

 Eduardo Galeano
Οι λέξεις ταξιδεύουν (σελ.76)
Εκδόσεις Πάπυρος
φωτογραφία :Robert Doisneau

 

Λίγα λόγια για τον κύκλο της ζωής

Οι άνθρωποι φτιάχτηκαν από καλαμπόκι,και φτιάχνουν καλαμπόκι.Οι άνθρωποι ,που δημιουργήθηκαν από τη σάρκα και τα χρώματα του καλαμποκιού,σκάβουν έναν λάκκο για το καλαμπόκι,τον σκεπάζουν με γόνιμη γη ,τον ξεβοτανίζουν,τον ποτίζουν,και του λένε γλυκόλογα.

Όταν το καλαμπόκι μεγαλώσει ,οι άνθρωποι του καλαμποκιού το αλέθουν πάνω στην πέτρα ,το πλάθουν με τα χέρια,τινάζουν τη ζύμη του στον αέρα ,την απλώνουν στη ζεστή αγκαλιά της φωτιάς ,και την τρώνε,και μ' αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι από καλαμπόκι συνεχίζουν την πορεία τους πάνω στη γη.,και το καλαμπόκι μαζί τους.

Eduardo Galeano
Οι λέξεις ταξιδεύουν (σελ.81)
Εκδόσεις Πάπυρος

Πίνακας :Diego Rivera: The Maize Festival