Άσχημο παιχνίδι έπαιξε η «τύχη» στην κυβέρνηση: την ίδια μέρα που το Μέγαρο Μαξίμου πανηγύριζε για την επιλογή του αγωγού ΤΑΡ για τη μεταφορά του αζέρικου φυσικού αέριου στην Ευρώπη και ο πρωθυπουργός, από τη φιέστα στις εγκαταστάσεις της κινεζικής Cosco στον Πειραιά, επαναλάμβανε το γνωστό παραμύθι ότι «οι επενδύσεις είναι η απάντηση στην κρίση», την ίδια μέρα δινόταν στη δημοσιότητα η ετήσια έκθεση του ΟΗΕ για τις επενδύσεις που αποτελεί ισχυρό κόλαφο για την κυβερνητική προπαγάνδα και θριαμβολογία.
Σύμφωνα, λοιπόν, με την έκθεση WIR (World Investment Report) της Υπηρεσίας των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και τις Επενδύσεις (UNCTAD), με θέμα τη ροή ξένων επενδύσεων ανά τον κόσμο, που παρουσιάστηκε την Τετάρτη στην Αθήνα οι Ξένες Άμεσες Επενδύσεις (ΞΑΕ) που εισέρευσαν στην Ελλάδα το 2012 ήταν μόλις 1,5% του ΑΕΠ, δηλαδή 2,945 δις δολάρια, κατατάσσοντας την Ελλάδα στην 119η θέση μεταξύ 141 χωρών όσον αφορά την προσέλκυση ξένων επενδύσεων.
Η πραγματικότητα όμως είναι ακόμα χειρότερη, .....
καθώς σχεδόν στο σύνολό τους οι παραπάνω εισροές ΞΑΕ το 2012 δεν αφορούσαν νέες και «παραγωγικές» επενδύσεις, αλλά επρόκειτο για εισροή κεφαλαίων από ξένους χρηματοοικονομικούς κυρίως ομίλους που «απορροφήθηκαν» σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου θυγατρικών τους οι οποίες δραστηριοποιούνται εντός της ελληνικής επικράτειας.
Η έκθεση του ΟΗΕ καταρρίπτει με εκκωφαντικό τρόπο τον μύθο που καλλιεργείται με ένταση από τους κυβερνώντες με την αμέριστη υποστήριξη των ΜΜΕ, ότι τάχα οι επενδύσεις, πρώτα απ’ όλα από το ξένο κεφάλαιο, αποτελούν τη μοναδική ελπίδα για τη σωτηρία της χώρας και την έξοδο από την κρίση. Αποδεικνύεται περίτρανα ότι παρά το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις των τελευταίων τριών ετών έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μετατρέψουν τη χώρα σε χώρα «φιλική προς την επιχειρηματικότητα» και την κερδοφορία, οι πολυπόθητες επενδύσεις, από ξένους και εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους, παραμένουν άπιαστο όνειρο. Παρά την τρομακτική μείωση των μισθών, την κατάργηση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, παρά την αλματώδη επέκταση της ευέλικτης και ανασφάλιστης εργασίας, παρά τις νέες φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου και τα «αναπτυξιακά κίνητρα», παρά τις άγριες περικοπές κοινωνικών δαπανών (κοινωνική ασφάλιση, πρόνοια, υγεία, παιδεία), οι «επενδυτές» δεν ήρθαν...
Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται να έρθουν ακόμα και αν η χώρα μετατραπεί σε μια απέραντη Ειδική Οικονομική Ζώνη (ΕΟΖ), όπως με κυνισμό απαίτησαν από την πρώτη στιγμή οι Γερμανοί βιομήχανοι. Δεν πρόκειται να έρθουν για τον ίδιο λόγο που δεν πάνε και στις γειτονικές βαλκανικές χώρες, οι οποίες βρίσκονται επίσης στο «πάτο» της παραπάνω έκθεσης του ΟΗΕ για τις ΞΑΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Βουλγαρία, που αν και έχει κατώτατο μισθό 150 ευρώ, κατώτατη σύνταξη 75 ευρώ, ενιαίο φόρο 10% για τα κέρδη των επιχειρήσεων, ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος και 80% του λαού κάτω από τα όρια της φτώχειας, δεν αποτελεί ...ελκυστικό τόπο για επενδύσεις. Το 2012 οι ΞΑΕ ανήλθαν στο 1,899 δις δολάρια, ενώ το πρώτο δίμηνο του 2013 έπεσαν στα 40,3 εκατομμύρια ευρώ ή 0,1% του ΑΕΠ της χώρας!
«Εργαλείο» χειραγώγησης
Όμως η κυβέρνηση κρύβει επιμελώς την σκληρή πραγματικότητα και πουλάει κατά κόρο το παραμύθι των επενδύσεων επειδή θέλει να χειραγωγήσει ιδεολογικά τα λαϊκά στρώματα ώστε να αποδεχτούν τους καπιταλιστές-επενδυτές ως σωτήρες της χώρας και του λαού. Στο όνομα της προσέλκυσης των επενδύσεων αξιώνουν από τους εργαζόμενους και το λαό να προσκυνήσουν ως «ιερές» τις απαιτήσεις των «επενδυτών», που στην πράξη σημαίνει να αποδεχτούν ως απόλυτα φυσιολογικό φαινόμενο τους μισθούς πείνας, τους εργαζόμενους δίχως δικαιώματα, την απαγόρευση των απεργιών και των διαδηλώσεων, τη «δωρεάν» χρήση των υποδομών και της γης από το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, την φοροασυλία και την απαλλαγή του από κάθε κρατικό και κοινωνικό έλεγχο, κοκ.
Στον τομέα αυτό η κυβέρνηση Σαμαρά έχει να επιδείξει αναντίρρητα πλούσιο έργο. Αρκεί να αναφερθεί ότι από τις 17 του περασμένου Δεκέμβρη που ο πρωθυπουργός συναντήθηκε «εν χορδαίς και οργάνοις» με στελέχη 13 πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας, δεν περνάει σχεδόν μέρα που να μην συναντηθεί στο Μέγαρο Μαξίμου με στελέχη πολυεθνικών, τραπεζών ή ακόμα και στελέχη των διαβόητων hedge fund, των κεφαλαίων δηλαδή που είναι δεδομένο ότι έρχονται για να αρπάξουν ό,τι μπορούν μέσα σε λίγους μήνες και να αποχωρήσουν αφήνοντας πίσω τους ερείπια...
Από την άποψη αυτή η περασμένη Τετάρτη κατά τη διάρκεια της οποίας ο πρωθυπουργός συνάντησε εκπροσώπους 5 επιχειρηματικών ομίλων ήταν μια συνηθισμένη μέρα.
Περισσότερο για λόγους ιστορίας, αξίζει να αναφερθεί ότι ο Α. Σαμαράς συναντήθηκε διαδοχικά με εκπροσώπους της Wind –Vodafone προκειμένου να δώσει την ευλογία του στο σχέδιο των δύο εταιρειών για σύσταση κοινής εταιρίας για τη διαχείριση του δικτύου κινητής τηλεφωνίας προκειμένου να ενισχύσουν τη θέση τους έναντι της Cosmote, με αντιπροσωπεία της κοινοπραξίας Shah Deniz για να ενημερωθεί για τα αποτελέσματα της επιλογής μεταξύ των αγωγών TAP και Nabucco West, με τον Ρώσο μεγιστάνα για την «επένδυση» στο Σκορπιό, στη Λευκάδα, ενώ το απόγευμα χειροκροτούσε στον Πειραιά τον «καπετάνιο» Γουέι Τζιαφρού της Cosco που θέλει το πλειοψηφικό πακέτο ολόκληρου του ΟΛΠ.
Η πραγματικότητα είναι πως η έδρα της κυβέρνησης έχει μετατραπεί στην κυριολεξία σε «κέντρο διερχομένων» στελεχών επιχειρηματικών ομίλων, ενώ το γραφείο του πρωθυπουργού έχει αναλάβει ρόλο γραφείου δημοσίων σχέσεων και προβολής κάθε επιχειρηματικού σχεδίου και κίνησης των μονοπωλίων, στο όνομα της «εμπιστοσύνης» που δείχνουν στην οικονομία και την κυβέρνηση και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Το μήνυμα που θέλει να περάσει συμπυκνώνεται στο σύνθημα που αρέσκεται να επαναλαμβάνει συχνά ο πρωθυπουργός ότι δηλαδή «η κυβέρνηση έχει στρώσει κόκκινο χαλί για τους επενδυτές», γιατί μόνο έτσι όπως μονότονα επαναλαμβάνει «θα ανοίξουν οι δουλειές και θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας για να βρουν δουλειά τα εκατομμύρια των ανέργων».
Τους διαψεύδει η πραγματικότητα
Η ίδια η πραγματικότητα όμως διαψεύδει περίτρανα τις κυβερνητικές υποσχέσεις, ενώ τα ατέλειωτα ραντεβού του με τους εκπροσώπους των πολυεθνικών έχουν ως αποτέλεσμα ένα πελώριο μηδενικό στον τομέα της ανάπτυξης και κυρίως της απασχόλησης. Ο αριθμός των εκατομμυρίων ανέργων συνέχισε να αυξάνεται, ενώ η ειρωνεία είναι ότι στο χορό των απολύσεων συμμετείχαν και οι πολυεθνικές που περνούσαν την πόρτα του Μεγάρου Μαξίμου και διαφημίζονταν από τον πρωθυπουργό ως το «βαρύ πυροβολικό» στον πόλεμο που τάχα διεξάγει η κυβέρνηση κατά της ανεργίας.
Ενδεικτικά αξίζει να αναφερθεί ότι ενώ ο κατώτατος μισθός για τους νέους έως 25 ετών έχει «πέσει» κάτω από τα 500 ευρώ (μεικτά), από τον Φλεβάρη του 2012, το ποσοστό της ανεργίας των νέων από τότε εκτινάχθηκε από το 53,8% στο 62,5%!
Γενικότερα η ανεργία αυξήθηκε στο 27% το Φλεβάρη του 2013 ( από 21,7% το Φλεβάρη του 2011), παρά την βάρβαρη μείωση του κατώτατου μισθού και των ημερομισθίων κατά 22%, στα 586 μεικτά. Στα επίπεδα αυτά κατατείνει με ραγδαίους ρυθμούς ο λεγόμενος μέσος μισθός μετά την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων που είχε ως άμεσο αποτέλεσμα το 60% των εργαζομένων να αμείβεται με ατομικές συμβάσεις. Το ποσοστό αυτό εκτιμάται ότι θα ανέβει στο 80% μετά τη λήξη της μετενέργειας για τις κλαδικές συμβάσεις στις 14 Μάη. Οι ολέθριες συνέπειες για τους εργαζόμενους επιβεβαιώνονται με έγγραφο του υπουργείου Εργασίας, που βλέπει σήμερα το φως της δημοσιότητας, σύμφωνα με το οποίο καταργείται η πενθήμερη εργασία στις ατομικές συμβάσεις για τις οποίες έχει παρέλθει η μετενέργεια, ενώ οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα θα υποστούν μειώσεις έως και 20%.
Κι όμως οι αστικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων έκαναν συστηματική πλύση εγκεφάλου στο λαό λανσάροντας ξεδιάντροπα το παραμύθι ότι η μείωση του αποκαλούμενου «εργατικού κόστους» θα κάνει τις επιχειρήσεις πιο ανταγωνιστικές και έτσι θα έρθει η πολυπόθητη ανάκαμψη/ανάπτυξη και θα αντιμετωπιστεί η ανεργία. Αποδείχθηκε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα.
Το «κόστος εργασίας», σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, έπεσε κατά 16,1% την τριετία 2010-2012, υπερκαλύπτοντας κατά πολύ τον στόχο που είχε θέσει το μνημόνιο κατά 15% (σ.σ. ποιος είπε ότι το μνημόνιο απέτυχε;), αλλά φυσικά η ανεργία καθόλου δεν αναχαιτίστηκε, όπως προαναφέρθηκε. Γενικότερα η μείωση των ακαθάριστων αποδοχών των εργαζομένων το διάστημα 2010 -2013 ανήλθε στο 25,6%, ενώ η συνολική δαπάνη για αποδοχές και εργοδοτικές εισφορές το ίδιο διάστημα μειώθηκε κατά 36%(!). (στοιχεία από την τελευταία έκθεση της ΤτΕ).
Εξίσου αλήθεια όμως είναι ότι οι εγχώριες αστικές κυβερνήσεις δεν διεκδικούν εύσημα πρωτοτυπίας. Στην πραγματικότητα εφαρμόζουν τις κατευθύνσεις που έχουν συμφωνηθεί εδώ και χρόνια σε επίπεδο της ΕΕ μέσα από την στρατηγική της Λισαβόνας και τις μετέπειτα αποφάσεις των ηγετών των κρατών μελών («Ευρώπη 2020»), που ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα των ευρωμονοπωλίων ασκώντας ασφυκτικές πιέσεις για την καθιέρωση και επέκταση της “ευελφάλειας” (flexicurity), της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, την παράταση του εργάσιμου βίου, τη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών και την πλήρη εμπορευματοποίησή τους.
Είναι ολοφάνερο ότι η σωτηρία για το λαό σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να έρθει από τους θύτες και δυνάστες του, από τους υπαίτιους της καπιταλιστικής κρίσης. Οι όποιες επενδύσεις γίνονται και θα γίνουν είναι προσανατολισμένες σε συγκεκριμένους τομείς της οικονομίας που εγγυώνται γρήγορη και υψηλή κερδοφορία, θα πατήσουν πάνω εργαζόμενους –σύγχρονους σκλάβους και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να μειώσουν την ανεργία. Τα συμφέροντα του λαού κινούνται στον αντίποδα αυτής της ανάπτυξης. Απαιτούν επενδύσεις με γνώμονα την σωστή και ασφαλή διατροφή του λαού, την δημόσια και δωρεάν υγεία, παιδεία, την στήριξη της κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας, την ενίσχυση της έρευνας και της τεχνολογίας. Επενδύσεις που θα στηριχθούν κατεξοχήν στο δημόσιο τομέα, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τους συνεταιρισμένους παραγωγούς με βάση πανεθνικό σχεδιασμό. Τέτοιες επενδύσεις και ανάπτυξη δεν μπορούν να γίνουν εντός της ΕΕ ούτε μπορούν να έχουν ως πυλώνες τους τα μονοπώλια.
Πηγή:Εργατικός Αγώνας
Απο Διακυβέρνηση και πολιτική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου