Από τον νεοφιλελευθερισμό στη… φεουδαρχία

Oι παρέες του Νταβός και το επερχόμενο πλιάτσικο. Πόσο «τυχαία» είναι η πρόταση του Economist; Τα κράτη μπορούν να μειώσουν το δημόσιο χρέος τους πουλώντας κρατικές επιχειρήσεις, κρατικές τράπεζες, συγκοινωνίες, δικαιώματα κοιτασμάτων πετρελαίου, φυσικού αερίου και μεταλλευμάτων, κτίρια και γη. Στήνεται σκηνικό… Μεσαίωνα
Και όλα αυτά αφού πρώτα οι ελίτ έσωσαν τις τράπεζές τους φορτώνοντας τα βάρη στους λαούς!

Του Μπάμπη Μιχάλη

Καθώς η πολιτική και οικονομική ελίτ του πλανήτη προβάρει κοστούμια και ομιλίες για την καθιερωμένη ετήσια συνάντησή της στο Νταβός της Ελβετίας, ένα άρθρο-παρέμβαση από τον βρετανικό Economist προανήγγειλε πριν από λίγες ημέρες τις πιθανές επόμενες κινήσεις της παραπάνω παρέας στη σκακιέρα της παγκόσμιας οικονομίας.

«Πουλήστε κρατικές επιχειρήσεις, πουλήστε τράπεζες, πουλήστε συγκοινωνίες, πουλήστε ενέργεια, πουλήστε δικαιώματα κοιτασμάτων πετρελαίου, φυσικού αερίου και μεταλλευμάτων, πουλήστε κτίρια και γη… Σχεδόν όλα πρέπει να φύγουν», προέτρεψε τις κυβερνήσεις του πλανήτη στο εξώφυλλο αλλά και στο βασικό του άρθρο του προτελευταίου της τεύχους η ναυαρχίδα του παγκόσμιου οικονομικού Τύπου και υπέρμαχος του νεοφιλελεύθερου οικονομικού δόγματος, ως θεραπεία στο μεγάλο χρέος που συσσωρεύουν και για τη βελτίωση της αποδοτικότητας των οικονομιών τους.

Ψάχνοντας βαθιά στην ντουλάπα, ο Economist ανακάλυψε μάλιστα ότι δεν έχουν πωληθεί ακόμη όλα τα ασημικά, ότι υπάρχουν αρκετά καταχωνιασμένα βαθιά μέσα στα ράφια. Παίρνοντας χαρτί και μολύβι, οι οικονομολόγοι του περιοδικού υπολόγισαν ότι η αξία των κρατικών επιχειρήσεων στις χώρες του ΟΟΣΑ ξεπερνά σήμερα τα 2 τρισ. δολάρια, ενώ ακόμη 2 τρισ. δολάρια είναι η αξία των μειοψηφικών πακέτων που διατηρούν σε επιχειρήσεις τοπικές ή κεντρικές κυβερνήσεις.

Το ψωμί όμως, ο πραγματικός θησαυρός, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το περιοδικό, είναι τα μη χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία -κτίρια, γη, πρώτες ύλες που κρύβονται στο υπέδαφος μιας χώρας-, η αξία των οποίων αποτιμάται στο 75% του ΑΕΠ των πλούσιων χωρών ή αλλιώς στα 35 τρισ. δολάρια στο σύνολο των αναπτυγμένων χωρών του ΟΟΣΑ.

Εξ αυτών, αν αφαιρεθούν ο Παρθενώνας, το Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, άλλοι αρχαιολογικοί χώροι και κάποια εθνικά πάρκα -που για την ώρα δεν γίνεται να πωληθούν-, όλα τα υπόλοιπα είναι, σύμφωνα με τον Economist, για σκότωμα. Οι κυβερνήσεις, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζει, κάθονται πάνω σε γη και σε κτίρια αξίας 9 τρισ. δολαρίων, ποσού που αντιστοιχεί με το 20% του συνολικού ακαθάριστου χρέους τους. Με πρόσχημα λοιπόν τη μείωση του «αβάσταχτου» δημόσιου χρέους (που ως γνωστόν εκτοξεύθηκε στα ύψη εξαιτίας κυρίως της διάσωσης των ιδιωτικών τραπεζών στις οποίες οι ελίτ αξιοποιούσαν τις τελευταίες δεκαετίες τον συσσωρευμένο πλούτο τους) ο Economist καλεί τις κυβερνήσεις των αναπτυγμένων χωρών να προβούν σε ένα νέο κύμα ιδιωτικοποιήσεων, «την πώληση των 9 τρισ. δολαρίων», που θα επικεντρωθεί στο νέο μεγάλο δέλεαρ των κεφαλαιοκρατών, την ιδιοκτησία.

Το πειραματόζωο Ελλάδα

Η πρόταση του Economist προς όσους έχουν χρέη είναι βέβαια γνωστή στους περισσότερους Ελληνες, είναι μέρος όσων μας έχει επιβάλει με τους επαχθείς όρους δανεισμού και τα μνημόνια εδώ και τρία χρόνια η τρόικα των πιστωτών. Επιβεβαιώνει όσους πιστεύουν ότι η Ελλάδα είναι το εργαστήριο της νέας τάξης πραγμάτων, το πειραματόζωο στο οποίο δοκιμάζονται οι πολιτικές που οι ελίτ θα θελήσουν να επιβάλουν σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο στη μετά τη διάσωση των συστημικών τραπεζών εποχή. Το ξεπούλημα των υπόλοιπων ασημικών, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι κατασχέσεις της περιουσίας υπερχρεωμένων νοικοκυριών σε Ελλάδα, Κύπρο, Ιρλανδία, Πορτογαλία, το «πακετάρισμα» και η μεταπώλησή τους στους έχοντες αποτελούν, όπως φαίνεται, το υπόδειγμα πάνω στο οποίο θα υλοποιηθεί μια τεράστια μεταβίβαση δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου από τους πολλούς στους λίγους παγκοσμίως.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι από αυτή τη διαδικασία δεν φαίνεται να γλιτώνει καμία χώρα. Ούτε καν οι σκανδιναβικές, που περηφανεύονται για το πάντρεμα δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στις οικονομίες τους και το ισχυρό κράτος πρόνοιας. Αμέτρητα δημοσιεύματα και αναλύσεις ρίχνουν χολή τις τελευταίες εβδομάδες στο σκανδιναβικό μοντέλο, κινδυνολογούν ασύστολα για προβλήματα όπως ο υψηλός δανεισμός του ιδιωτικού τομέα, εγκωμιάζουν τις περικοπές φόρων και πόρων του Δημοσίου και εκθειάζουν τις τεράστιες προοπτικές ιδιωτικοποιήσεων. Το μεικτό οικονομικό μοντέλο των Σκανδιναβών δείχνει να μην έχει και αυτό χώρο στο όραμα των ελίτ για το μέλλον.

Ποιο είναι όμως το μέλλον που επιφυλάσσουν οι ελίτ στην παγκόσμια οικονομία, όταν οι έχοντες απομακρύνουν τα κεφάλαιά τους από τις παραγωγικές επενδύσεις και εστιάζουν στην απόκτηση δικαιωμάτων επί των ακινήτων, της γης και των φυσικών πόρων; Από πού θα συσσωρεύσουν τα μελλοντικά τους κέρδη; Από τις προσόδους;… Καλό Μεσαίωνα, σύντροφοι.

Πηγη: efsyn