Μονάχα οι δημιουργοί αντέχουν σε μεγάλο κοίταγμα

οι νότες του Νίνο Ρότα συναντούσαν τα οράματα του Φελίνι και όλα ήταν Μαγεία

Ο Federico Fellini περιγράφει τη σχέση του με το Nino Rota

"Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων των ταινιών μου συνηθίζω να χρησιμοποιώ ορισμένους δίσκους σαν μουσική επένδυση. Η μουσική μπορεί να καθορίσει μια σκηνή, να της δώσει ένα ρυθμό, να υποδείξει μια λύση, την έκφραση ενός προσώπου. Ντρέπομαι αλλά υπάρχουν μοτίβα που εξακολουθώ χρόνια να χρησιμοποιώ, το Η Τιτίνα, το Εμβατήριο των μονομάχων, επειδή είναι δεμένα με συγκινήσεις, με θέματα βαθιά ριζωμένα. Φυσικά, συμβαίνει όταν τελειώνω το γύρισμα του φιλμ να δένομαι συναισθηματικά με αυτό το μουσικό σχόλιο και να μη θέλω να το αλλάξω. Ο Νίνο μου έδινε πάντα δίκιο, έλεγε ότι τα μοτίβα με τα οποία είχα γυρίσει το φιλμ ήταν υπέροχα, ακόμη κι αν επρόκειτο για την πιο γλυκανάλατη και γελοία καντσονέτα, ότι ήταν αυτά ακριβώς που έπρεπε και ότι ο ίδιος δεν θα τα κατάφερνε καλύτερα. Και ενώ έλεγε αυτά έπαιζε χτυπώντας τα πλήκτρα του πιάνου. «Τι ήταν αυτά;» ρωτούσα μετά από λίγο, «τι έπαιζες;». «Πότε;» ρωτούσε ο Νίνο με ύφος αφηρημένος. «Τώρα», επέμενα , «ενώ μιλούσες, έπαιζες κάτι»,. «Α ναι;» μου έλεγε ο Νίνο. «Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι πια». Και μου χαμογελούσε με ύφος καθησυχαστικό, σαν να μου έλεγε ότι δεν έπρεπε να έχω τύψεις ή αμφιβολίες, οι δίσκοι που είχα χρησιμοποιήσει ήταν ωραιότατοι. Και στο μεταξύ εξακολουθούσε να χαϊδεύει τα πλήκτρα του πιάνου σαν από σύμπτωση.

Έτσι γεννιόντουσαν τα καινούρια μοτίβα του φιλμ που με κατακτούσανε αμέσως, και με κάνανε να ξεχνάω την επίδραση των παλιών τραγουδιών που είχα χρησιμοποιήσει κατά το γύρισμα. Εγώ καθόμουν εκεί, κοντά στο πιάνο, να του διηγούμαι την ταινία, να του εξηγώ τι ήθελα να μεταδώσω με αυτή την εικόνα, με αυτή τη σεκάνς. Μα αυτός δεν με πρόσεχε, ήταν αφηρημένος, αν και συγκατένευε, αν και έλεγε ναι, με χειρονομίες συγκατάθεσης. Στην πραγματικότητα έπιανε επαφή με τον ίδιο τον εαυτό του, με τα μουσικά μοτίβα που είχε ήδη μέσα του. Και όταν αυτή η επαφή είχε εγκατασταθεί, δεν σε παρακολουθούσε πια, δεν σε άκουγε, έβαζε τα χέρια στα πλήκτρα και ξεκινούσε σαν μέντιουμ, σαν πραγματικός καλλιτέχνης. Στο τέλος του έλεγα: «Είναι πανέμορφο». Μα αυτός μου απαντούσε «Δεν το θυμάμαι πια». Ήταν καταστροφές τις οποίες αργότερα αντιμετωπίζαμε με μαγνητόφωνο και όργανα καταγραφής. Έπρεπε όμως να τα βάζουμε σε λειτουργία χωρίς να το αντιλαμβάνεται, αλλιώς η ουράνια επαφή διακοπτόταν.

Ήταν πραγματική χαρά να δουλεύεις μαζί του. Αισθανόσουν τόσο κοντά τη δημιουργικότητά του που σου μετέδιδε ένα είδος μεθυσιού, τόσο ώστε να νομίζεις πως τη μουσική την έκανες εσύ ο ίδιος.

Ο Νίνο έφτανε πάντα στο τέλος, όταν το στρες για τις λήψεις, το μοντάζ, το ντουμπλαζ ήταν στο φόρτε του. Όταν όμως, έφτανε το στρες εξαφανιζόταν και όλα μεταμορφώνονταν σε γιορτή, η ταινία έμπαινε σε μια χαρούμενη, ήρεμη, φανταστική ατμόσφαιρα από την οποία ξαναγεννιόταν. Και πάντα μου έκανε έκπληξη όταν αφού είχε βάλει στο φιλμ τόσο αίσθημα, συγκίνηση, γυρνούσε προς εμένα και με ρωτούσε για τον πρωταγωνιστή: «Μα αυτός ποιος είναι;». «Είναι ο πρωταγωνιστής», του απαντούσα. «Και τι κάνει;» πρόσθετε με έναν τόσο επίπληξης. «Εσύ ποτέ δεν μου λες τίποτα.». Η φιλία μας ζούσε στη βάση των ήχων."

Και αν βρεθείτε στην Άνδρο ,μην ξεχάσετε το αφιέρωμα στον Φελίνι 1-7 Αυγούστου από το φεστιβάλ Άνδρου .
πηγη : Φεστιβάλ Άνδρου
Ολόκληρο το πρόγραμμα του φεστιβάλ εδω : http://www.festivalandros.gr/

Εικόνα :Οι δύο καλλιτέχνες,σκίτσο του Federico Fellini

Ένα ταξίδι σε ένα όνειρο ..(Ma La Vita Continua -Las noches de Cabiria)