Οι "50 αποχρώσεις" της μητέρας στον κινηματογράφο (βίντεο)

Aπό τον Nelson Carvajal  οι "50 αποχρώσεις" της μητέρας στον κινηματογράφο .
Από το ξεκίνημά του ,μέχρι σήμερα .Από τη μαμά του Τζο Πέσι στα "Καλά Παιδιά" του  Σκορσέζε ,ως τη Λίντα Χάμιλτον στον "Εξολοθρευτή" και την Anna Magnani στο Mamma Roma.
Από την Mrs. Jumbo, μέχρι τη Mia Farrow ,όλες τους μια και μια.

Τι παθαίνεις όταν πίνεις Πωλ Γκωγκέν (βίντεο)

Τι παθαίνεις όταν πίνεις ένα Τζάκσον Πόλοκ; Πως φέγεις από το μπαρ όταν πιείς ένα Λεονάρντο Ντα Βίντσι σφηνάκι; To Kunstbar είναι το στέκι του σουρεαλισμού. Κάθε πρόταση από το μενού του, δημιουργεί παραισθητικά ταξίδια στην τέχνη. Με άλλα λόγια αν μπορούσαμε να παραγγείλουμε ένα διάσημο πίνακα, και να τον πιούμε κυριολεκτικά στο ποτήρι, τι θα παραγγέλναμε; Και το κυριότερο, τι παρενέργειες θα είχε;

Το Kunstbar είναι ένα animation ταινιάκι, φόρος τιμής στην ιστορία της τέχνης. Ο πρωταγωνιστής του, περιπλανιέται μέσα σε ένα κόσμο ίδιο με τον κόσμο που ζωγράφισε Ντε Κίρικο. Στο Kunstbar, κάθε διάσημος πίνακας πίνεται. Κι οι πελάτες του μπαρ είναι πρόσωπα ύποπτα γνωστά. Και με κάθε γουλιά, ο κόσμος γίνεται όλο και πιο γοητευτικά παράξενος. Το φιλμάκι είναι παραγωγή των The Petrie Lounge και Whitehouse Αnimation inc από τον Καναδά, μια κολεκτίβα που συνεργάζεται εδώ και 20 χρόνια προκειμένου να αυτοεκφράζεται μέσω του διαδικτύου .Πηγή :doctv
ΥΓ.Από παρενέργειες ,σε ό,τι μας αφορά ,θα μυρίζαμε Νοά Νοά ,παντού :)

Ακολουθώντας το Λεωφορείο ο πόθος

Ακολουθώντας το Λεωφορείο ο πόθος
Σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής στο Θέατρο Αμαλία με τον ΑΚΗ ΔΗΜΟΥ

Το εμβληματικό έργο του Τέννεση Ουίλιαμς, γραμμένο το 1947, συνεχίζει τη διαδρομή του, όχι μόνο ως ένα από τα εμβληματικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας αλλά και ως ανοιχτό στοίχημα για συνεχείς σκηνικές και συγγραφικές επαναναγνώσεις.
Με αφορμή το παραπάνω έργο, οι συμμετέχοντες στο σεμινάριο του Άκη Δήμου θα επιχειρήσουν να συνθέσουν ένα δικό τους μονόπρακτο συνδέοντας την ιστορία και τους χαρακτήρες του «Λεωφορείου ο Πόθος» με τη σημερινή πραγματικότητα.

Πληροφορίες εργαστηρίου:
Από τα τέλη Μαρτίου 2017
Συνολικές ώρες εργαστηρίου: 15
Μέγιστος αριθμός συμμετεχόντων: 12
Τόπος: Θέατρο Αμαλία, Αμαλίας 71 και Παρασκευοπούλου, Θεσσαλονίκη

Πληροφορίες - Δηλώσεις συμμετοχής: 2310888894
E-mail: amaliatheatre@gmail.com
Θα τηρηθεί αυστηρή σειρά προτεραιότητας

πηγή :Θέατρο Αμαλία 

 

«Ακυβέρνητες Πολιτείες» από το Εθνικό και το ΘέατροΤέχνης

Ο χρόνος: 7 Ιουνίου 1942
Ο τόπος : Ιερουσαλήμ, ο "ομφαλός της γης" ,μια ακυβέρνητη πολιτεία ,μια επιτομή της ανθρωπότητας και των παθών της.

Για πρώτη φορά μια συμπαραγωγή του ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ και του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ.

Το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης για πρώτη φορά σε συμπαραγωγή θα παρουσιάσουν την τριλογία του Στρατή Τσίρκα «Ακυβέρνητες πολιτείες». Πρόκειται για ένα διετές εγχείρημα που θα μεταφέρει για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή το εμβληματικό αυτό έργο της μεταπολεμικής νεοελληνικής πεζογραφίας.

Το πρώτο μέρος «Η Λέσχη», θα παρουσιάζεται από τις 17 Μαρτίου έως και 28 Μαϊου στο Yπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, σε δραματουργία – σκηνοθεσία Εφης Θεοδώρου.

Οι Ακυβέρνητες Πολιτείες αποτελούν μια «πολιτισμική κιβωτό». Φέρνοντας κοντά χώρους, πρόσωπα, ιστορίες, μύθους αλλά και μνήμες και αξίες του ελληνισμού της διασποράς, έτσι όπως διασταυρώνεται με τον ευρωπαϊκό και μεσανατολικό περίγυρο, η τριλογία του Τσίρκα δεν έχει χάσει την ιδιότητά της να μιλά στο σύγχρονο άνθρωπο και να είναι σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ.

Στη Λέσχη, στον πρώτο τόμο της τριλογίας, η δράση τοποθετείται στα Ιεροσόλυμα το καλοκαίρι του 1942, την κρίσιμη εκείνη στιγμή που τα χιτλερικά στρατεύματα προελαύνουν στη Μέση Ανατολή και η έκβαση του πολέμου φαίνεται να γέρνει υπέρ του Άξονα. Σε μια κάπως ιδιόμορφη πανσιόν της πόλης συνωστίζονται άνθρωποι όλων των φυλών και των θρησκειών, «ναυάγια της καταιγίδας που σαρώνει τον κόσμο». Ανάμεσά τους ο Μάνος Σιμωνίδης, ένας Έλληνας αριστερός διανοούμενος που βρίσκεται σε ρήξη με την παράνομη αντιφασιστική οργάνωση στην οποία ανήκει και η Έμμη Μπόμπρετσμπεργκ, η όμορφη σύζυγος ενός υπουργού της πρώην Αυστριακής κυβέρνησης, που αναστατώνει τον ανδρικό πληθυσμό με το διάχυτο ερωτισμό της. Μεταξύ τους θα αναπτυχθεί ένας βαθύς όσο και αδιέξοδος έρωτας. Το ερωτικό αυτό σώμα της Έμμης θα σταθεί ο καταλύτης που θα πυροδοτήσει τη δράση στην ακυβέρνητη πολιτεία – ή σωστότερα σε μια πολιτεία που κυβερνάται από μια σειρά από κρυφούς αλλά ισχυρότατους εξουσιαστικούς μηχανισμούς. Έρωτας και πολιτική, πόλεμος και διανόηση συμπλέκονται στη Λέσχη αλλά πάνω από όλα κυριαρχεί το θέμα της μοναξιάς, καθώς όλα τα πρόσωπα της επικής αυτής τοιχογραφίας ζουν «μόνοι και ξεκομμένοι, στο περιθώριο του κόσμου, του έθνους τους», ο καθένας τους «τυλιγμένος μέσα σ’ ένα κύλινδρο μοναξιάς».
Περισσότερα : theatro-technis

Αργυρή Άρκτος στην Berlinale για τον Παλαιστίνιο Raed Andoni

Την Αργυρή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου για το καλύτερο ντοκιμαντέρ κέρδισε για πρώτη φορά ο Παλαιστινιος σκηνοθέτης Raed Andoni με την ταινία "Κυνήγι φαντασμάτων" ( "Istiyad Ashbah"-"Ghost Hunting")

Ο Andoni φυλακισμένος και ο ίδιος στην ηλικία των 18 ετών στην Moscobiyaανα,ένα από τα κυριότερα κέντρα ανάκρισης του Ισραήλ,αναδημιουργεί το σκηνικό όπου πρώην κρατούμενοι συζητούν για τη ζωή στις φυλακές και την ταπείνωση που βίωσαν κατά τη διάρκεια της κράτησής τους.Πάνω απ 'όλα,η ταινία του Andoni μιλάει για βασικά ζητήματα Ανθρωπίνων δικαιωμάτων των κρατουμένων

Με πραγματικά στοιχεία μέχρι τους τίτλους τέλους: Σήμερα βρίσκονται περίπου 7.000 Παλαιστίνιοι στις ισραηλινές φυλακές. Από την έναρξη της ισραηλινής κατοχής στη Γάζα το 1967 ,750.000 βρέθηκαν φυλακισμένοι. Οι περισσότεροι καταδικάστηκαν από στρατοδικεία, άλλοι έχουν χρησιμοποιηθεί ως «κρατούμενοι ασφαλείας», χωρίς δίκη. Δεν υπάρχει σχεδόν καμία οικογένεια Παλαιστινίων χωρίς την εμπειρία της φυλακής.

Κεν Λόουτς: να σταθούμε στο πλευρό των λαών (βίντεο)

Βραβείο καλύτερης βρετανικής ταινίας για το «Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ» του Κεν Λόουτς

Στην ομιλία του, κατα την απονομή των βραβείων Bafta, ο Λόουτς σύντομος ,περιεκτικός,ουσιαστικός, μέσα σε τρία λεπτά κατάφερε να γίνει η φωνή όσων
 δεν έχουν βήμα και να καλέσει όλους τους κινηματογραφιστές να σταθούν στο πλευρό των λαών.

Ο Koudelka φωτογραφίζει στο «Τείχος του Αίσχους»

Το ντοκιμαντέρ "Koudelka Shooting Holy Land" ταξιδεύει ανά τον κόσμο

 «Φωτογράφε απομακρύνσου από τον φράχτη! Πήγαινε πίσω φωτογράφε!», φωνάζει απειλητικά μια ψυχρή, μηχανική φωνή από τα μεγάφωνα, ενώ αυτός κάνει μικρά διστακτικά βήματα μπροστά στο θηριώδες τείχος. Μπροστά σε αυτό το γκρίζο τερατούργημα, παγκόσμιο σύμβολο καταπίεσης που, όπως ο φωτογράφος ομολογεί, τού προκαλεί ταυτόχρονα μίσος αλλά και δέος. Το τείχος δεν είναι άλλο από αυτό που ύψωσε το κράτος του Ισραήλ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη της Δυτικής Όχθης και ο φωτογράφος ένας κατεξοχήν εκπρόσωπος της γενιάς της κοινωνικού χαρακτήρα ντοκουμενταρίστικης φωτογραφίας, Josef Koudelka.

 Ο Koudelka ξεκίνησε να φωτογραφίζει το 2008 στο Ισραήλ λαμβάνοντας μέρος σε ένα συλλογικό project με τίτλο «Αυτός ο Τόπος», στο οποίο συμμετείχαν 11 φωτογράφοι μεταξύ των οποίων και οι Stephen Shore, Wendy Ewald, Jeff Wall, Frédéric Brenner από το οποίο και προέκυψε μια ομαδική έκθεση. Καθένας από αυτούς επικέντρωσε την προσοχή του σε διαφορετικά μέρη. Ο Koudelka, φωτογραφίζοντας σε ασπρόμαυρα πανοραμικά επί πέντε χρόνια εντατικά στις περιοχές γύρω από τις εγκαταστάσεις του τείχους αλλά και μέσα σε κάποιες από αυτές, σε θρυλικά μέρη όπως ο Τάφος της Ραχήλ στη Βηθλεέμ ή το Qalandiya Checkpoint στη Ραμάλα, μας παραδίδει ένα μνημειώδες έργο που κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Τείχος: Ισραηλινά & Παλαιστινιακά Τοπία, 2008-2012», από την Aperture to 2013.

Στις διαδρομές του αυτές τον ακολούθησε κατά βήμα ο κινηματογραφιστής και φωτογράφος Gilad Baram, ο οποίος στήριξε το εγχείρημα αυτό σε ό,τι οργανωτικής φύσης ζήτημα χρειαζόταν και ταυτόχρονα κατέγραψε με την κάμερά του τη μέθοδο με την οποία εργάστηκε ο Koudelka. Δίνοντας έμφαση κατά κύριο λόγο στο κοινωνικό τοπίο το οποίο αποτέλεσε το θέμα της φωτογραφησης, το οποίο υπήρξε η κινητήριος δύναμη για την πραγματοποίηση της φωτογράφησης και το οποίο επικαθορίζει, τελικά, σε μεγάλο βαθμό και το περιεχόμενό των φωτογραφιών, ο Baram κάνει σαφές ότι η διαδικασία στην οποία μπαίνει ένας τέτοιας στόφας concerned photographer δεν ειναι μια αυτοαναφορική έκφραση προσωπικών συναισθημάτων, αλλά μία βαθειά σχέση με τον κόσμο που φλέγεται από το πάθος της δράσης για κοινωνική αλλαγή.

Το οδοιπορικό αυτό οδήγησε στην παραγωγή ενός σπάνιου ντοκιμαντέρ που αφενός αποτελεί έναν δυνατό διάλογο ανάμεσα στην κινηματογράφηση του Baram και τις φωτογραφικές συνθέσεις του Koudelka και αφετέρου μια οπτικοακουστική απόδοση της συμπυκνωμένης βίας που επιβάλλουν τα σύνορα, μια οπτικοακουστική απόδοση ενός πολέμου που δεν τελειώνει ποτέ, μια οπτικοακουστική απόδοση του ασφυκτικού ελέγχου επάνω σε τσακισμένες ζωές. «Το τείχος υπάρχει για να καθυποτάσσει τον υγιή θυμό για όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο», λέει ο ακούραστος 78χρονος που σέρνεται μπλεγμένος μέσα σε συρματοπλέγματα για να δράσει με το δικό του «όπλο» μέσα στην κοιλιά του κήτους.

Το ντοκιμαντέρ κυκλοφόρησε το 2015 και από τότε έχει ταξιδέψει σε διεθνή κινηματογραφικά και φωτογραφικά φεστιβάλ και έχει προβληθεί σε ταινιοθήκες και μουσεία ανά τον κόσμο, ικανοποιώντας την επιθυμία του φωτογράφου να δείξει στους ανθρώπους κάτι που πιθανώς να μην είχαν δει. Και αυτό το κάτι δεν είναι πτώματα ή συμπλοκές. Είναι χώροι. Είναι αυτοί οι χώροι που αποτελούν τις αμείλικτες συντεταγμένες του θανάτου.

 Το ντοκιμαντέρ είνα παραγωγή της Nowhere Films και συμπαραγωγή των Produkce Radim Procházka, Czech TV, Czech Film Center και Post Republic.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
πηγή :aldebaran-Δημήτρης Κεχρής  

φωτογραφίες  εδω 

και DOKU.ARTS

"Τόσο νέος μέσα σ’ έναν τόσο γερασμένο κόσμο" ( Λεόντιος και Λένα )

..
Ο πρίγκιπας Λεόντιος πλήττει νιώθει άδειος, χωρίς καμιά χαρά. Ο (βασιλιάς) πατέρας του επιμένει να τον παντρέψει με τη Λέναμε ,μια πριγκίπισσα που ο Λεόντιος δεν έχει δει ποτέ, .Ο πρίγκιπας οργανώνει τη φυγή του και με τη βοήθεια του ακόλουθού του, Βαλέριου, ξεκινά μια περιπλάνηση μακριά από το βασίλειό του. Στην Ιταλία, ο Λεόντιος συναντά και ερωτεύεται μια "άλλη" κοπέλα.

Ο Γκέοργκ Μπύχνερ ,χρησιμοποιώντας υλικά παραμυθιού ,γράφει μια πικρή "κωμωδία" - απάντηση στον Γερμανικό ρομαντισμό, καταγγέλλοντας την κοινωνική παρακμή και την υποκρισία.Μέσα από την απλή ιστορία του θέτει ερωτήματα .Τι κάνει ο άνθρωπος για να ξεφύγει από την πλήξη του; Είναι μια επανάσταση ενταγμένη μέσα στο ίδιο το σύστημα και πόσο ; Και γιατί η εξουσία κάνει τους ανθρώπους να χάνουν την ταυτότητά τους;

E la fame?
E la fama?

Από την Ελληνική Ραδιοφωνία (1ο και 2ο μέρος) το έργο του Γκέοργκ Μπίχνερ "Λεόντιος και Λένα" ,σε ραδιοφωνική προσαρμογή Δέσπως Διαμαντίδου.

Ολόκληρο το κείμενο,σε μετάφραση Αγγελικής Κουνενιδάκη , μπορείτε να το διαβάσετε εδω

** Ο Γκέοργκ Μπύχνερ (Georg Büchner, Ντάρμστατ 1813 - Ζυρίχη 19 Φεβρουαρίου 1837) ήταν Γερμανός συγγραφέας και δραματουργός.
Στη σύντομη ζωή του συμμετείχε ενεργά σε επαναστατικά κινήματα φιλελευθερισμού και έγραψε διάφορα συγγράμματα διαμαρτυρίας και διεκδικήσεων, όπως «Ο ταχυδρόμος της Έσσης», όπου υποστήριζε τους χωρικούς. Για τη δραστηριότητά του αυτή καταδιώχτηκε από την αστυνομία και κατέφυγε στη Ζυρίχη, όπου έγινε καθηγητής φυσικών επιστημών στο πανεπιστήμιο. Πέθανε πολύ νέος, γι´αυτό και η συγγραφική του παραγωγή είναι μικρή και αποτελεί δείγμα του μεγάλου πνεύματος του συγγραφέα. Το έργο του Μπύχνερ κατατάσσεται στα πρώτα δείγματα του ρομαντισμού.(wikipedia)

Για όλους τους "Ελιοτ" αυτού του κόσμου

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες ,η 2 του Νοέμβρη θα είναι πάντα η μέρα που ο Ε.Τ γύρισε σπίτι

Ενας από τους πιο συγκινητικούς αποχαιρετισμούς στο σινεμά έχει τη δική του ημερομηνία...

Μην ρωτάτε τους λόγους (χάνετε τη μαγεία)..

Από http://flix.gr 

Προσφορά εισιτηρίων από το Θέατρο Τέχνης

αντίβαρο στην επικράτηση του ασήμαντου

Η προσφορά των 3 Ευρώ στο Θέατρο Τέχνης μετατίθεται στις 3 Οκτωβρίου λόγω…βράβευσης!

Μετατίθεται για τις 3 Οκτωβρίου και ώρα 16.00 η προσφορά εισιτηρίων στην τιμή των 3 ευρώ που είχε αναγγελθεί από το Θέατρο Τέχνης για τις 28 Σεπτεμβρίου, καθώς η «Φωνή της Ελλάδας» την Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου στο Studio C της ΕΡΤ θα πραγματοποιήσει εκδήλωση βράβευσης των σπουδαστών της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν για τη συνεισφορά τους στη δημιουργία της εκπομπής με τίτλο «Τα Παραμύθια της Φωνής της Ελλάδας». (Η εκπομπή μεταδίδεται μέσα από τις ραδιοσυχνότητες της «Φωνής της Ελλάδας», του ραδιοφωνικού προγράμματος της ΕΡΤ που απευθύνεται στους Έλληνες του εξωτερικού, με στόχο τη βελτίωση της κατανόησης της ελληνικής γλώσσας στους Έλληνες της διασποράς και τον εμπλουτισμό του λεξιλογίου τους.)

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016, ώρα 16.00, θα πωληθούν εισιτήρια σε προσφορά των 3 ευρώ για τις παραστάσεις της νέας σεζόν 2016 – 2017, με τους εξής όρους:

Α. Θα δοθούν εισιτήρια για 16 παραγωγές της σεζόν (όλες όσες έχουν ανακοινωθεί, εκτός από τα «Αναλόγια 2016» που μπορείτε να παρακολουθήσετε με εισιτήριο των 5 ευρώ και την επανάληψη «Σιχτίρ ευρώ μπουντρούμ δραχμή» που παρουσιάζεται για 6 μόνο παραστάσεις)

Β. Συγκεκριμένα θα δοθούν:
– έως και 150 εισιτήρια για τις παραστάσεις: «Η ζωή είναι ωραία: οδηγός ευδαιμονίας από τον Τσέχωφ», «Ο Σέρλοκ Χολμς και το γαλάζιο ρουμπίνι», «Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα», «Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία».
– έως και 100 εισιτήρια για τις παραστάσεις: «Διάφορες επιλογές Πέτρος», «Relax My Notis», «Φαίδρα», «Η σονάτα του Κρόϊτσερ», «Ο Φόβος τρώει τα σωθικά», «2017», «Ιβάνωφ»
– έως και 50 εισιτήρια για τις παραστάσεις: «Αδαμαντία», «Μια πέτρα λάθος», «Ακυβέρνητες πολιτείες: Η Λέσχη».
– έως και 20 εισιτήρια για τις παραστάσεις : «Θουκιδίδης δραματικός, το θέατρο του πολέμου»,
«Ερωτόκριτος»

Γ. Η προσφορά ισχύει και στα δυο ταμεία του Θεάτρου (Πεσμαζόγλου 5 & Φρυνίχου 14).

Δ. Η ώρα έναρξης της προσφοράς είναι αυστηρά στις 16.00. Η διαδικασία θα διαρκέσει μέχρις εξαντλήσεως του συγκεκριμένου αριθμού εισιτηρίων που θα προσφερθούν ανά παραγωγή.

Ε. Κάθε θεατής που φτάνει στο ταμείο δικαιούται να αγοράσει έως και δύο εισιτήρια για κάθε παράσταση, για όσες παραστάσεις της περιόδου επιθυμεί – ακόμη και για όλες, εφόσον δεν έχουν εξαντληθεί τα εισιτήρια που ορίστηκαν ως όριο της προσφοράς για κάθε παράσταση του ρεπερτορίου.

ΣΤ. Θα τηρηθεί αυστηρή σειρά φυσικής προτεραιότητας χωρίς τη χρήση γραπτής ή άλλης λίστας.

Ζ. Μόλις εξαντλούνται τα προσφερόμενα εισιτήρια κάποιας παραγωγής, οι φίλοι του Θέατρου που θα έχουν προσέλθει στα ταμεία, θα ενημερώνονται άμεσα από το Θέατρο.

Η. Παρακαλείσθε να έχετε ενημερωθεί για το πρόγραμμα της περιόδου 2016-17 από το site του Θέατρου Τέχνης και να έχετε κάνει την επιλογή των παραστάσεων που επιθυμείτε να παρακολουθήσετε, ώστε να κερδηθεί χρόνος αναμονής για όλους τους φίλους του Θεάτρου.

Ζ. Το Θέατρο Τέχνης παρακαλεί να τηρηθούν και να γίνουν σεβαστοί οι όροι της προσφοράς. Θα προσπαθήσουμε καθ΄ όλη τη διάρκεια της χρονιάς να είμαστε κοντά σας με προσφορές, αλλά και τιμές εισιτηρίων προσιτές σε όλους.

Ταμεία

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν
Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα (χάρτης)
τηλέφωνο ταμείου: 2103228706

Θέατρο Τέχνης Καρολου Κουν
Φρυνίχου 14, Πλάκα (χάρτης)
τηλέφωνα ταμείου: 2103222464 & 2103236732

Από theatro-technis

Μονάχα οι δημιουργοί αντέχουν σε μεγάλο κοίταγμα

οι νότες του Νίνο Ρότα συναντούσαν τα οράματα του Φελίνι και όλα ήταν Μαγεία

Ο Federico Fellini περιγράφει τη σχέση του με το Nino Rota

"Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων των ταινιών μου συνηθίζω να χρησιμοποιώ ορισμένους δίσκους σαν μουσική επένδυση. Η μουσική μπορεί να καθορίσει μια σκηνή, να της δώσει ένα ρυθμό, να υποδείξει μια λύση, την έκφραση ενός προσώπου. Ντρέπομαι αλλά υπάρχουν μοτίβα που εξακολουθώ χρόνια να χρησιμοποιώ, το Η Τιτίνα, το Εμβατήριο των μονομάχων, επειδή είναι δεμένα με συγκινήσεις, με θέματα βαθιά ριζωμένα. Φυσικά, συμβαίνει όταν τελειώνω το γύρισμα του φιλμ να δένομαι συναισθηματικά με αυτό το μουσικό σχόλιο και να μη θέλω να το αλλάξω. Ο Νίνο μου έδινε πάντα δίκιο, έλεγε ότι τα μοτίβα με τα οποία είχα γυρίσει το φιλμ ήταν υπέροχα, ακόμη κι αν επρόκειτο για την πιο γλυκανάλατη και γελοία καντσονέτα, ότι ήταν αυτά ακριβώς που έπρεπε και ότι ο ίδιος δεν θα τα κατάφερνε καλύτερα. Και ενώ έλεγε αυτά έπαιζε χτυπώντας τα πλήκτρα του πιάνου. «Τι ήταν αυτά;» ρωτούσα μετά από λίγο, «τι έπαιζες;». «Πότε;» ρωτούσε ο Νίνο με ύφος αφηρημένος. «Τώρα», επέμενα , «ενώ μιλούσες, έπαιζες κάτι»,. «Α ναι;» μου έλεγε ο Νίνο. «Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι πια». Και μου χαμογελούσε με ύφος καθησυχαστικό, σαν να μου έλεγε ότι δεν έπρεπε να έχω τύψεις ή αμφιβολίες, οι δίσκοι που είχα χρησιμοποιήσει ήταν ωραιότατοι. Και στο μεταξύ εξακολουθούσε να χαϊδεύει τα πλήκτρα του πιάνου σαν από σύμπτωση.

Έτσι γεννιόντουσαν τα καινούρια μοτίβα του φιλμ που με κατακτούσανε αμέσως, και με κάνανε να ξεχνάω την επίδραση των παλιών τραγουδιών που είχα χρησιμοποιήσει κατά το γύρισμα. Εγώ καθόμουν εκεί, κοντά στο πιάνο, να του διηγούμαι την ταινία, να του εξηγώ τι ήθελα να μεταδώσω με αυτή την εικόνα, με αυτή τη σεκάνς. Μα αυτός δεν με πρόσεχε, ήταν αφηρημένος, αν και συγκατένευε, αν και έλεγε ναι, με χειρονομίες συγκατάθεσης. Στην πραγματικότητα έπιανε επαφή με τον ίδιο τον εαυτό του, με τα μουσικά μοτίβα που είχε ήδη μέσα του. Και όταν αυτή η επαφή είχε εγκατασταθεί, δεν σε παρακολουθούσε πια, δεν σε άκουγε, έβαζε τα χέρια στα πλήκτρα και ξεκινούσε σαν μέντιουμ, σαν πραγματικός καλλιτέχνης. Στο τέλος του έλεγα: «Είναι πανέμορφο». Μα αυτός μου απαντούσε «Δεν το θυμάμαι πια». Ήταν καταστροφές τις οποίες αργότερα αντιμετωπίζαμε με μαγνητόφωνο και όργανα καταγραφής. Έπρεπε όμως να τα βάζουμε σε λειτουργία χωρίς να το αντιλαμβάνεται, αλλιώς η ουράνια επαφή διακοπτόταν.

Ήταν πραγματική χαρά να δουλεύεις μαζί του. Αισθανόσουν τόσο κοντά τη δημιουργικότητά του που σου μετέδιδε ένα είδος μεθυσιού, τόσο ώστε να νομίζεις πως τη μουσική την έκανες εσύ ο ίδιος.

Ο Νίνο έφτανε πάντα στο τέλος, όταν το στρες για τις λήψεις, το μοντάζ, το ντουμπλαζ ήταν στο φόρτε του. Όταν όμως, έφτανε το στρες εξαφανιζόταν και όλα μεταμορφώνονταν σε γιορτή, η ταινία έμπαινε σε μια χαρούμενη, ήρεμη, φανταστική ατμόσφαιρα από την οποία ξαναγεννιόταν. Και πάντα μου έκανε έκπληξη όταν αφού είχε βάλει στο φιλμ τόσο αίσθημα, συγκίνηση, γυρνούσε προς εμένα και με ρωτούσε για τον πρωταγωνιστή: «Μα αυτός ποιος είναι;». «Είναι ο πρωταγωνιστής», του απαντούσα. «Και τι κάνει;» πρόσθετε με έναν τόσο επίπληξης. «Εσύ ποτέ δεν μου λες τίποτα.». Η φιλία μας ζούσε στη βάση των ήχων."

Και αν βρεθείτε στην Άνδρο ,μην ξεχάσετε το αφιέρωμα στον Φελίνι 1-7 Αυγούστου από το φεστιβάλ Άνδρου .
πηγη : Φεστιβάλ Άνδρου
Ολόκληρο το πρόγραμμα του φεστιβάλ εδω : http://www.festivalandros.gr/

Εικόνα :Οι δύο καλλιτέχνες,σκίτσο του Federico Fellini

Ένα ταξίδι σε ένα όνειρο ..(Ma La Vita Continua -Las noches de Cabiria)

Ημερολόγια Αλληλεγγύης ( για τους πρόσφυγες στην Μυτιλήνη) από το Θέατρο Τέχνης

Ημερολόγια Αλληλεγγύης

Μια παράσταση για τους πρόσφυγες στην Μυτιλήνη
μέσα από τα ημερολόγια των Χρήστου Αγγελάκου και Γιώργο Τυρίκου-Εργά

Από 13 έως 17 Ιουνίου κάθε βράδυ στις 21.15
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν | Φρυνίχου
Φρυνίχου 14, Πλάκα (χάρτης)
τηλέφωνα ταμείου: 2103222464 & 2103236732
Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ & 10 ευρώ (μειωμένο)

Έσοδα θα διατεθούν για τις ανάγκες των προσφύγων.
Όσοι θεατές επιθυμούν μπορούν επιπλέον της αγοράς του εισιτηρίου τους
να καταθέσουν απευθείας και τρόφιμα ή είδη πρώτης ανάγκης.

Βρισκόμαστε στη Μυτιλήνη, Καλοκαίρι του 2015. Κάποιοι εθελοντές κάτοικοι της Λέσβου και άλλοι που έρχονται από άλλες πόλεις. Τρέχουν για να βοηθήσουν στην διάσωση και την φιλοξενία των προσφύγων. Και βέβαια κρατούν ημερολόγια. Τα χρόνια αυτά έμελλε να μας δοκιμάσουν με έναν τρόπο που ποτέ ίσως δεν είχαμε φανταστεί. Έμελλε να μας φέρουν σε επαφή με εικόνες και ιστορίες που μοιάζουν ξαναζωντάνεμα της μικρασιατικής καταστροφής, που ακούγαμε από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Άνθρωποι βγαίνουν από τις βάρκες και άνθρωποι που χάνονται μέσα στο νερό. Παιδιά που διασώζονται και άλλα που τα ξερνάει το κύμα στις ακτές του νησιού. Ατέλειωτες ουρές οδοιπόρων που πάνε από το ένα μέρος στο άλλο για να βρουν κατάλυμα και βέβαια τον περιπόθητο τρόπο διαφυγής για την Ευρώπη του ονείρου. Σύριοι, Αφγανοί, Πακιστανοί που έρχονται στη χώρα μας διωγμένοι από τον πόλεμο με σκοπό να περάσουν στη Δύση. Και Άνθρωποι –με άλφα κεφαλαίο- που τρέχουν όλη μέρα και βοηθούν. Αυτοί οι τελευταίοι μας αφηγούνται τις ιστορίες που είδαν

Πέντε ηθοποιοί αφηγητές προσπαθούν να μας μεταφέρουν μέσα από την τέχνη της μουσικής αφήγησης -υπό τους ήχους των ρυθμών, των μελωδιών και του τραγουδιού της Φένιας Παπαδόδημα- το αίσθημα της αγωνίας απέναντι στο θάνατο που προσπαθείς να αποτρέψεις, της οργής απέναντι στο ανείπωτο άδικο που γεννά ο πόλεμος, της αγάπης και του ελέους για τον διπλανό που είναι ζωογόνος δύναμη. Το τεράστιο έργο των κατοίκων της Λέσβου από τη μία, αλλά και των εθελοντών που έτρεξαν τον πρώτο καιρό της μεγάλης προσφυγικής ροής στο νησί από την άλλη.

Οι ιστορίες είναι σκοτεινές. Οι ιστορίες είναι φωτεινές. Είμαστε ρατσιστές και δεν είμαστε. Είμαστε απάνθρωποι και ελεήμονες. Απέναντι στους αδιάφορους, ειμαστε εκείνοι που συνδράμουν. Απέναντι στα σκοτάδια της ψυχής, είμαστε ο παρήγορος λόγος, η παρήγορη κίνηση. Η θλίψη για το χαμό του ενός, αντάμα με χαρά για την σωτηρία του άλλου . Ο εθελοντής σαν ένας γιατρός που βλέπει κρίνει και δρα. Και ο ηθοποιός που σαν αφηγητής, βαθαίνει στο συναίσθημα, το ξεπερνά και συνεχίζει να διαβάζει για να μεταφέρει στον κόσμο ένα μήνυμα ζωής.
 Η Οδύσσεια δεν είναι πια ένα κείμενο παλιό, των σχολικών μας χρόνων. Είναι το απόλυτο παρόν ανθρώπων που είναι δίπλα μας σήμερα -που μέχρι χθες ήταν ακριβώς σαν εμάς- που μπήκαν στις ίδιες θάλασσες και βγήκαν ή δεν βγήκαν μέσα από τα ίδια κύματα, που εμείς μέχρι τώρα είχαμε μάθει μόνο να κολυμπάμε τα καλοκαίρια. Ποτέ μετά από όλα αυτά, το Αιγαίο δεν θα ΄ναι μόνο ένα «απέραντο γαλάζιο»

Στ ανοιχτά του πέλαγου σε καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και σου ρίξανε
Αμαρτία μου νάχα κι εγώ μιαν αγάπη
Μακρινή μητέρα, ρόδο μου αμάραντο
⦁ όπως λέει ο Ο Ελύτης
Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Μουσική σύνθεση: Φένια Παπαδόδημα
Επεξεργασία Βίντεο: Ίρις Κατσούλα
Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου & Βασίλης Μαθιουδάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Εύα Οικονόμου-Βαμβακά
Ερμηνεύουν: Φένια Παπαδόδημα, Τάσος Κορκός, Χριστίνα Κωστέα,
Βασίλης Παπαδημητρίου, Χριστίνα Παπατριανταφύλλου

 Θέατρο Τέχνης

Τα "απαγορευμένα"

Ο ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ 
Ηχογράφηση, του 1977, του παραμυθιού του Όσκαρ Ουάιλντ για την ραδιοφωνική εκπομπή του Νίκου Πιλάβιου "Κάθε Σάββατο και κάτι άλλο".Διαβάζει ο Δημήτρης Χόρν

while soft winds shake the barley

"..Η γενική τάση σήμερα είναι να αρνούμαστε την Ιστορία σχεδόν ολοκληρωτικά. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας δημιουργούν την αίσθηση ότι εμείς είμαστε η Ιστορία, ότι Ιστορία είναι αυτό που συμβαίνει εδώ και τώρα. Το παρελθόν είναι σχεδόν σαν να έχει διαγραφεί για τα μέσα ενημέρωσης. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε. Εγώ πάντως βλέποντας τηλεόραση νιώθω ότι ο κόσμος γεννήθηκε πριν από δύο ώρες το πολύ. Εσείς;"
Ken Loach (συνέντευξη στον Θ.Λάλα -Το Βήμα 15/11/1998)

Twas hard for mournful words to frame,
to break the ties that bound us,
ah but harder still to bear the shame,
of foreign chains around us,
And so I said: the mountain glen,
I’ll seek at morning early,
and join the brave united men,
while soft winds shake the barley,
 
Robert Dwyer Joyce (1830-1883)

Το ποίημα που βάφτισε την ταινία «Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι» του Ken Loach ακούγεται σα μοιρολόι ,καθώς ξετυλίγεται η ιστορία της γενναίας αντίστασης και της τελική περιθωριοποίησης του IRA ..
Οι συγκυρίες φτιάχνουν τους ήρωες και τους επαναστάτες,είχε πει ο σκηνοθέτης σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Θ.Λάλα.Έτσι στην ταινία καμία «υψηλή» αξία και ιδιότητα δεν χαρίζεται εκ των προτέρων, στο επίκεντρο του φιλμ τοποθετείται ένας… κατά λάθος αγωνιστής, που μόλις την τελευταία στιγμή αποφάσισε να ενταχθεί στον ιρλανδικό απελευθερωτικό αγώνα.

Ο Λόουτς,εστιάζει στο θέμα της συνείδησης, βάζει τον κεντρικό ήρωα της ταινίας του να απευθύνεται σε κάποιους συντρόφους του, οι οποίοι πίστεψαν στην κολοβή εθνική ανεξαρτησία, που τους πρόσφερε η Αγγλία και ήθελαν να καταθέσουν τα όπλα, λέγοντας κάτι σημαντικό που μας αφορά όλους (και εμάς που, υποτίθεται, τελειώσαμε με το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας και είμαστε ανεξάρτητο εθνικά κράτος, πια): «Συμφωνήσαμε, λέει ο κεντρικός ήρωας, να σταματήσουμε τον ένοπλο αγώνα μόνον όταν ολοκληρωθεί η εθνική ανεξαρτησία. Και η εθνική ανεξαρτησία δεν περιλαμβάνει μόνον τους ανθρώπους, αλλά και τα χωράφια και τα εργοστάσια, ολόκληρο τον πλούτο της χώρας. Και αυτά πρέπει να απελευθερωθούν και να περάσουν στα χέρια του λαού. Μόνο τότε θα υπάρξει πραγματική εθνική ανεξαρτησία».
 (πληροφορίες απο : το Βήμα , cine.gr και yotube) 

Χρυσός Φοίνικας στον Κεν Λόουτς για τον ξυλουργό Daniel Blake

Διέψευσε τα προγνωστικά η ταινία του Κεν Λόουτς «I, Daniel Blake» (Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ) και κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο 69ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.

Είναι η δεύτερη φορά ,μετά το αριστουργηματικό «Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι» το 2006,που ο βρετανός σκηνοθέτης φεύγει απο τις Κάννες με το μεγάλο βραβείο.

Η ταινία "Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ" αφηγείται την ιστορία ενός 59χρονου ξυλουργού που αναγκάστηκε να σταματήσει τη δουλειά μετά απο οξύ καρδιακό επεισόδιο ,ωστόσο η υπεύθυνη της πρόνοιας τον βρίσκει σε φόρμα..
Ο Κεν Λόουτς  μάχεται για την κοινωνική πρόνοια καταγγέλοντας τη λιτότητα,τη γραφειοκρατεία ,τη διάλυση του κοινωνικού συστήματος ,το θέμα των επιδομάτων στη Βρετανία και τις κοινωνικές αδικίες μέσα από τα μάτια ενός ανέργου.

"Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και αναγκαίος-Ο νεοφιλελευθερισμός απειλεί να μας φτάσει στην καταστροφή, στη δυστυχία εκατομμυρίων ανθρώπων, από την Ελλάδα ως τη Βραζιλία",δήλωσε ο Κεν Λόουτς κατά την παραλαβή του βραβείου του.

Η δουλειά μου είναι να νοιάζομαι. Αυτό ξέρω (όταν ο Alan Rickman τίμησε την Ρέιτσελ Κόρι αφυπνίζοντας συνειδήσεις)

Οι αντιδράσεις στα ΜΜΕ αλλά και social media για το θάνατο του βρετανού ηθοποιού Alan Rickman οδήγησε πολλούς να θυμηθούν οχι μόνο τις υποκριτικές του ικανότητες του ,αλλά και τον ρόλο που διαδραμάτισε τιμώντας το όνομα και τον αγώνα της Ρέιτσελ Κόρι,αφυπνίζοντας τη δύση .

Ηταν 16 Μαρτίου του 2003, στην Παλαιστίνη, όταν η Ρέιτσελ μαζί με μια χούφτα ακτιβιστές απ’ όλον τον κόσμο, προσπαθούσε να δημιουργήσει ανθρώπινο τείχος για να μην κατεδαφιστεί το σπίτι μιας φτωχής παλαιστινιακής οικογένειας απο γιγαντιαία μπουλντόζα «Κατερπίλαρ» του Ισραηλινού στρατού. Ο στρατιώτης-οδηγός της μπουλντόζας την έλιωσε χωρίς δισταγμό όταν στάθηκε μπροστά στο θηριώδες μηχάνημα.
Έκτοτε το όνομά της έγινε σύμβολο της ανιδιοτελούς, ειρηνικής διεθνούς αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό.

Δύο χρόνια αργότερα, ο Alan Rickman, σε συνεργασία με τη δημοσιογράφο της «Guardian» Katharine Viner, δραματοποιεί τα ημερολόγια και κείμενά της, με τον τίτλο «My name is Rachel Corrie».
 Η Ρέιτσελ ιδεαλίστρια, μαχητική, διψασμένη για δικαιοσύνη, θέτει αμείλικτα ερωτήματα, κάνει αιχμηρές σκέψεις για την υποκρισία, την ισοπεδωτική εξουσιαστική αντίληψη σε ΗΠΑ και Ισραήλ.  «Δεν μπορείς να το φανταστείς αν δεν το δεις... Η ζωή δεν είναι έτσι παντού... Πρέπει να αντιστέκεσαι με κάθε κόστος... Η δουλειά μου είναι να νοιάζομαι. Αυτό ξέρω».

Το έργο ανέβηκε στο Royal Court Theatre του Λονδίνου και η παράσταση σημείωσε μεγάλη επιτυχία.  Επόμενος σταθμός ήταν η Νέα Υόρκη. Όμως οι προγραμματισμένες παραστάσεις στο New York Theatre Workshop ακυρώθηκαν λόγω αντιδράσεων απο το εβραϊκό λόμπι και ο Alan Rickman (αλλά και άλλοι καλλιτέχνες ) μίλησε για λογοκρισία που γεννήθηκε απο φόβο.

"Η Ρέιτσελ Κόρι δε ζούσε στην τσέπη κανενός, αλλά μόνο για τον εαυτό της. Ανεξάρτητα από το αν κανείς είναι φιλικά διακείμενος απέναντί της ή όχι, η φωνή της είναι σαν μια σάλπιγγα μες στην ομίχλη και πρέπει να ακουστεί."
Άλαν Ρίκμαν

Το Θέατρο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αλλά αυτό που μπορεί να κάνει ,ένα έργο τόσο καλό σαν αυτό ,είναι να κινητοποιήσει το ενδιαφέρον μας ,να μας πληροφορήσει ,να αφυπνίσει συνειδήσεις,έγραψε ο Guardian

Αυτό δεν πρέπει να είναι άλλωστε και ο σκοπός της Τέχνης; Οχι καθρέφτης όπου καθρεφτίζεται ο κόσμος, αλλά ένα σφυρί με το οποίο του δίνουμε σχήμα ( Β.Μ)

. My Name Is Rachel Corrie_The Play from No Lies Radio on Vimeo.

Πηγές : Alan Rickman and the pro-Palestinian play
 Αιώρα 
youtube
Vimeo 

Το έργο ανέβηκε και στην Ελλάδα  στο Θέατρο Νέου Κόσμου, σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου
Ρέιτσελ η Δήμητρα Σύρου Στο  βουβό ρόλο του χρόνου και της συλλογικής συνείδησης η Μάρω Αγρίτη.
 Το όνομά μου είναι μνήμη

  

Στα ελληνικά κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Αιώρα
Το όνομά μου είναι Rachel CorrieΈργο βασισμένο στα κείμενα της Rachel Corrie που επιμελήθηκαν οι Alan Rickman και Katharine Viner.
Μετάφραση: Νάνσυ Τρικκαλίτη

ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ ΝΤΙΚΑΠΡΙΟ: Μοιράζομαι το βραβείο μου με τις αυτόχθονες φυλές όλου του κόσμου!

Στην τελετή απονομής των βραβείων«Golden Globes» (Χρυσές Σφαίρες), που παρουσίασε ο Βρετανός κωμικός Ρίκι Τζερβές, η ταινία «The Revenant» απέσπασε το βραβείο Καλύτερης Δραματικής Ταινίας.

O σκηνοθέτης της Αλεχάντρο Γκονσάλες Ινιάριτου κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Σκηνοθεσίας, ενώ ο πρωταγωνιστής, Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, επιβεβαίωσε τις προβλέψεις που τον ήθελαν φαβορί αποσπώντας το βραβείο Α΄ Ανδρικού Ρόλου σε δραματική ταινία.

Στην τελετή παραλαβής της χρυσής σφαίρας έκλεισε τη μικρή του ομιλία λέγοντας:
«Τέλος, θέλω να μοιραστώ αυτό το βραβείο με όλους τους ανθρώπους των Πρώτων Εθνών που εκπροσωπούνται σε αυτήν την ταινία και όλες τις αυτόχθονες κοινότητες σε όλο τον κόσμο. Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε την ιστορία σας και να προστατεύσουμε τη γη σας από εταιρικά συμφέροντα και ανθρώπους που είναι εκεί έξω για να την εκμεταλλευτούν. Έφτασε η ώρα να ακούσαμε τη φωνή σας και να προστατεύσουμε αυτόν τον πλανήτη για τις μελλοντικές γενιές». (3:16 στο βίντεο)

Πηγή (μετάφραση) WaterVolo

"..όπως ο καλλιτέχνης οφείλει, να σπάσει τον καθρέφτη-γιατί η αλήθεια μάς κοιτά στα μάτια από την άλλη πλευρά αυτού του καθρέφτη.."  

Χαρολντ Πίντερ ομιλία στην απονομή του Νόμπελ

 

Ένας θαυματοποιός απ'το "σύμπαν" του Τσάπλιν

Ο θαυματοποιός έρχεται απ'το "σύμπαν" του Τσάπλιν. Οι διάλογοι ελάχιστοι ,μιλάνε τα χρώματα ,τα σκίτσα ,η μουσική,η έκφραση ,οι σιωπές .Η ταινία είναι βασισμένη σε ένα (ξεχασμένο από το 1956) ανέκδοτο σενάριο του Γάλλου κωμικού Jacques Tati. Μιλάει για την αποξένωση, την εμπορευματοποίηση της τέχνης και φυσικά τη μαγεία.

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας Τατίτσεφ (πραγματικό όνομα του Ζακ Τατί) είναι ένας θαυματοποιός, φανατικός καπνιστής, ο οποίος καθώς οι εποχές αλλάζουν, δεν καταφέρνει να κεντρίσει την προσοχή και το ενδιαφέρον του κοινό όπως στο παρελθόν. Έτσι, αφού ψάξει πολλές φορές μάταια για δουλειά, παίρνει το άσπρο κουνέλι του και καταλήγει σε ένα απομακρυσμένο νησί της Σκοτίας, στο οποίο καλά καλά δεν υπήρχε φως. Εκεί γνωρίζει μια νεαρή κοπέλα που τον γοητεύει με την αθωότητα της. Η ίδια είναι φανερά εντυπωσιασμένη από τον ίδιο και πιστεύει ότι τα κόλπα του είναι αληθινά. Αυτός, για να μην την απογοητεύσει, της χαρίζει δώρα τα οποία προκύπτουν από τα μαγικά του, αλλά για τα οποία πρέπει να δουλέψει σκληρά για να τα αγοράσει.
Ελεγεία και νοσταλγία για μια εποχή που τελειώνει -από τις πιο όμορφες σκηνές εκείνη στο φινάλε με τα φώτα να σβήνουν στο μιούζικ χολ που εξαφανίζεται..

Ο Σιλβέν Σομέ ,δημιουργός επίσης του εξαιρετικού καρτούν «Το τρίο της Μπελβίλ» ,προτίμησε τον παλιό, χειρωνακτικό τρόπο φτιαξίματος των σχεδίων αντί της ψηφιακής «μηχανικής, απρόσωπης» (όπως τη χαρακτηρίζει) τεχνικής ή της εξίσου απρόσωπης τεχνικής τού 3-D, για να φτιάξει τις όμορφες, θαυμάσιες, παλαιικές εικόνες του Εδιμβούργου

Δείτε την ταινία εδω :The Illusionist. Γαλλία, 2010. Σκηνοθεσία: Σιλβέν Σομέ
Πληροφορίες απο cine.gr enet.gr
και Νίκος Φενεκ Μικελίδης

«Τα κορίτσια της βροχής» είναι το πείσμα για την εδραίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας

Με «Τα κορίτσια της βροχής»,το κύκνειο άσμα  της Αλίντας Δημητρίου, ολοκληρώνεται η τριλογία για τη συμμετοχή της Γυναίκας στους πολιτικούς αγώνες κατά το δεύτερο μισό του αιώνα που μας πέρασε. Μια συμμετοχή που έχει αποσιωπηθεί.

Η ταινία αναφέρεται αποκλειστικά στις γυναίκες που ταλαιπωρήθηκαν και κακοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της επταετίας και σήμερα καταθέτουν τη μαρτυρία τους. Τα κορίτσια της βροχής τον καιρό της Χούντας ήταν μόλις είκοσι χρονών. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν χωρίς να προδώσουν τα ιδανικά τους. Πάλεψαν ισάξια δίπλα στους άντρες εκείνης της εποχής που αγωνίζονταν για τη δημοκρατία. Στην ταινία καταθέτουν τη μαρτυρία τους 50 γυναίκες. Είναι ακόμη πολύ νέες, ενεργές και εξακολουθούν να πιστεύουν στον αγώνα που έκαναν.

 Είναι γυναίκες απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα που ακόμα και σήμερα τις δένει μια δυνατή φιλία. Τις χαρακτηρίζει η ίδια περηφάνια, με τις Γυναίκες της Αντίστασης, το ίδιο ήθος, το ίδιο πείσμα για την εδραίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τα κορίτσια της βροχής θεωρούν, μάλιστα, τον εαυτό τους συνέχεια των Γυναικών της Εθνικής Αντίστασης.

 Μια από αυτές είπε «…είμαστε η συνέχειά τους και η δική μας συνέχεια είναι η σημερινή νεολαία» και το είπε αυτό μια γυναίκα που της αφαίρεσαν τη δυνατότητα να κάνει παιδιά.

Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου 

GoodBye Blue Sky

did you ever wonder why we had to run for shelter when the
promise of a brave new world unfurled beneath a clear blue
sky?

Στην ανατολική Μεσόγειο πετούν πια περισσότεροι πύραυλοι και αεροπλάνα απο πουλιά ....