Επέτειος εθνεγερσίας παγιδευμένη στην υποτέλεια διεθνών ανέσεων. Άπραγα
λόγια, ένδεια, ανημπόρια... Στην εποχή της λήθης, να θυμάμαι. Το "μη
φοβού" Ευαγγελισμός. Πάθος πικρό η οδός προς την Ανάσταση. "Όσοι το
χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι· θέλει
Αρετή και Τόλμην η Ελευθερία".
Υπάρχουν ταινίες που απαγορεύεται να μην έχεις δει .Το Ξυπόλητο τάγμα του Γρηγόρη Θαλασσινού ( Γκρεγκ Τάλλας) είναι μια από αυτές .Γυρισμένο το 1953 ,είναι απο τις πρώτες ταινίες του Ελληνικού νεορεαλιστικού κινηματογράφου ,την οποία πολλοί κριτικοί τοποθέτησαν στην ίδια θέση με το «Ρώμη- ανοχύρωτη πόλη» του Ροσελίνι.
Ένας άντρας σταματά έναν πιτσιρικά που κλέβει ένα πορτοφόλι και του αφηγείται την ιστορία των παιδιών που αποτελούσαν το "ξυπόλητο τάγμα",προσπαθώντας να επιβιώσουν κατά τη διάρκεια της Κατοχής.Όταν τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης επιτάσσονται από τους Γερμανούς, καταφεύγουν σ' ένα απομακρυσμένο, μισογκρεμισμένο κτίριο και, έχοντας φτιάξει μια καλόκαρδη "συμμορία", κλέβουν από τους Γερμανούς και τους μαυραγορίτες για να συντηρούνται αλλά και να βοηθούν τους ανθρώπους γύρω τους, μαζί κι εκείνους της Αντίστασης. Με κίνδυνο της ζωής τους έκλεβαν από τους Γερμανούς, και τους συνεργάτες τους, τρόφιμα και φάρμακα τα οποία μοίραζαν σε όσους τα είχαν ανάγκη. Μέχρι και αντιστασιακούς βοήθησαν, φυγαδεύοντας έναν αξιωματικό των συμμάχων.
Στο τέλος, ο πιτσιρικάς ακολουθεί τον άντρα στο ορφανοτροφείο και αποφασίζει να μείνει εκεί.
Φυσικό σκηνικό η Θεσσαλονίκη στις αρχές της δεκαετίας του '50,εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία του Μιχαήλ Γαζιάδη, του ανθρώπου που είναι ένα από θεμέλια του εγχώριου κινηματογράφου και τη θαυμάσια συμφωνική μουσική του Μίκη Θεοδωράκη (με τη Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών) ,η Μαρία Κωστή, ο Νίκος Φέρμας και τα παιδιά του Αναμορφωτηρίου Θεσσαλονίκης ,στις οθόνες σας.
Για εκείνους τους δάσκαλους που, αναζητώντας την κρυμμένη μαγεία που κρύβεται πίσω απο τις λέξεις,άλλαξαν τις ζωές μας . (ημέρα των εκπαιδευτικών σήμερα)
Από Οι ταινίες που αγάπησα (ο τίτλος "Στον Δάσκαλο"-Κωστής Παλαμάς)
Μια φωνή σβήνει στη γωνιά του δρόμου μια φωνή Ανάβει στα ψηλά πατώματα θα κατεβεί σιγά Σιγά τα σκαλοπάτια θα ψαύσει τη γη θα τρυπώσει Μέσα στη γη θα βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά Θα την καταπατούν άγρια θηρία λοστοί ρόδες Αυτοκινήτων σίδερα και τσιμέντα ο ήχος της Θα 'χει κραδασμούς φωτιάς θα μοιάζει με παράπονο Ερωτικό θα ρυτιδώνει τη σιωπή απλωμένο λάδι
Ο ποιητής θα γονατίσει τρυφερός Θα σκαλίσει το χώμα Θα την πάρει στην παλάμη του Να τη φυτέψει στη γλάστρα
Την άνοιξη θ' ανθίσουν πολλές μικρές φωνές
Η φωνή και ο ποιητής-Κλείτος Κύρου (Συλλογή Κλειδάριθμοι 1963)
Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης: Θεατρικό αναλόγιο 1-Ποίηση Σάββατο 18-3-2017 στο Βασιλικό Θέατρο
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε συνεργασία με την Εταιρία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και με τη συμμετοχή του Καλλιτεχνικού Σχολείου Θεσσαλονίκης θα παρουσιάσουν με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης το «Θεατρικό αναλόγιο 1-Ποίηση» σε σκηνοθετική επιμέλεια της Αλεξάνδρας Μυλωνά, το Σάββατο 18 Μαρτίου στις 17:30 στο Φουαγιέ του Βασιλικού Θεάτρου.
της νύχτας η ακταιωρός τους πλάνητες μαζεύει,
με χάδια τους χαζεύει, με χίλια ξωτικά.
Ξεχύνεται απ' τ' αμπάρια της κρασί βαλσαμωμένο,
κόκκινο, κεντημένο με σταυροβελονιά.
ΕΠΩΔΟΣ:
Όσοι σέρνονται τις νύχτες
πέφτουνε σε μαύρες τρύπες
Ρίξε το σπίρτο μέσα σου, ρίξε το παραμύθι
να ζοριστούν τα στήθη και να `ρθουν πιο κοντά.
Στους άλλους πάντα δίνουμε ό,τι μας περισσεύει
μα η μέθη δυσκολεύει θαρρώ τα πράγματα.
Στη μέση η Φιλίποβνα και γύρω οδαλίσκες
ακόμα δε συνήλθες άσωτε υιέ.
Από παντού ακούγονται ζουρνάδες και νταούλια:
παρακαλάς την πούλια να ψήσει έναν καφέ.
Στίχοι-Μουσική:
Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ουτς - αλτί μόνο καπνίζω, τη φωνούλα μου τσακίζω, τη φωνούλα μου τσακίζω, Ουτς - αλτί μόνο καπνίζω.
Πρωτομάνα - τριτομάνα τ' ουρανού ευχή και μάννα, τ' ουρανού ευχή και μάννα της Ανατολής νιρβάνα.
Έξι, οχτώ κι οχτώ αζώτου το χαρμάνι του ασώτου, το χαρμάνι του ασώτου Έξι, οχτώ κι οχτώ αζώτου.
Στο Ηράκλειο, στην Ξάνθη του καπνού μαζεύω τ' άνθη, τα τσεμπέλια τ' Αγρινίου απ' την πρώτη Γυμνασίου.
Πρωτομάνα - τριτομάνα τ' ουρανού ευχή και μάννα, τ' ουρανού ευχή και μάννα της Ανατολής νιρβάνα.
Στίχοι: Θοδωρής Γκόνης Μουσική: Κώστας Παπαδόπουλος Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης
Παραμονή Χριστουγέννων σήμερα και ένα ζευγάρι αναζητά κατάλυμα στη Βηθλεέμ. Τα πάντα όμως είναι κλειστά λόγω εορτών και το ζευγάρι καταλύει σε στάβλο. Το πιο σημαντικό πρόσωπο της Ιστορίας των ανθρώπων γεννιέται στο πιο ταπεινό μέρος του κόσμου.
Η πορεία για την αντιπαράθεση με το Ιερατείο και την υποκρισία των ανθρώπων ξεκινά εκεί που σήμερα το ίδιο Ιερατείο εποικεί και εκτοπίζει πληθυσμούς.
Χθες για πρώτη φορά ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας καταδίκασε την κατοχή και τον εποικισμό των Παλαιστινιακών εδαφών. Ας ελπίσουμε ότι το ψήφισμα δεν θα καταλήξει εκεί που κατέληξε το ψήφισμα για την κατοχή και εισβολή στην Κύπρο (δηλ. στον κάλαθο των αχρήστων).
Ας ελπίσουμε ότι η πλεονεξία και η βαρβαρότητα θα ηττηθούν πρώτα από όλα στις δικές μας καρδιές.
Ceo Bear
φωτογραφία :Banksy's Christmas card
Το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας από εδω
Νεότερη ενημέρωση :
Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου ανακάλεσε τους πρεσβευτές της χώρας του στη Νέα Ζηλανδία και στη Σενεγάλη για διαβουλεύσεις, ανακοίνωσε χθες ο εκπρόσωπός του, λίγη ώρα μετά την έγκριση μιας απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών που απαιτεί να τερματιστεί η ισραηλινή εποικιστική δραστηριότητα.
Η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει αποτυπωθεί ανεξίτηλα στις βραβευμένες φωτογραφίες του National Geographic (για το 2016) ,που κυκλοφόρησαν μόλις χτές- προχτές.Στα δικά μας πάλι ,κάθε μέρα γιορτή.Σε κάθε πορεία -διαδήλωση ,στα στρατόπεδα των προσφύγων ,στα χιλιάδες νοικοκυριά χωρίς ρεύμα ,στους άστεγους ,στα παιδιά που πεινάνε. Σήμερα δε ,στο Χονδρό Δέντρο της Χαλκιδικής ,τα ΜΑΤ (του απατεώνα και της εταιρείας ) την τίμησαν με μεγαλοπρέπεια (εναντίων των κατοίκων)
ΥΓ.Χθες ήταν κατά της διαφθοράς ,σήμερα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ,αν αύριο είναι κατά των λόμπι θα το'χουν τερματίσει
Κεντρική φωτογραφία: Η δημόσια σεκιούριτι της Eldorado, ΠΑΝΟΠΛΗ, απέναντι στους κατοίκους #skouries Σήμερα στο Χονδρό Δέντρο της Χαλκιδικής..
(η εικόνα ένας ολόκληρος κόσμος που καθρεφτίζεται μέσα της σαν σε μια σταγόνα νερό..)
Και το ανέκδοτο της μέρας :
@hellenicpolice
10 Δεκεμβρίου Παγκόσμια,Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Εργαζόμαστε για ένα κόσμο με δικαιώματα & ελευθερίες χωρίς διακρίσεις
Η Άννα-η Αννούλα, είναι η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ
κι εγώ ένας τρελλός ποιητής.(Τάκης Σινόπουλος)
"ΠΡΟΛΟΓΟΣ"
1) Αυτά τα ποιήματα ανήκουν στην Άννα
στην Άννα-πουλί.
Βγήκανε μέσα από δύσκολες στιγμές κι’ από θαυμαστές
πάλι στιγμές της νύχτας και της ημέρας. Η νύχτα είταν
η μεταρσίωση και τη μέρα είταν ο ήλιος.
Η Άννα-η Αννούλα, είναι η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ
κι εγώ ένας τρελλός ποιητής.
Λοιπόν ας βοηθήσουν οι θεοί
για την αγάπη αυτή που γεννήθηκε και γεννιέται κάθε μέρα,
μέσα σε τόση τρέλλα, τόσο παραλογισμό, τόση μέθη και τόσο πόνο.
12 Ιουνίου Παγκόσμια Ημέρα Κατά της Παιδικής Εργασίας.....
Δεύτερο μάθημα: Οι μαθητές
Μέρα με τη μέρα, τα παιδιά
στερούνται το δικαίωμα να είναι παιδιά. Η πραγματικότητα, που περιγελά
αυτό το δικαίωμα, επιβάλλει τα διδάγματά της στην καθημερινή ζωή.
Η
κοινωνία μεταχειρίζεται τα παιδιά των πλουσίων σαν να είναι χρήμα, ώστε
κι εκείνα σιγά σιγά να συνηθίζουν να δρουν σαν το χρήμα.
Η κοινωνία μεταχειρίζεται τα παιδιά των φτωχών σαν να είναι σκουπίδια, ώστε να τα μετατρέψει σιγά σιγά σε σκουπίδια.
Και
τα παιδιά της μεσαίας τάξης, τα παιδιά που δεν είναι ούτε πλούσια ούτε
φτωχά, η κοινωνία τα κρατάει δεμένα στο πόδι της τηλεόρασης, ώστε από
πολύ νωρίς να αποδεχτούν, σαν κάτι το αναπότρεπτο, μια ζωή φυλακισμένη.
Πολλή
μαγεία και πολλή τύχη έχουν στη ζωή τους τα παιδιά που εξακολουθούν να
παραμένουν παιδιά. Μόλις μάθουν να περπατούν, μαθαίνουν ποια είναι η
ανταμοιβή των φρόνιμων φτωχών: αγόρια και κορίτσια γίνονται τα δωρεάν
εργατικά χέρια των βιοτεχνιών, των καταστημάτων και των οικογενειακών
επιχειρήσεων ή τα πάμφθηνα εργατικά χέρια των εξαγωγικών βιομηχανιών που
κατασκευάζουν αθλητικά ρούχα για λογαριασμό των μεγάλων πολυεθνικών
εταιριών. Κάνουν αγροτικές δουλειές, δουλειές του ποδαριού στην πόλη ή
δουλεύουν στο σπίτι, στην υπηρεσία όποιου προστάζει. Σκλαβάκια της
οικογενειακής οικονομίας, ή του άτυπου τομέα της παγκοσμιοποιημένης
οικονομίας, καταλαμβάνουν το χαμηλότερο σκαλοπάτι στην κλίμακα του
ενεργού πληθυσμού που υπηρετεί την παγκόσμια αγορά
Στις
χωματερές της Πόλης του Μεξικού, στη Μανίλα ή στο Λάγκος, μαζεύουν
γυαλιά, κονσερβοκούτια και χαρτιά, και μοιράζονται τα αποφάγια με τα
όρνια
καταδύονται στη θάλασσα της Ιάβας, ψάχνοντας για μαργαριτάρια
ψάχνουν για διαμάντια στα ορυχεία του Κογκό
λόγω του μικρού μεγέθους τους κάνουν τους τυφλοπόντικες μέσα στις στοές
των ορυχείων του Περού και, όταν τα πνευμόνια τους δεν αντέχουν πια,
υπάρχει μια θέση γι’ αυτά στα παράνομα νεκροταφεία
μαζεύουν καφέ στην Κολομβία και την Τανζανία και δηλητηριάζονται από τα φυτοφάρμακα
δηλητηριάζονται από τα φυτοφάρμακα στις βαμβακοφυτείες της Γουατεμάλας και τις μπανανοφυτείες της Ονδούρας
στη Μαλαισία μαζεύουν το γάλα από τα καουτσουκόδεντρα και το ωράριό τους αρχίζει νύχτα και τελειώνει νύχτα
στη Βιρμανία δουλεύουν στις γραμμές του σιδηρόδρομου
στη Βόρεια Ινδία λιώνουν μες στους φούρνους του γυαλιού και στη Νότια μες στους φούρνους των τούβλων
στο Μπαγκλαντές κάνουν περισσότερες από τριακόσιες διαφορετικές
δουλειές, για ένα μεροκάματο που κυμαίνεται μεταξύ του τίποτα και του
σχεδόν τίποτα και δεν τελειώνει ποτέ
τρέχουν σε αγώνες με καμήλες για τους Άραβες εμίρηδες και γίνονται έφιπποι βοσκοί στα αγροκτήματα του Ρίο ντε Λα Πλάτα
στο Πορτ –ο- Πρενς, στο Κολόμπο, στη Τζακάρτα ή στο Ρεσίφε σερβίρουν το
τραπέζι του αφεντικού με αντάλλαγμα το δικαίωμα να τρώνε ότι πέφτει
κάτω
πουλούν φρούτα στις αγορές της Μπογκοτά και τσίκλες στα λεωφορεία του Σάο Πάουλο
καθαρίζουν παρμπρίζ στις γωνιές των δρόμων της Λίμας, του Κίτο ή του Σαν Σαλβαδόρ
λουστράρουν παπούτσια στους δρόμους του Καράκας ή της Γκουαναχουάτο
ράβουν ρούχα στη Ταϋλάνδη και παπούτσια ποδοσφαίρου στο Βιετνάμ
ράβουν μπάλες ποδοσφαίρου στο Πακιστάν και του μπέιζμπολ στην Ονδούρα και στην Αϊτή
για να πληρώσουν τα χρέη των γονιών τους μαζεύουν τσάι ή καπνά στις
φυτείες της Σρι Λάνκα και θερίζουν γιασεμί στην Αίγυπτο, με προορισμό
την γαλλική αρωματοποιία
τα νοικιάζουν οι γονείς τους για να υφαίνουν χαλιά στο Ιράν, το Νεπάλ
και την Ινδία. Αρχίζουν δουλειά πριν το χάραμα και τελειώνουν περασμένα
μεσάνυχτα και την ώρα της αγοροπωλησίας ρωτούν: «Εσείς είστε το
καινούργιο αφεντικό μου;»
τα πουλούν οι γονείς τους, προς εκατό δολάρια, στο Σουδάν για να
προσφέρουν σεξουαλικές υπηρεσίες ή για οποιαδήποτε άλλη δουλειά.
Ένας κόσμος ανάποδα (PATAS ARRIBA) Eduardo Galeano
Εκδόσεις Πιρόγα -μετάφραση Γεωργία Ζακοπούλου
Απόσπασμα απο το αφιέρωμα του eleutheriellada.wordpress..
Σύμφωνα με έκθεση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO),Σχεδόν 170 εκατ. παιδιά βρίσκονται εγκλωβισμένα σε σύγχρονα εργασιακά κάτεργα...
**Παρότι δεν μπορούμε να μαντέψουμε πως θα είναι τα επόμενα χρόνια, έχουμε τουλάχιστον το δικαίωμα να ονειρευτούμε πώς θα θέλαμε να είναι. .. -Κανείς δε θα φέρεται στα παιδιά του δρόμου σαν να είναι σκουπίδια, επειδή δε θα υπάρχουν παιδιά του δρόμου. -Κανείς δε θα φέρεται στα πλούσια παιδιά σαν να είναι λεφτά, επειδή δε θα υπάρχουν πλούσια παιδιά. -Η εκπαίδευση δε θα είναι προνόμια μόνο όσων μπορούν να την πληρώσουν.
(Ένας κόσμος ανάποδα (PATAS ARRIBA) Eduardo Galeano)
Σκίτσο :Για τη γιορτή της μητέρας απο τον Carlos Latuff
MANA
Νοσταλγώ το ψωμί της μάνας μου τον καφέ της μάνας μου το άγγιγμά της οι μνήμες της παιδικής μου ηλικίας μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα πρέπει να αγαπώ τη ζωή μου στην ώρα του θανάτου μου πρέπει να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου. Και εάν επιστρέψω μια μέρα πάρε με ως πέπλο στα βλέφαρά σου σκέπασε τα κόκαλά μου με τη χλόη που ευλογήθηκε από τα βήματά σου δέσε μας μαζί με μια μπούκλα από τα μαλλιά σου με μια κλωστή που κρεμάτε από το πίσω μέρος του φορέματός σου μπορεί να γίνω αθάνατος να γίνω Θεός εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου. Ας επιστρέψω και κάνε με ξύλα για τη φωτιά σου σχοινί για να απλώνεις τα ρούχα στη στέγη του σπιτιού σου χωρίς την ευλογία σου είμαι πολύ αδύνατος να σταθώ. Γέρασα δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών της παιδικής μου ηλικίας έτσι ώστε εγώ μαζί με τα χελιδόνια να μπορούμε να ανιχνεύσουμε το μονοπάτι πίσω στη φωλιά σου που περιμένει.
Ωστόσο
– ποιος ξέρει -ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως
εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του
άνθρωπου ..
Γ.Ρίτσος
φωτογραφία :Βαλτιμόρη 2015
Γιάννης Ρίτσος (Μονεμβασιά 1 Μαΐου 1909 - Αθήνα 11 Νοεμβρίου 1990
Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας
Μες απ' την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας
Θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας
Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.
Ο χειμώνας μας ζέσταινε, σκεπάζοντας
Τη γη με το χιόνι της λησμονιάς, θρέφοντας
Λίγη ζωή μ' απόξερους βολβούς.
Ποιες ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυναμώνουν
Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιέ του Ανθρώπου,
Να πεις, ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο
Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος,
Και δε σου δίνει σκέπη το πεθαμένο δέντρο, κι ο γρύλος ανακούφιση,
Κι η στεγνή πέτρα ήχο νερού
Κείνο το λείψανο που φύτεψες στον κήπο σου τον άλλο χρόνο,
Άρχισε να βλασταίνει; Πες μου, θ' ανθίσει εφέτο;
Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε
την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν
έξω σε πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη
τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το
σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος η Άνοιξη.
Και επειδή σίμωνε η μέρα που το Γένος είχε συνήθειο να γιορτάζει τον άλλο
Σηκωμό, τη μέρα πάλι εκείνη ορίσανε για την Έξοδο. Και νωρίς εβγήκανε
καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβία σα
σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες. Και
ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον επίδεσμο
και τα δεκανίκια.
Όπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές, που ‘λεγες είχανε
περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα.
Τέτοιας λογής αποκοτιά, ωστόσο, μαθαίνοντας οι Άλλοι, σφόδρα
ταράχτηκαν. Και τρεις φορές με το μάτι αναμετρώντας το έχει τους, λάβανε
την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες, με το μόνο πράγμα
που τους είχε απομείνει: μια πήχη φωτιά κάτω απ’ τα σίδερα, με τις μαύρες
κάννες και τα δόντια του ήλιου. Όπου μήτε κλώνος μήτε ανθός, δάκρυο ποτέ
δεν έβγαλαν.
Και χτυπούσανε όπου να ‘ναι, σφαλώντας τα βλέφαρα με απόγνωση. Και η
Άνοιξη ολοένα τους κυρίευε.
Σαν να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ’ ολάκερη τη γη, για να περάσει η
Άνοιξη παρά μονάχα αυτός, και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας
πολύ μακριά, περ’ απ’ την άκρη της απελπισιάς, τη Γαλήνη που έμελλαν να
γίνουν, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες, και οι άντρες,
και οι γυναίκες, και οι λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Και
περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα. Και θερίσανε πλήθος τα θηρία,
και άλλους εμάζωξαν. Και την άλλη μέρα εστήσανε στον τοίχο τριάντα.»
